Vanaf zes jaar
JEUGDBOEKEN NR. 1, JANUARI 2025
Janneke Schotveld, Arevik d’Or (ill.): Hanna en Hamza
door Henk van Viegen
7+ - Hanna viert de verjaardag van haar vader, die overigens al vijf
jaar dood is. Met cake, die ze deelt met haar onderbuur en beste vriend Hamza,
want vader ‘eet heus geen cake meer.’ Het is wel jammer dat moeder op deze
feestjes volgens Hanna altijd verandert in een vogelverschrikker. Ze staat dan
echt in de rouwstand, verder valt ze wel mee.
Volgens Hanna wordt het een keer
tijd dat haar moeder een andere man krijgt. Wellicht meneer Beer, de
snoepverkoper in het park, die even met moeder komt kennismaken. Of de stoere
brandweerman die op school komt vertellen over zijn werk. Bij het vragen
stellen komt Hanna met het niet echt te verwachten: ‘Bent u getrouwd?’ Allebei zijn
ze (nog) vrijgezel.
Moeder ontrouwt wel een beetje door Hanna’s ontroerende en
geestige pogingen, en besluit meer te letten op gezelligheid met z’n tweeën.
Uiteindelijk blijkt haar meester, die komt praten over Hanna’s slechte concentratie
in de klas, moeders hart te stelen. Dit motief duikt nu en dan op in de
jeugdliteratuur, lang geleden bij voorbeeld al in Met de poppen gooien (1975)
van Guus Kuijer. Het hoofdpersonage moet dan (uiteraard) even een knopje omzetten,
wat Schotveld mooi (geestig én serieus) laat zien.
Het is bijna logisch dat dit
verhaal eindigt met het spreekwoordelijke ‘alle personages gezellig verenigd’.
Hanna blijkt een ware stelletjesmaker geweest te zijn, er zijn verschillende
happy endings op het gebied van de liefde.
Lees dit boek en je weet meteen
weer waar de in 2016 gestarte reeks ‘Tijgerlezen’ (nog even en die gaat over de
60 delen) voor staat: boeken die je graag pakt, die grappig zijn, spannend en
goed voor te lezen. Die simpele woorden en zinnen hebben en gemaakt zijn door
de beste Nederlandse en Vlaamse schrijvers en illustratoren. Die lekker veel
(maar niet aanstellerig veel) illustraties hebben.
Schotveld vertelt vlot, luchtig
en geestig, soms ook een beetje flauw (bij voorbeeld weps/wesp als running gag).
Ze werd gekoppeld aan Arevik d’Or, een illustratrice die humor, vrolijkheid en
absurditeit als basisprincipes heeft. Het past prima. Vader heeft een gezellige
kop op de ‘rouwfoto’ die op de piano staat. De eerste keer dat we moeder daar
zien staan, is meteen óók om te lachen: ingezakt, huilogen, in een rommelige
jurk, verwarde haren, op slome sloffen. Maar als ze zich herpakt, haar haren
schikt en rechtop gaat staan, zien we, in dezelfde outfit, een leuke,
hartelijke, nieuwsgierige vrouw. Hanna’s moeder krijgt eigenlijk vanaf het
moment dat dit verhaal start geen moment meer de tijd terug te keren naar haar verschijning
als vogelverschrikker. Ze rouwt en mag uiteraard blijven rouwen, maar er komt
plezier en gezelligheid bij.
Met de kinderen kun je je moeiteloos identificeren. Altijd
geneigd tot avontuur. De meester moet niet te veel vragen naar persoonlijke
omstandigheden. D’Or tekent perfect de afstand die Hanna houdt. Als ze weg mag,
stormt ze de deur uit, de vrijheid tegemoet. Zie hiervoor ook de geweldige
weergave van een leeglopende klas als de pauzebel geklonken heeft. De
luchtigheid van een en ander wordt onderstreept door cake, taart en ijsjes op
voor- en achterplat en op de schutbladen. De aantrekkelijk getekende Hanna ziet
er hier en daar wel een beetje te jong uit.
Hanna en Hamza is een vlot
lezend en goed voor te lezen boekje, dat op het oog eenvoudig maar doeltreffend
en interessant is geïllustreerd.
Janneke Schotveld, Arevik d’Or:Hanna en Hamza, Querido,
Amsterdam 2024, 144 p. :ill. ISBN 9789045130460. Distributie L&M Books
deze pagina printen of opslaan