Vanaf negen jaar

Michelle Paver: Hylas en de schaduw van de leeuwin

door Kirstin Vanlierde

- Hylas is een jonge geitenhoeder. Hij en zijn zusje Issi zijn Buitenstaanders. Op een dag komt, schijnbaar zonder enige reden, een groep ‘Kraaien’ naar Lykonië, die een genadeloze klopjacht houden op alle Buitenstaanders. Hylas kan ternauwernood ontsnappen, maar verliest daarbij zijn zusje uit het oog.
Om van Lykonië weg te komen krijgt hij hulp van Telamon, de zoon van de heerser over Lykonië. Hun oude vriendschap begint te wankelen, want de aanvoerders van de Kraaien blijken Telamons familie te zijn.
Hylas verbergt zich voor de nacht in een graftombe. Daar treft hij een stervende man aan van het eiland Keftioe. Die geeft hem een bijzondere bronzen dolk. Hylas vlucht in een bootje over zee, maar lijdt schipbreuk en wordt bijna opgegeten door een vreselijke haai. Hij wordt gered door het Vinvolk (de dolfijnen) en sluit vriendschap met een dolfijn in het bijzonder, die hij Geest noemt. Het dier heeft een aparte band met hem, helpt hem en gaat met hem zwemmen. Hylas spoelt uiteindelijk aan op het eiland van het Vinvolk.
Daar ontmoet hij het meisje Pirra. Ze is de dochter van de Hogepriesters van Keftioe en zou eigenlijk moeten trouwen met de zoon van de heerser van Lykonië, die zij niet kent maar de lezer wel: Telamon. Pirra, die haar hele leven opgesloten heeft gezeten in het tempelpaleis van haar moeder, wil die gevangenis niet verruilen voor een andere. Ze betaalt een visser om haar mee te nemen, maar strandt op hetzelfde eiland als Hylas. De twee zijn op elkaar aangewezen om te overleven en hoewel ze elkaar eerst niet kunnen luchten of zien, groeit er stilaan een vorm van respect. Ze overleven samen een zware aardbeving en worstelen zich een weg terug naar de oppervlakte, door donkere gangen en een ondergronds meer.
Ondertussen wordt duidelijk waarom de Kraaien achter Hylas en alle andere Buitenstaanders aanzitten: er is een Orakel dat heeft voorspeld dat als een Buitenstaander de bronzen dolk zou hanteren, het Huis van Koronos zou branden. Hylas en Pirra ontmoeten Akastos, een man die al jaren wordt opgejaagd door de Bozen, donkere geesten van de nacht, die levensgevaarlijk zijn voor mensen en onder andere achter misdadigers aanzitten.
De Kraaien landen op het eiland en in het gevecht dat volgt, slaagt Hylas erin om hun aanvoerder Kratos te doden, maar de dolk valt in handen van Telamon en is dus weer in het bezit van de Kraaien. Na de dood van zijn oom neemt Telamon het gezag over omdat de familiebanden dat vragen, maar het gaat niet echt van harte. Hij brengt de gevangen Pirra naar Lykonië. Voor hun vertrek geeft zij Hylas, van wie de Kraaien denken dat hij dood is, haar laatste gouden armband. Een vorstelijk afscheidscadeau, waarmee hij zijn overtocht naar huis kan betalen. Daar eindigt Hylas en de roep van de dolfijn.
Veel geluk heeft Hylas echter niet om terug te keren naar Lykonië en zijn zusje te zoeken. Dat wordt onmiddellijk duidelijk op de eerste bladzijden van het tweede boek uit de reeks, Hylas en de schaduw van de leeuwin. Hij wordt gevangen genomen en als slaaf tewerkgesteld in de mijn van Thalakrea, die eigendom is van Kreon, een andere zoon van Koronos. Het vulkanische eiland is een hel waarin Hylas ternauwernood overleeft. Wanneer hij een deel van de ondergrondse mijngangen laat instorten en erin slaagt te ontsnappen, ontfermt hij zich over een verweesd leeuwenwelpje, dat hij Heibel doopt.
Ook Pirra belandt op het vulkanische eiland, nadat ze een zieneres heeft omgekocht om haar van Keftioe weg te krijgen. En de lezer ziet het al van verre aankomen: Telamon belandt daar ook, in het kielzog van zijn grootvader Koronos, die er een ritueel wil uitvoeren om de Bozen aan te roepen. Als Hylas er uiteindelijk ook Akastos terugvindt, is de cirkel compleet.
Samen met de zieneres proberen Hylas, Pirra en Akastos de bronzen dolk te stelen en die vervolgens te vernietigen, door hem in de krater van de vulkaan te gooien. De vulkaan van Thalakrea staat echter op uitbarsten. Zoals het hoort op het einde van een spannend verhaal vol achtervolgingen, lukt alles op het laatste nippertje niet en staan alle schaakstukken op hun plaats voor het derde deel. Telamon, die afwisselend heeft geworsteld met gevoelens van schuld, om de dood van Hylas, en met angst als blijkt dat zijn voormalige vriend nog leeft, neemt uiteindelijk voluit zijn rol als Kraai op. Pirra is voor de tweede keer en volstrekt tegen haar zin terug op weg naar haar moeder op Keftioe, samen met Heibel, en Hylas is aan boord van een gammel schip vol voormalige slaven, die zich in allerijl in veiligheid brengen terwijl Thalakrea uiteengereten wordt door de vulkanische uitbarsting…
Wie genoten heeft van de serie ‘Torak en Wolf’ zal niet teleurgesteld worden door deze nieuwe reeks van Michelle Paver. Het tijdsgewricht verschilt, omdat ze haar verhaal situeert in een fictieve versie van het oude Griekenland. Maar het verhaal speelt zich nog steeds af in de prehistorie, in een tijd van ruwe zeden. Hylas lijkt ook in een aantal opzichten op Torak en trekt net als hij op met een meisje van zijn leeftijd.
Pavers verhalen zijn vlot geschreven. Ze beheerst haar stijl en ze houdt de lezer bij de les. Ze bezondigt zich niet aan overdadige beschrijvingen, en durft daarentegen weleens een schokkende of confronterende beelden op te roepen. Er zijn veel geesten, doden en andere angstaanjagende elementen in deze boeken, die tastbaar en soms gruwelijk worden beschreven. Eens je aan het lezen bent, wil je doorlezen. Dat, en haar consequent degelijke schrijfstijl, zijn de sterktes van Pavers boeken, die vast een heleboel jongeren aan het lezen krijgen. Met wat meer afstand bekeken, vallen er vanuit een literair standpunt toch ook een paar minpunten op.
Het geheel hangt aaneen van de reizen en achtervolgingen. De actie is wel erg stevig opeen gepakt en krijgt bij tijden iets vermoeiends, nog meer omwille van de diverse kleurrijke en dramatische settings dan door het gebruik van fantasyachtige elementen (geesten, doden, goden). De haai die Hylas aanvalt na zijn schipbreuk, lijkt regelrecht uit Jaws te komen. De vulkaanuitbarsting op Thalakrea wordt in geuren en kleuren beschreven. Allemaal goed gedaan, maar er is zo véél van dat soort elementen dat je er ademloos van wordt en er nauwelijks ruimte overblijft voor ontwikkeling van de personages. Vooral daar laat Paver steken vallen en soms neigen haar figuren te veel naar vlakke karakters. De ommezwaai van Telamon bijvoorbeeld, zelfs al is hij geleidelijk, is niet erg geloofwaardig. Het derde deel, Hylas en het oog van de valk, laat vermoeden welk dier er na de dolfijn en de leeuwenwelp aan de beurt zal komen. Dat doet een beetje flauw aan, vooral omdat de relatie van Hylas met de verschillende dieren inhoudelijk niet altijd even zinvol is.
Een reeks is een leuk idee als er een stevig opgebouwde spanningboog in zit. Als Hylas en het oog van de valk het derde en laatste deel van dit verhaal wordt, zou dat een goede zaak zijn. Maar de plannen voor vijf delen maken een lezer die op zoek is naar meer dan gevechten, achtervolgingen en plotse avonturen bij voorbaat al een beetje moe…


Michelle Paver, Hylas en de schaduw van de leeuwin, The House of Books Antwerpen, 2013, 287 p., € 14,95. ISBN 9789044336146. Vert. van: The burning shadow door Ellis Post Uiterweer

Oorspronkelijk verschenen in de Leeswelp 2013

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 3, MAART 2024

Binnen in de aarde is een berg

Hester Knibbe

De zomers

Ronya Othmann

Het mensenschip

Autran Dourado

Onze James. De vrouwen van Ensor

Jan Bultheel, Eric Min (nawoord)

Woestijnpassages

Emmelien Kramer

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2024

Een toren van tijgers

Lizette de Koning, Gareth Lucas (ill.)

Eenbeen

Thijs Goverde

Roofvogels. De mooiste en machtigste dieren in de lucht

Walter De Raedt, Joris De Raedt (ill.)

Salto

Arndís Thórarinsdóttir, Linde Faas (ill.)

Springlevend

Saskia de Bodt

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri