Misdaad
BOEKEN NR. 4, APRIL 2023
Emma Haughton: De retraite
door Karen Vandyck
Na haar thrillerdebuut Het donker
dat zich afspeelt op het desolate Antarctica, neemt Emma Haughton de lezer in De
retraite opnieuw mee naar een afgelegen gebied. Deze keer zijn de
personages niet omringd door ijs en sneeuw, maar door zand en kaktussen. Middenin
de Mexicaanse woestijn staat immers de Sanctuary, een afgesloten afkickcentrum
waar de rijken der aarde ver weg van alle aandacht in alle stilte en
afzondering kunnen afkicken van hun verslavingen. Er wordt groepstherapie en
individuele therapie aangeboden, er is permanent een arts aanwezig, maar er is
ook een luxueus zwembad en een van de therapieën is een hallucinerende trip
door het eten van champignons.
Het is hier dat hoofdpersonage Zoey gedesoriënteerd wakker
wordt na een nachtje stappen in Manhattan. Tot haar grote verbazing ligt ze
niet in haar bed in de East Village, maar in een kleine, benauwende kamer met
witte muren en zonder de typische straatgeluiden van New York. Van het
personeel van de Sanctuary verneemt ze wat het complex is en langzaamaan leert
ze ook de andere patiënten kennen. Voor Zoey blijft het echter een groot
raadsel hoe ze in het afkickcentrum terecht is gekomen. En vooral wie voor haar
verblijf betaald heeft. Het blijft alleen niet enkel bij een zoektocht naar wie
Zoey’s geheime financierder is, maar al snel wordt het ook een zoektocht naar een
moordenaar wanneer er in het zwembad van de Sanctuary een lichaam wordt
gevonden. Plots begint iedereen zich vreemd te gedragen en lijkt het wel of er
iemand wil dat Zoey niet te dicht bij de waarheid komt.
Thrillers die zich afspelen op
desolate lokaties zijn weer helemaal in. Het succes van escape rooms is daar
niet vreemd aan. Een beperkt aantal personages en een enkele setting kunnen een
nadeel zijn, maar wanneer de plot goed doordacht is en alle puzzelstukjes
netjes in elkaar passen, zijn dit ontzettend boeiende boeken om te lezen. Emma
Haughton maakt hier voor de tweede keer gebruik van het concept dat de
personages niet zomaar wegkunnen en geen hulp van buitenaf kunnen inroepen.
Er hangt lang
een waas van geheimzinnigheid rond het hoofdpersonage Zoey. Hoe is ze er
terechtgekomen en wie betaalt haar verblijf? Maar bovenal, is ze een
betrouwbare verteller na haar black-out en aankomst in de Sanctuary. Ook de
andere patiënten en personeel laten nooit het achterste van hun tong zien, en
even snel als Zoey toenadering tot iemand zoekt, zijn de anderen een aantal bladzijden
verder weer hun afstandelijke zelf. Het houdt de mysterieuze sfeer overeind,
maar zorgt ook voor weinig vaart in het boek en het maakt de personages
onbereikbaar.
Net
als in Het donker focust Haughton erg op de dynamiek in de groep die
langzaamaan verschuift van onbekendheid en onwetendheid naar bezorgdheid en
achterdocht. Zoey is daarbij de ogen en oren van de lezer en samen met haar
ontdek je langzaamaan dat sommigen op de Sanctuary een verborgen agenda hebben.
Haughton schrijft mooi en sfeervol en het is vooral dankzij haar schrijfstijl
dat het boek eruit springt. Het verhaal is goed, maar ook niet buitengewoon
origineel en spannend en critici zullen zeggen dat Haughton haar kunstje van Het
donker gewoon heeft overgedaan in een andere setting. Het is nu aan de
Britse om in haar derde boek toch iets origineler uit de hoek te komen.
Emma Haughton: De retraite, Luitingh
Sijthoff, Amsterdam 2022, 352 p. ISBN 9789021031422. Vertaling van The Sanctuary door Jan Mellema. Distributie: VBK België
deze pagina printen of opslaan