Vertaald proza

BOEKEN NR. 4, APRIL 2017

Mariana Enriquez: Dingen die we verloren in het vuur. Verhalen.

door Anja Goyens

Op de cover van Dingen die we verloren in het vuur staat een meisje in een rode jurk dat haar lange haren borstelt. Een nadere blik leert dat ze geen voeten heeft maar hoeven, aan het eind van harige poten in de plaats van benen, haar hoofd is bovendien getooid met twee horens. We kunnen vermoeden dat ze niet zo onschuldig is als haar blonde lokken doen uitschijnen en ook dat we ons in een vreemde wereld zullen onderdompelen wanneer we dit boek van de Argentijnse Mariana Enriquez openslaan.
 
Dat vermoeden wordt vanaf de eerste pagina bevestigd. Een schoolmeisje dat zich op bevel van een geest gruwelijk verminkt, de geest van een mentaal gehandicapte moordenaar die het op kleine kinderen gemunt had, een vrouw die geobsedeerd raakt door een menselijke schedel, een depressieve maatschappelijk werkster die het huis van haar buurman binnendringt omdat ze vermoedt dat hij een kind mishandelt: het zijn maar enkele van de bizarre personages die deze verhalenbundel bevolken. De auteur schetst in deze verhalen een portret van een land in verval, waar corruptie, geweld, drugs en zwarte magie tot de orde van de dag behoren. Een land waar vrouwen over het algemeen niet dol zijn op hun man (ze vinden hem saai, vies, dom of agressief) en mannen meestal ook niet verzot op hun vrouw (ze noemen haar gestoord, slaan haar of steken haar in brand als ze dreigt hen te verlaten).
 
Ja, deze verhalen zijn gruwelijk en kruipen onder je vel op een manier die tegelijkertijd fascinerend en onaangenaam is. Het is de horror van het alledaagse, de troosteloosheid, gekruid met een dosis magie. Hoewel de verhalen niet helemaal realistisch zijn, bevinden ze zich ook niet volledig in het irreële. Het is zoals de onderzoeksrechter in ‘Onder het zwarte water’ zegt over de getuigenis van een aan crack verslaafde jonge vrouw:

‘De rede fluisterde haar in dat het zwangere meisje alleen op geld uit was, maar iets in dat verhaal klonk op een bizarre manier als echt, als een in de werkelijkheid beleefde nachtmerrie.’
 
De twaalf verhalen uit deze bundel zijn sfeerscheppingen die raken aan krankzinnigheid. Bijzonder is dat ze deze niet aan de rand van het verhaal en van de samenleving plaatsen, maar wel als centraal personage er middenin. Wie alles uitgelegd wil zien, is eraan voor de moeite. Enriquez handelt niet in verklaringen, wel in evocaties. Wie bereid is dit spookhuis met twaalf kamers met een open geest te betreden, wordt beloond met een ervaring die nog lang na de laatste pagina bijblijft
 
Amsterdam : Atlas/Contact 2017, 272 p. Vert. van Las cosas que perdimos en el fuego door Peter Valkenet. ISBN 9789025448356. Distributie: Veen Bosch en Keuning

Meer besprekingen over Argentijnse literatuur


deze pagina printen of opslaan