Vertaald proza

BOEKEN NR. 9, OKTOBER 2017

Edouard Louis: Geschiedenis van geweld

door Tom Rummens

Frankrijk heeft een nieuwe literaire held. Zijn naam is Edouard Louis, hij moet nog 25 jaar worden, en met Geschiedenis van geweld, zijn tweede roman, heeft hij de Franse letteren al voor de tweede keer in enkele jaren tijd op haar nochtans stevige grondvesten doen daveren. Hij doet dat met het verhaal van hoe een liefdesnacht zich ontpopt tot een gruwelijke nachtmerrie. Maar vooral met de manier waarop hij die nacht, en de dag die erop volgt, verwoordt: Geschiedenis van geweld is immers een massieve en fundamenteel onverteerbare brok gestolde woede en verbijstering. Elke vezel van dit boek geeft het trauma weer waar Edouard Louis komaf mee wil maken.
 
De kerstnacht waar het allemaal om draait, begint nochtans goed. Het hoofdpersonage komt thuis met Reda, een Algerijnse jongeman. Opwinding giert door de lucht, alles wijst in de richting van een liefdesnacht. Maar gaandeweg neemt de werkelijkheid een brute bocht van honderdtachtig graden. De ik-persoon wordt bestolen, verkracht, geslagen en gewurgd. Wat begon als een onschuldig vluggertje, vormt al snel een bedreiging voor zijn leven, en hij ontsnapt maar net aan de dood.

Hij wil zo snel mogelijk alles wegwassen. Hij wast zijn lakens, schrobt zijn appartement, staat eindeloos lang in de douche. Maar dat is slechts een eerste reflex en buiten de wetten van de bureaucratie gerekend. Want daags na de feiten zal hij zijn verhaal zo vaak moeten vertellen dat hij er kotsmisselijk van wordt. Eerst aan een agent, dan aan een rechercheur, dan nog eens en nog eens.  
 
‘Hij vroeg het zo vaak, tussen andere vragen in, of ik het wapen had gezien, dat ik er uiteindelijk aan begon te twijfelen, niet meer wist of ik het echt had gezien, of Reda echt een wapen had gehad, ook al wist ik het nog, de werkelijkheid werd ondergraven door het herhalen.’
 
Als gruwel al recalcitrant zou kunnen worden, dan heeft Edouard Louis de manier bij uitstek gevonden. Maar net door de herhaling, door steeds op dezelfde spijker te slagen, slaagt Louis erin om het geweld niet alleen te beschrijven, maar ook te laten voelen. Maar naast herhaling beheerst én bedrijft Edouard Louis nog een kunst in Geschiedenis van geweld. Onder andere de wetten van de interpunctie flagrant met de voeten te treden, slaagt hij erin het trauma van zijn hoofdpersonage, opnieuw, te laten voelen in plaats van het te beschrijven. De gejaagdheid en het trauma van het slachtoffer wordt niet alleen weergegeven in wat hij zegt, maar ook in hoe hij dat doet.

In die zin doet het boek bijwijlen denken aan Een klein leven van Hanya Yanagihara, een boek dat bewees dat literatuur zo performant kan worden dat ze pijn en verdriet op den duur daadwerkelijk laat voelen, in plaats van het alleen te beschrijven. Ook in het geval van Geschiedenis van geweld levert het een krachttoer op, een roman die je niet zomaar naast je neer kan leggen.

Edouard Louis: Geschiedenis van geweld, De Bezige Bij, Amsterdam 2017, 206 p. ISBN 9789023466918. Vertaling van Histoire de la violence door Jan Pieter Van der Sterre en Reintje Ghoos. Distributie: WPG Uitgevers 

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 3, MAART 2024

Binnen in de aarde is een berg

Hester Knibbe

De zomers

Ronya Othmann

Het mensenschip

Autran Dourado

Onze James. De vrouwen van Ensor

Jan Bultheel, Eric Min (nawoord)

Woestijnpassages

Emmelien Kramer

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2024

Een toren van tijgers

Lizette de Koning, Gareth Lucas (ill.)

Eenbeen

Thijs Goverde

Roofvogels. De mooiste en machtigste dieren in de lucht

Walter De Raedt, Joris De Raedt (ill.)

Salto

Arndís Thórarinsdóttir, Linde Faas (ill.)

Springlevend

Saskia de Bodt

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri