Vanaf negen jaar

JEUGDBOEKEN NR. 1, SEPTEMBER 2015

Jef Aerts: Paard met laarzen

door An-Sofie Bessemans

Na onder meer het prentenboek Groter dan een droom en het gevoelige Vissen smelten niet (beide uitgegeven in 2013 en bekroond met een Zilveren Griffel) verscheen bij Querido een nieuw jeugdboek van Jef Aerts, Paard met laarzen. Hoofdpersoon is het meisje Fieke, die na de dood van Olga de zorg voor dier gewonde paard Lasse op zich neemt. Fieke heeft de oude dame beloofd om het voormalige circuspaard met de verbrande hoeven te beschermen en neemt het mee naar huis. Maar een IJslander in hun kleine stadstuintje zien de ouders van Fieke niet zitten. Als een bejaarde clown opduikt die Lasse opnieuw in het circus wil inlijven, kan Fieke niet meteen rekenen op de steun van haar ouders om het paard uit zijn handen te houden. Gelukkig komt er hulp uit onverwachtse hoek.
Met Paard met laarzen levert Aerts een verhaal af waarin vooral allerlei vriendschappen zich mooi manifesteren: tussen mens en paard natuurlijk, maar ook tussen kinderen en ouderen, en tussen wat minder extraverte kinderen onderling. Aerts verstaat de kunst om slechts met een enkele scène een beeld van een intense vriendschap op te roepen, zoals wanneer Fieke even haar ernst laat varen om met Vos op het ritme van de grammofoonmuziek te springen. Net als in Vissen smelten niet schuilt hier onder het avontuur de worsteling van een kind met zijn omgeving. Onder de koepel van de strijd om Lasse maakt Aerts heel invoelbaar hoe de introverte Fieke zich optrekt aan de zorg voor het gewonde paard en de belofte die ze aan Olga wil nakomen. Dat maakt de kracht waarmee ze steeds maar liegt tegen haar ouders en thuis op de loop gaat, dan ook  aannemelijk. Aerts toont ook subtiel hoe Vos in zijn schulp is gekropen nadat zijn ouders de leefomstandigheden van het gezin hebben bepaald zonder zijn ideeën daarover te kennen. Het gezin leeft apart omdat het werk van Vos' mama, een vulkanologe, daarom vraagt. Al is zijn vader fysiek aanwezig en stemmen ze de maaltijden af op de video-oproep met mama die aan de andere kant van de wereld zit, toch is het eenzaamheid troef. Aerts geeft tussen de regels ruimte aan allerlei vragen: Waar ligt de juiste balans tussen aandacht hebben en afstand respecteren? Kunnen kinderen hun eigen keuzes maken? Kunnen dieren dat?
Die ideeën krijgen zuurstof in de loop van het verhaal, dat met nuance en humor wordt verteld. Zo blijkt de clown Baruso niet de boeman voor wie Fieke hem houdt en ook haar vriendin Olga blijkt niet de volledige waarheid te hebben verteld. Humor zit bijvoorbeeld in de echte naam van Vos (die aan het einde plots onverwachts onthuld wordt) en in de koffie die Olga steeds voor Fieke uitschenkt zonder dat die laatste ervan drinkt. Het toont eveneens eenvoudig maar scherp aan hoe de volwassen Olga tegenover het kind Fieke staat: Olga biedt Fieke de zekerheid dat er altijd koffie voor haar zal zijn, maar de keuze om die te drinken ligt bij het meisje.
Naast de verfrissende kijk op relaties en wat mensen en dieren voor elkaar kunnen betekenen, herkent de lezer ook in stijl van het boek de hand van Jef Aerts: mooie beelden keren terug (de vlinder) en de dialogen zijn naturel, afgezien van enkele te wijze uitspraken die op het einde in de mond van Vos worden gelegd ('als een kraaiennest in een schoorsteen’, 'Misschien was Olga wel net zo gekwetst als Lasse [...] Alleen kreeg zij van niemand de goeie laarzen.'). De charmante tekeningen van Judith Van Istendael, die de zilverappel Lasse en zijn gegadigde verzorgers in beeld brengen, maken dit hartveroverende boek compleet.
 
Amsterdam: Querido, 2015, 197 p. : ill. ISBN 9789045117584
  


deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies



ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri