Peuters en kleuters

JEUGDBOEKEN NR. 8, JULI 2016

Annemarie van Haeringen: Eén monster te veel

door Henk van Viegen

4+ - Een Leespluim (januari), een Zilveren Griffel en een Gouden Plaque won Annemarie van Haeringen in 2015 met Sneeuwwitje breit een monster, een effectief verteld en getekend verhaal met elementen uit een paar sprookjes. En dus mag de schrijfster/illustratrice zich wel een knipoogje veroorloven in een nieuw verhaal rond de geit Sneeuwwitje, nu met de stokoude buurvrouw Dora geit als aangeefster.
 
Dora springt altijd in haar bed, dan kunnen de tentakels van het zwart eronder geen contact met haar maken. Maar ze wordt wel een beetje te oud voor die sprong. Weet jij niet een oplossing?, vraagt ze aan Sneeuwwitje. Die wil wel een monster breien, voor onder het bed, dan past het zwart niet meer. ‘Een monster?’ vraagt Dora. ‘Hoe kom ik aan een monster?’ ‘Och,’ zegt Sneeuwwitje, ‘onlangs heb ik er nog een gebreid… en die was erg goed gelukt!’ Het is niet de enige verwijzing naar het succesvolle eerste deel, ook het ‘malse gras’ dat aan het eind daarvan geinig overgaat in een krokodil, doet weer even mee. <br /> 
Het monster komt erg fraai uit de breipennen. Het doet van alles, alleen doet het niet wat het moest doen, want… Het is zelf ook bang van het zwart. Sneeuwwitje gebruikt net als in Sneeuwwitje breit een monster enorme hoeveelheden wol, voor opnieuw drie grote wezens. Uiteindelijk is het zwart weg, trouwens ook het grijs dat op de andere slaapkamerpagina’s de ondergrondkleur is. Feitelijk is dat niet aan een echt monster (het ‘monster-te-veel’) te danken, maar aan Sneeuwwitje, die een beetje gezocht door Dora en haarzelf tot monster wordt gepromoveerd en voor de climax zorgt. Die is, typerend voor Van Haeringen, lekker vrolijk.
 
Gaat dit boek ook prijzen winnen? Dat is lastig te voorspellen, maar ik denk het niet. Het uitgangsgegeven is fijn en interessant. Het zwart onder het bed kennen heel veel kinderen (en volwassenen). De voor de hand liggende koppeling aan een monster is geestig ingevuld. De tekeningen zijn over het geheel even goed, Van Haeringen is zeer zelden niet op dreef. De vormgeving is ook weer dik in orde, met het fraaie integraalomslag, het blauw van titel, bolletje wol en (in drukte afnemende) schutbladen, de functionele afwisseling van pagina’s met een witte en een grijze ondergrond en de zorgvuldig geplaatste tekst op de dubbelpagina’s.  
 
Maar het originele van het monsters laten ontstaan uit de breipennen had uiteraard het eerste verhaal. Het is ook nog even afwachten hoe leuk de kinderen de twee niet felgekleurde, softe en erg lelijke, donkere monsters gaan vinden. De tekst hurkt opvallend niet met woorden als ‘onlangs’, ‘behulpzaam’, ‘houd je het in de hand’, ‘kloek’, en is soms wat flauw. De beeldspraak is even voorspelbaar als die rond het breien in deel 1, met hier als voorbeeld ‘met een bokkig gezicht’, een woordgrapje dat de kinderen trouwens waarschijnlijk niet zullen doorhebben. Evengoed is het een feest dat Leopold van die mooie prentenboeken blijft produceren, is het niet in samenwerking met een museum (met al drie keer een kinderkunstboek van Van Haeringen), dan wel ‘gewoon’ met de besten van onze illustratoren. Originele illustraties uit Sneeuwwitje breit een monster en ander werk zijn  nog t/m 2 oktober 2016 te zien in Literair Museum Hasselt op de tentoonstelling Walvis & Co: De illustraties van Annemarie van Haeringen.
 
Amsterdam : Leopold, 26 p. ill. ISBN 9789025870201
 

deze pagina printen of opslaan