9+ - Kinderen leven in een wereld vol benen.
Haastige, rondhollende volwassenen om hen heen die soms vergeten te kijken wat
er zich in een kinderhoofd afspeelt. Op de cover van het boek bevindt Esi zich
in de drukte van de luchthaven. Dit wordt prachtig en kleurrijk geïllustreerd: Alette
Straathof tekent het hoofdpersonage in een wirwar aan benen.
De 9-jarige Esi loopt niet
zomaar te zeulen met een koffer. Ze heeft een plan, een missie en haar
bestemming is Accra, een stad in het Afrikaanse Ghana. Op zolder staat namelijk
een grote, groene koffer vol herinneringen: een woordenboek, foto’s, brieven en
een piepklein armbandje waar Esi op staat. Het zijn de spulletjes van haar
vader, gestorven toen ze nog maar een baby was. Esi heeft haar vader met zijn
donkere huid en kroesharen niet echt gekend, maar ze luistert wel graag naar de
verhalen over hem die bij de spulletjes in de koffer horen. Vrijdag is haar
moeder jarig en Esi moet en zal een origineel cadeau aan haar geven. Geen
bloemen, geen boekenlegger, geen bakvorm voor taarten.
‘Natuurlijk wil mama wel gelukkig zijn. Als er een winkel
was waar je mannen kon kopen, dan kocht ik voor haar verjaardag een Ghanees.’
In Ghana, het
land van haar vader, woont vast en zeker wel een leuke man die haar mama
gelukkig kan maken. Als Esi hen een foto van haar toont, wil er vast wel eentje
mee naar Nederland. Een nieuwe man voor mama haar verjaardag!
Esi heeft niet veel tijd meer,
want vrijdag hangen er weer kleurrijke slingers in huis. Daarom besluit ze om
snel op en neer te vliegen. Midden in de nacht gaat ze op pad met haar koffer.
Voor mama laat ze een brief achter op de keukentafel. Ze besluit om eerst de
bus en dan de trein te nemen naar de luchthaven. Helaas loopt haar plan niet
helemaal zoals gehoopt.
Het verhaal is geschreven vanuit de ik-persoon. Esi geeft
ons een kijk in haar gevoelens en in wat ze meemaakt. Je wordt in haar verhaal
meteen geconfronteerd met een gevoel van eenzaamheid. Haar overpeinzingen
hoppen vaak van hier naar daar. Dit geeft je het idee helemaal mee te zijn in
de wereld van de 9-jarige. Door de korte zinnen, leest het boek als een trein. Esi’s
woordenschat is nogal simpel, waardoor je een gevoel van naïviteit krijgt. Deze
onschuld komt ook terug in haar plan om in een koffer te kruipen in de hoop dat
ze in het vliegtuig naar Accra terecht zal komen.
Vrijdag kom ik weer thuis is het debuut van de Nederlandse toneel-
en scenarioschrijver Robert van Dijk. Hij heeft in zijn kinderboek oog voor
diversiteit. Hij durft de duidelijke vergelijking in cultuur en uiterlijk aan
te gaan. Er heerst een onvoorwaardelijke liefde tussen de blonde moeder en haar
donkere, kroesharige dochter. Toch kan je tussen de regels door een tristesse
voelen en ervaar je een kloof van gemis tussen de twee personages. Hoe verder
je vordert in het verhaal, hoe meer je merkt dat dit onuitgesproken verdriet
verschillende oorzaken kent. Speelt hier het verlangen naar een vaderfiguur mee?
De angst van mama om altijd alleen te blijven? Esi haar gevoel van er niet
helemaal bij horen in de klas of haar meegaande ‘ik-wil-graag-goed-doen’-karakter?
In eerste
instantie voelt het alsof Van Dijk een avontuurlijk verhaal wil vertellen van
een reis naar je land van herkomst. Wie
dieper graaft voelt emoties, diversiteit, het erbij horen, de wens om gezien te
worden en de oprechte goedheid van de personages.
Robert van Dijk, Alette Straathof: Vrijdag kom ik weer thuis,
Gottmer, Haarlem 2020, 19 p. : ill. ISBN 9789025772468. Distributie L&M
Books
deze pagina printen of opslaan