Vanaf negen jaar

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2020

Ben Guterson, Chloe Bristol (ill.): Winterhuis Hotel 2 De geheimen van Winterhuis Hotel

door Henk van Viegen

10+ - ‘En Freddy, ik hoop net als jij op een gewone, normale, helemaal niet enge kerst in Winterhuis’. Deze tekst van Elizabeth Somers, net als in Winterhuis Hotel, de hoofdpersoon in dit tweede deel, is uiteraard een zogenaamde omgekeerde vooruitwijzing. Ze is, net als vorig jaar in de kerstvakantie weer in het hotel van haar opa, Norbridge, maar nu mag ze definitief blijven. De lezer zit natuurlijk helemaal niet op zo’n vredige kerst te wachten. Integendeel, het grote huis vraagt om geheimen, spoken, lepe tegenstanders en kwade krachten.
 
We zitten dan op p. 70 en er zijn al de nodige verdachte personages langsgekomen. Net als in het eerste deel begint dat al in de bus. Een uiterst onaangenaam gezinnetje, vader, moeder en zoon (ene Rodney; hij kijkt het hele boek kwaad) blijkt ook op weg naar het hotel te zijn. Elizabeth maakt meteen ruzie met ze als de jongen haar plaats heeft ingepikt. Verder is er een knap, maar licht vreemd optredend meisje in het hotel, Elana Vesper, dat nota bene al goeie maatjes blijkt met Elizabeths vriend Freddy en zelfs al zijn nieuwe project, de grote Camera Obscura, heeft mogen zien. Ook heeft Elizabeth dan al in een grote boekhandel zitten snuffelen bij de afdeling ‘Codes, Cijfers, Geheimtaal’.
 
In het hotel aangekomen, ziet ze op de vloer van de hal een enorm wapen. Dit wapen van Winterhuis zag je vorig jaar nog niet, er lag toen kennelijk een kleed overheen. Er valt van alles aan te decoderen. De oplossing daarvan heeft te maken met vier deuren, met op elk als opschrift een seizoen, en leidt naar een geheim in de aloude tunnels onder het hotel en de tuin. Ook nu is er een belangrijke rol weggelegd voor welbewuste indringers als het meteen en definitief slechte gezin uit de bus en de ‘oma’ van Elana. Die blijkt gelinkt aan de kwade tweelingzus van Norbridge, Gracella Winters. Elizabeth dacht dat die dood en begraven was, maar ontdekt dat dat niet klopt. Meer dan in deel een handelt ze vaak zonder Freddy. Wel spelen ze hun gezellige woordspelletjes, in dit geval anagrammen.  
 
Hou je van Winterhuis Hotel, dan waarschijnlijk ook wel van dit nieuwe avontuur, al is het wel veel van hetzelfde. Beide delen verlopen ook grofweg gelijk. Je krijgt alles wat het genre te bieden heeft: een geïsoleerd liggend kasteelachtig hotel, vol geheimen, geheime of vreemde kamers, mysteries uit het verleden, kwade tegenover goede krachten, een magisch voorwerp, het oplossen van een raadsel en twijfels strooien over een zo op het oog goed personage.
 
Van originaliteit moet dit verhaal het dus niet hebben. Guterson geeft zelfs openlijk toe (p. 253) dat de gave van Elizabeth (voorwerpen, in dit geval boeken, te laten bewegen met oog- en concentratiekracht) feitelijk gepikt is van Roald Dahls Matilda. En dat is niet het enige wat hij bij Dahl weggehaald heeft, denk aan: verongelukte ouders/minder fijne vervangers, een snoepfabriekje (Sjakie) en, eveneens uit Matilda, a-culturele opvoeders, een veellezend hoofdpersonage, de goeie bibliothecaresse en het verlangen naar een warm gezin. Laten we het houden op een eerbetoon. Guterson weet er ook iets aan toe te voegen, bij voorbeeld als het gaat om Elizabeths moeder, die, hoewel overleden, een belangrijke rol krijgt.
 
Enigszins irritant zijn de schuingedrukte herhalende gedachten van Elizabeth. Ze zijn te opdringerig: het was ‘het gevoel’ of ‘maar wat nu als ik er niet bij hoor’… Het is als de té begeleidende muziek in een film.  
 
Het stofomslag (van de Nederlandse vormgeefster Caren Limpens) is eenzelfde juweeltje als dat van deel een: met uitgesneden vakjes waardoorheen je een kamer en/of een personage ziet. Harrie Geelen tekende het wapen van het hotel voor de Nederlandse editie. De illustraties in zwartwit zijn, in vergelijking met het eerste boek, iets minder stijf en de personages wat meer uitgewerkt en (daardoor) levendiger. Het interessantst tekent Bristol het personage Elana. Aan haar zie je mooi hoe ze heen en weer geslingerd wordt tussen het kwade en het goede. Gracella (haar achternaam spiegelt die van Elizabeth) is wederom een fraaie, krachtige vrouw. Ze krijgt zwart haar van de illustratrice, waarschijnlijk omdat ze het kwaad vertegenwoordigt, maar de tekst heeft het over zilverkleurig. In de hoofdstuktitels zijn in lichte inkt de letters aangegeven die een anagram zijn van de ondertitel. In deel een startten de hoofdstukken met woordladders, in het nieuwe deel krijgen we vast weer een ander woordspel. Dat nieuwe deel is in het Engelse taalgebied eind december 2019 verschenen: The Winterhouse Mysteries. Guterson heeft meegedeeld dat dat boek de afsluiting is van de reeks.
 
Helaas is mijn voorspelling in de recensie van Winterhuis Hotel, dat de duistere krachten van Elizabeth meer aandacht zouden krijgen in een volgend deel, niet uitgekomen. Veel meer dan opnieuw aangeven dat het duister wel iets verleidelijks heeft voor haar, doet Guterson niet. Ik reken erop dat hij er in boek drie (dat in de lente speelt) voor zorgt dat, dankzij en ín Elizabeth, goed en kwaad zich gaan verzoenen. In de beschrijving ervan staat dat Gracella roept vanuit de diepte…
 
Ben Guterson, Chloe Bristol: De geheimen van Winterhuis Hotel, Leopold, Amsterdam 2019, 324 p. : ill. ISBN 9789025877712. Vertaling van The Secrets of Winterhouse Hotel door Imme Dros. Distributie Standaard Uitgeverij

deze pagina printen of opslaan