Het wolfje dat geen roedel nodig had

5+ - Wolfje wil graag de wereld in, maar dat vindt vader Wolf geen goed idee. Want ‘wolven doen alles samen.’ Wolfje gaat toch stiekem alleen op stap en vindt nog meer dieren die alleen leven. Om te weten hoe dat moet, bestudeert hij hen. Bij een als Marvin Gaye verklede leeuw noteert Wolfje in zijn schriftje: ‘coole kleren, zelfverzekerde houding.’ Wolfje oefent ook een beetje met alleen-zijn – op de wipplank blijft hij zonder tegenpartij natuurlijk gewoon op de grond zitten – en daarna gaat hij terug naar huis ‘om zijn brus over zijn avonturen te vertellen.’ Die avonturen heb ik eerlijk gezegd gemist, want er gebeurt niets.  

Wolfje neemt zijn brus en ijsbeer-vriendin mee en ze gaan samen kijken naar dieren die alleen leven. En verder gebeurt er nog steeds niets. Intussen hebben we wel een aantal maatschappelijke thema’s afgevinkt zoals gendergelijkheid door het consequente gebruik van brus in plaats van broer of zus. Je hebt de alleenstaande moeder van de ijsbeer-vriendin, een schakende homobeer, en de vele details in de illustraties. Zorg voor het milieu via het rondslingerende boek van Greta Thunberg en de tegelwijsheid aan de muur bij de familie Wolf: ‘Sheep are friends not food.’ Racisme met een half vermomde verwijzing naar Rosa Parks en de afbeelding van een koffiebeker met een wit en zwart gezicht erop. Wereldmuziek met ‘Ain’t no mountain high enough’ van Marvin Gaye. Knipogen genoeg naar de volwassen voorlezer, maar daarmee komt een kleuter nog niet aan zijn trekken.  
 
Kortom, dit prentenboek hinkt op twee ongelijke benen voor de grote en kleine lezer, maar ook inhoudelijk loopt het mank. Het programma is dwingend, maar de boodschap is troebel. Op de titelpagina zit Wolfje op een stapel boeken – hoogtepunten uit de jeugdliteratuur – en hij zit niet toevallig te lezen in A room of one’s own van Virginia Woolf. Dat is dus wat Wolfje doet: tijd en ruimte opeisen voor zichzelf. Alleen wordt dat herhaaldelijk geformuleerd als alleen-zijn, wat niet spoort met zijn neiging om er andere dieren bij te betrekken. Besluit van het verhaal op de voorlaatste pagina: ‘Het was ontzettend gezellig alleen.’ En op de laatste: ‘Het wolfje, zijn brus, de ijsbeer, het berenstel, de panda, het konijn, de stokstaartjes en de kat waren samen erg gelukkig.’
 
Als volwassen lezer neem ik aan dat de auteur het vooral heeft over het streven naar zelfredzaamheid – ‘Wolfje liet iedereen zien hoe hij koffie zette zonder roedel, hoe hij kaarsen uitblies en hoe hij alleen pizza maakte’ – maar dat komt niet uit de verf door dat hardnekkig terugkerende alleen-zijn. Samengevat: Het Wolfje dat geen roedel nodig had is een afknapper. Er is geen plot, geen spanning, alleen een boodschap, en die is nogal warrig en tegenstrijdig. Gelukkig zijn de illustraties van Anouschka Boswijk bijzonder fris, speels en fantasievol. Daar kunnen zowel kleuters als grote mensen volop van genieten. O ja, en het boek is lokaal gedrukt en CO2-neutraal geproduceerd op FSC gecertificeerd papier.  
 
Gaia Willemars, Anouschka Boswijk: Het wolfje dat geen roedel nodig had, Volt, Amsterdam 2023, 42 p. : ill. ISBN 9789021469799. Distributie L&M Books

© 2024 | MappaLibri