De zoon van de verhalenverteller

De zoon van de verhalenverteller is de debuutroman van de Duits-Libanese auteur Pierre Jarawan, die tot nog toe vooral als slam poet furore maakte. Volgens het boekenpanel van De Wereld Draait Door, waar de roman ‘het boek van de maand’ (januari) was, doet Jarawan met deze roman voor Libanon wat Hosseini eerder deed voor Afghanistan. Een ietwat overroepen claim, lijkt me, al was het maar omdat Jarawans roman te veel schooheidsfoutjes vertoont om al meteen op zo’n voetstuk gezet te worden. Toch is De zoon van de verhalenverteller een ontwapenend debuut over een problematiek waarin tegenwoordig al te vaak met scherp geschoten wordt.  
 
Samir is de zoon van een uit Libanon gevlucht echtpaar dat in Duitsland een nieuw leven probeert op te bouwen. Het gezin voelt zich goed in dit nieuwe land: vader en moeder vinden snel een job, Samir heeft een leuke kindertijd in de multiculturele wijk waarin ze wonen en krijgt na enkele jaren een zusje. Maar dan verdwijnt zijn vader plots. Die verdwijning zorgt er niet alleen voor dat de rest van het gezin langzaamaan uit elkaar valt, maar triggert bij Samir ook een zoektocht naar zijn ‘ware identiteit’. Hij raakt geobsedeerd door zijn verdwenen vader die hem elke avond verhalen vertelde over Libanon. In die verhalen voelt Samir zich meer thuis dan in Duitsland, waar hij weliswaar geboren is, maar waar hij zichzelf niet lijkt te kunnen vinden. Zijn leven ontglipt hem, en dus besluit hij aan de hand van de verhalen op zoek te gaan naar zijn vader, op zoek te gaan dus naar het land en de cultuur die hij omarmt, maar eigenlijk niet kent.

De zoon van de verhalenverteller is een toegankelijke roman, vooral omdat Jarawan een stijl hanteert die erg vlot is. Ook al ligt het tempo van het verhaal niet bijzonder hoog, toch leest de roman gemakkelijk weg. Bovendien heeft de auteur de thematiek van de dubbele en (dus?) gespleten identiteit slim verpakt in de zoektocht naar de vader, waardoor de actualiteit van deze roman subtiel aan de lezer wordt overgebracht, maar er nooit te dik op ligt. De zoon van de verhalenverteller is een geëngageerde roman die van het engagement geen punt maakt. Ik kan me voorstellen dat dat zowel een plus- als een minpunt kan zijn.
 
De grootste zwakte van Jarawans debuut is het slot. Voor de geloofwaardigheid van het verhaal hoop je haast dat Samir zijn vader niet vindt. Jarawan kiest daarentegen voor de emotie en laat de roman eindigen in overdreven sentiment. Goed, het vinden van zijn vader staat symbool voor het vinden van zijn identiteit (vanuit genderperspectief niet geheel onproblematisch), maar moet de jongen waarmee hij in Libanon bevriend raakt ook zo nodig zijn (half-)broer blijken te zijn? Van deze plotwending was ondergetekende alvast niet zo overtuigd.  
 
Door de bank genomen is De zoon van de verhalenverteller een meer dan degelijk debuut dat enkel op het einde wat teleurstelt. Wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van Libanon en de complexe problematiek in het Midden-Oosten en daarbij af en toe een teveel aan sentiment door de vingers kan zien, zet deze roman met graagte op zijn/haar verlanglijstje.

Amsterdam : HarperCollins 2017, 446 p. Vert. van Am Ende bleiben die Zedern door Lilian Caris. ISBN 9789402716009. Distributie: Agora Books

© 2024 | MappaLibri