Het vorige meisje

Jane is toe aan een iets nieuws nadat haar dochtertje dood geboren werd. Dat begint bij een nieuwe, betaalbare woonst. Omdat de meeste panden ver boven Janes budget liggen, doet de makelaar haar aarzelend een eigenaardig voorstel. In haar portefeuille zit een opmerkelijk pand aan Folgate Street 1, gebouwd door een gerenommeerde architect. Aan het 200 bladzijden tellende huurcontract van het minimalistisch gebouwde huis hangen wel een aantal zeer speciale voorwaarden. Zo mogen de bewoners geen boeken meebrengen, mag er absoluut geen rommel rondslingeren en worden ze constant in de gaten gehouden. Daarvoor krijgen ze een huis vol high tech domotica waarbij zelfs de temperatuur van het douchewater wordt aangepast aan elke bewoner.
 
Architect Edward Monkford blijkt een excentrieke, maar knappe man te zijn en beetje bij beetje valt Jane voor de charmes van de befaamde architect. Ze hoort echter ook van het lot van de vorige bewoonster, Emma, die in verdachte omstandigheden om het leven kwam. Emma werd dood aangetroffen beneden aan de trap van het huis. Omdat het onderzoek geen bewijzen opleverde, werd haar dood geklasseerd als een spijtig ongeval. Niet iedereen in haar omgeving is echter overtuigd van het ongeval, haar ex Simon acht Monkford verantwoordelijk voor haar dood. En wanneer Jane ontdekt dat ze fysiek erg op Emma lijkt, begint ze zich niet meer zo veilig te voelen in het huis.
 
Het vorige meisje valt op door de originele vertelstructuur. Afwisselend wordt een hoofdstuk beschreven vanuit het standpunt van Jane en Emma. Daarbij springt meteen de parallel tussen de verhalen van de twee vrouwen in het oog en komt naar voren dat Jane en Emma vaak dezelfde beslissingen nemen, al dan niet gepusht door hun omgeving. Monkford blijkt immers niet enkel een excentrieke en charismatische man te zijn, maar ook een manipulator die werkt volgens steeds hetzelfde patroon. Wanneer Jane bijvoorbeeld ontdekt dat Emma net hetzelfde dure sieraad als zijzelf heeft gekregen, beginnen er toch een paar alarmbellen af te gaan. Nadeel van dit vertelprocedé, dat snel wisselt tussen heden en verleden, is dat je soms dingen tweemaal na elkaar leest, een keer door de ogen van Emma en een keer door de ogen van Jane.
 
J.P. Delaney, een pseudoniem van auteur Tony Strong, levert een vlot leesbaar boek af. Helaas is de plot iets minder overtuigend, de ontmaskering van de dader en vooral het motief is een beetje haastig en overtuigt niet helemaal. Het personage van Edward Monkford vertoont bovendien de onprettige gelijkenissen met de oppervlakkige Mr. Grey uit Fifty Shades of Grey. Het is maar hoe hard je je er als lezer aan stoort en hoe ongeloofwaardig je het vindt dat schijnbaar sterke vrouwen zich laten domineren door een discutabel personage als Monkford/Grey.

Toch is Het vorige meisje een aangename leeservaring die zeker zijn plaats verdient in het brede gamma aan huidige thrillers. ‘Een vrijwel perfecte thriller’, zoals collega-auteur Lee Childs op het achterflap wordt geciteerd, is Het vorige meisje echter zeker niet.
 
J.P. Delaney: Het vorige meisje, Cargo, Amsterdam 2017, 399 p. Vertaling van The girl before door Caecile de Hoog. ISBN 9789023466963. Distributie: WPG Uitgevers 

© 2024 | MappaLibri