Wie houdt van een spannend, onvoorspelbaar
boek met veel plottwists zit goed met Soms
lieg ik, het thrillerdebuut van de Britse Alice Feeney. De voormalige
verslaggever, redacteur en producent van de BBC heeft een knappe plot gecreëerd
waarin niets is wat het lijkt en ze meesterlijk met de verwachtingen van de
lezer speelt.
Het
verhaal begint nochtans vrij simpel. De dertiger Amber Reynolds wordt op tweede
kerstdag 2016 wakker in een ziekenhuisbed met geen enkel idee hoe ze daar is
terecht gekomen. Tenminste ze denkt dat ze wakker wordt, maar algauw beseft ze
dat ze niet kan spreken en bewegen. Ze lijdt aan het locked-insyndroom en zit
gevangen in haar eigen lichaam. Ze hoort alles wat de artsen, verpleegsters en
haar familie rondom haar zeggen maar ze kan niet terug communiceren.
Aan de hand van wat
haar man, Paul, en haar zus Claire tegen elkaar vertellen wanneer ze Amber
bezoeken, kan ze beetje bij beetje een deel van haar geheugen van de bijna
fatale avond reconstrueren. Maar waarom stond Paul niet meteen aan haar
ziekenhuisbed en wat voert Claire in haar schild? Al snel komt Amber tot het
besef dat het ongeval waarin ze betrokken raakte, eigenlijk geen ongeluk was en
dat er iemand bij haar in de auto zat.
Je beleeft de gebeurtenissen
door de ogen van ik-figuur Amber Reynolds, wat vooral aan het begin van het
boek confronterend is als Amber wakker wordt en niet weet waar ze is. Feeney
weet de paniek en radeloosheid van Amber uitstekend over te brengen op de lezer.
Maar zelfs dan blijft het raden of Amber wel een betrouwbare verteller is.
Vanaf de eerste bladzijde weet je immers dat er drie dingen zijn die je over
Amber Reynolds moet weten:
‘1. Ik lig in coma.
2. Mijn man houdt niet meer van me. 3. Soms lieg ik.’
Wanneer Amber zich met haar
pseudocomateuze toestand verzoend heeft, verschuift de focus naar de
reconstructie van de laatste dagen voor het ongeluk. Afwisselend met de hoofdstukken
in het heden in het ziekenhuis krijgen we ook de gebeurtenissen van een week
voor het ongeluk. Amber, radiopresentatrice bij het populaire ochtendprogramma Coffee
Morning, had blijkbaar moeilijkheden met haar collega-presentatrice Madeline
Frost, wat zorgde voor spanningen op het werk.
Een derde plotlijn is het
dagboek van een tienjarig meisje in 1991. We lezen hoe het haar vergaat op
school, hoe ze vriendinnen wordt met de zonderlinge Taylor en hoe haar ouders
constant ruzie maken en te veel drinken. De drie plotlijnen worden vakkundig
met elkaar verweven en de puzzelstukjes worden pas op het einde van het boek
helemaal in elkaar geschoven.
Na een relatief traag eerste deel, komt Soms lieg ik pas in het laatste deel echt
op kruissnelheid, maar dan word je met de ene na de andere twist
geconfronteerd. Het is vakwerk hoe Feeney alles tot een geloofwaardig geheel
aan elkaar weet te breien en wanneer duidelijk wordt dat de schrijfster zelf
een psychologisch spelletje met de lezer heeft gespeeld.
Alice Feeney: Soms lieg ik,
Bruna, Amsterdam 2018, 336 p. ISBN 9789400509757. Vertaling van Sometimes I lie
door Mary Bresser. Distributie: Standaard Uitgeverij
© 2024 | MappaLibri