Nadat hij in 1997 debuteerde met de roman Witte tongen
(Contact) koos Wouter Godijn nadien voor de poëzie. Met het boek met de
ellenlange titel De dood van een auteur die een beetje op Wouter Godijn
lijkt keert hij terug naar het proza. In ingevoegde tussenstukken wordt
beschreven hoe een auteur die met de letter J wordt aangeduid en zich meer dan
eens associeert met de schrijver Wouter Godijn zelf, in comateuze toestand een
aantal overpeinzingen aan zich laat passeren over het schrijven en over de
manier waarop de kritiek romans ervaart en bespreekt. Godijn brengt daarmee
vijf verhalen bijeen waarin, zoals het luidt in een ervan, "de toekomst en
het verleden, en ook werkelijkheid en mogelijkheid, zich voortdurend leken te
vermengen."
Binnen deze bizarre context
slaagt Godijn erin telkens een soort afgerond levensverhaal te brengen. Dat van
een zekere John bv., die als soldaat de oorlog in een Arabisch land meemaakt,
daar getuige is van de weerzinwekkende manier waarop een gevangengenomen
terroriste wordt verminkt en dit beeld voor altijd met zich zal meedragen, ook
al lijkt het erop dat zijn leven met o.a. een gelukkig huwelijk en de geboorte
van zijn zoontje, rimpelloos verloopt. In 'De lichtgever' wordt het verhaal
verteld van een man die letterlijk licht uitstraalt en ook figuurlijk scheppend
met de taal gaat werken en zo licht weet uit te dragen. Een vrouw die verliefd
wordt op een hond, in wie ze haar overleden man meent terug te vinden, brengt
Godijn naar het lange verhaal over een man die zijn depressieve moeder gaat
bijstaan. Hier is Godijn op zijn best en zijn sterkst, wanneer hij de
uitzichtloosheid beschrijft van de relatie tussen de ouders van de man. Zelf
slaagt die man er alleen in te ontsnappen in de roes van de joints die hij
iedere avond stiekem rookt. Een roes die hem tot het goddelijke brengt en hem
ervan overtuigt dat hij een overwinning heeft behaald, ook al moet hij daarvoor
zijn relatie opgeven.
Alles wordt afgerond in een zeer
sterk symbolisch geladen slotverhaal waarin een ik optreedt in de gedaante van
een boom (iets wat doet terugdenken aan het klassieke verhaal van Philemon en
Baucis), met als grondidee dat het volmaakte alleen kan bestaan dankzij de
gratie van het onvolmaakte. Aan het slot van zijn lectuur blijft de lezer wat
verweesd achter, met het gevoel dat de verhalen hier op de loop zijn gegaan met
de auteur.
Wouter Godijn: De dood van een
auteur die een beetje op Wouter Godijn lijkt, Contact, Amsterdam 2007, 191 p.
ISBN 9789025406684. Distributie VBK Uitgevers
Oorspronkelijk
verschenen in De Leeswolf 2007
© 2024 | MappaLibri