De olifant in de appelboom

5+ - Een olifant zit ontspannen in een appelboom. Er strijkt een merel naast hem neer die erover denkt om in die boom zijn nest te maken. Ze raken aan de praat. De olifant vertelt over het leven in een kudde en de merel vertelt hoe hij het leven ervaart als meestal eenzame zangvogel. Het gesprek wil niet echt vlotten want ze kunnen zich maar moeizaam inleven in elkaars verhaal. Dan stelt de merel een cruciale vraag aan de olifant: ‘Hoe ben je terechtgekomen in deze boom?’ De olifant beseft nu pas ten volle dat hij zich niet meer op de begane grond bevindt en dondert van pure ontreddering naar beneden. Zonder nog een woord te zeggen, rept hij zich naar de veilige beschutting van zijn kudde.  

Op een humoristische manier laat de auteur zien hoe moeilijk en verwarrend het kan zijn om je grenzen te verleggen en uit je comfortzone te treden. De merel staat hier duidelijk al een tikkeltje verder in en kan zich makkelijker openstellen voor de olifant. Zo lezen we dat hij zonder aarzelen mee eet van een appel die de olifant geplet heeft. Hij stelt hem zelfs voor om samen een nest te maken. De olifant wil zich ook wel openstellen, maar ervaart voortdurend remmingen. De nood om zijn grenzen te verleggen is nochtans hoog bij de olifant, want hij fantaseert volop over hoe het zou zijn om te kunnen vliegen en nieuwe dingen te ontdekken. Wanneer de merel hem echter subtiel probeert duidelijk maken dat hij zeker al gevlogen moet hebben, hij zit immers in een boom, is dat veel te bedreigend.  
 
Remmerts de Vries tekent de merel, de olifant en de appelboom in zijn typerende fijne zwarte lijnen. De meeste prenten zijn vierkanten of rechthoeken, omkaderd met diezelfde lijn. Ze lijken op de witte ruimte van de bladzijde boven de tekst geplakt te zijn, hier en daar geflankeerd door een strook papier met motieven. Zo doen de illustraties denken aan handgemaakte knutselwerkjes.
 
Vanaf de eerste oogopslag is duidelijk dat deze merel en deze olifant bijzondere dieren zijn. Remmerts de Vries kleurt de olifant roze -- en verrassend, alle olifanten uit zijn kudde zijn roze, geel of blauw. Het kopje van de zwarte merel doet denken aan een kindertekening van een mensenhoofd: grote witte ogen met een kleine zwarte pupil en vaak een wijd opengesperde lachende mond. De lang uitgevallen, scherpe neus is tegelijkertijd ook de snavel. De appelboom heeft de vorm van een kruis. De stam wijst kaarsrecht naar boven en heeft één doorlopende, perfect horizontale tak waarop de olifant en de merel zitten, mooi apart elk aan een kant van de stam.  
 
Remmerts de Vries kiest voor weinig variatie in de taferelen. Op de meeste illustraties zien we telkens opnieuw de merel en de olifant op hun tak, maar hun voortdurende verandering in lichaamshouding en gelaatsuitdrukking valt op. De illustratie waar de olifant in de regen op één poot staat te balanceren op de tak, spreekt boekdelen. Met ogen wijd opengesperd van angst, kijkt hij naar beneden, zijn staartje recht omhoog. De merel zit hem met dichtgeknepen mond meewarig aan te staren. Kennen we niet allemaal van die momenten dat de grond lijkt weg te zakken onder onze voeten?
 
Daan Remmerts de Vries: De olifant in de appelboom, Hoogland & Van Klaveren 2022, 32 p. : ill. ISBN 9789089673480. Distributie Pelckmans Uitgeverij

© 2024 | MappaLibri