Misdaad

BOEKEN NR. 8, JULI 2016

Claire McGowan: De stille doden

door Myriam Bellens

Op 1 mei 2006 ontploft een bom tijdens de oranjeparade in het Noord-Ierse grensstadje Ballyterrin. De gevolgen zijn desastreus: iedere inwoner van het kleine stadje verliest een zoon, dochter, vader, moeder of een ander familielid. Anno 2010 zijn de naschokken van de bom nog steeds voelbaar. Het proces tegen Ireland First, een splintergroep van het IRA en de vermoedelijke daders , wordt een farce. Wegens een aantal procedurele blunders en een reeks verklaarbare missers wordt het proces ongeldig verklaard. Dat houdt ook in dat er geen nieuw proces tegen hen kan worden begonnen. Een van de personages formuleert het als volgt:

‘Als je je ooit afvraagt wat de prijs van vrede is: je woonplaats uitgaan en de man die je kind heeft vermoord tegenkomen aan het benzinestation vrij en in leven.’  
 
Dan wordt Mickey Doyle, een van de vijf verdachten, dood teruggevonden, opgehangen aan een boom en vergezeld van een briefje met de boodschap: ‘nevenschade’. Weerwraak voor diegenen die zelfmoord hadden gepleegd omdat ze het verdriet niet aankonden? Wanneer de vier andere mogelijke daders spoorloos verdwijnen, wordt de unit vermiste personen gecontacteerd. Hun taak is het bestuderen van oude onderzoeken en zoeken naar nieuw bewijsmateriaal om te kijken of de zaak heropend kan worden. Daarbij coördineren ze het onderzoek in het geval van vermissingen aan beide zijden van de grens. Het nieuwe onderzoek is een heel vreemde zaak, alleen al vanwege het feit dat het zelden voorkomt dat je meer empathie hebt voor de moordenaars dan voor het slachtoffer. Forensisch psychologe Paula Maguire, die we kennen uit Verloren (2014) en Barre grond (2014), probeert haar taak, vermisten opsporen, ongeacht wat ze op hun geweten hebben, zo goed mogelijk uit te voeren. Ze focust daarom op de familieleden van de slachtoffers maar hun boodschap is duidelijk:
 
‘Wij zijn goede mensen , wij zijn de slachtoffers hier. Laat ons alleen met ons verdriet.’
 
De katholieke Paula Maguire is nu hoogzwanger en ze weigert een DNA-test te laten doen om vast te stellen wie de vader van haar kind is. Zo laat ze de twee vermoedelijke vaders, haar Engelse chef en haar jeugdvriend, journalist Aidan, in het ongewisse. Tegelijk is ze nog steeds bezig met het dossier van haar verdwenen moeder, alhoewel haar vader ondertussen is hertrouwd. Ze blijft ook in dit boek een uitgebalanceerd personage.  
 
De stille doden vertoont naast fijne karaktertekeningen, de accurate schets van Ballyterrin, niemandsland, knooppunt van smokkelarij, terroristische activiteiten en andere ongeoorloofde praktijken, en de Ierse kwestie, de valkuilen betreffende religie en politiek en het grimmige, altijd aanwezige verleden, een opmerkelijke structuur. Afwisselend schetst MacGowan de werking van de unit, geeft ze fragmenten uit een boek dat journliste Maeve Cooley schreef over de maydaybomaanslag en laat ze de dertienjarige Kira die haar zusje verloor aan het woord. Net zoals in Verloren en Barre grond maken deze ingrediënten van De stille doden een topthriller.

Amsterdam : Ambo/Anthos 2016, 351 p. Vert. van: The silent dead door Els van Son.  ISBN 9789041423870
 

deze pagina printen of opslaan