Nederlands proza

Renate Dorrestein: Zolang er leven is

door Jen de Groeve

Gwen, Veronica en Beatrijs waren vriendinnen van hun schooltijd af en dat is zo gebleven. Ze trouwden en kregen kinderen, gingen elk hun weg, maar kwamen elke zomer opnieuw samen voor een week vakantie. Een afspraak die gemaakt was in een tijd "toen het kwaad nog geen vat had op hun leven".
 
Maar dit jaar al kan er van zorgeloosheid geen sprake meer zijn. Veronica is nog maar recent overleden en haar gezin is totaal verweesd. Haar man, Laurens, vecht tegen schuldgevoelens die hij zelf nog niet helemaal kan plaatsen, zijn twee jongens moeten hun verdriet zomaar zelf een beetje zien te verwerken. Beatrijs heeft haar saaie echtgenoot ingeruild voor Leander, een spirituele man, een man van grote gevoelens, een man met gaven die een zegen zijn voor de mensheid, maar een kruis voor wie ze bezit. Aangezien hij zegt dat Beatrijs zijn godin, zijn aanbedene, zijn alles is, heeft ze haar eigen leven opgegeven voor hem.
 
Gwen, Timo en hun gezin lijken de enige stabiele factor in het gezelschap, al stelt zich toch de vraag wat het kan betekenen dat Gwen na twee tweelingen te hebben gebaard, nu net van één baby is bevallen. Een hoop nieuwe situaties, emoties, verhoudingen die nog een plaats en betekenis moeten krijgen in hun levens. De gezamenlijke vakantie maakt alvast een en ander los, maar als op een dag de baby van Gwen en Timo spoorloos verdwijnt, zet dat het leven van elk van hen op losse schroeven. Dat de baby later als bij mirakel op de plek waar ze verdween ongedeerd wordt teruggevonden, verandert niets aan het feit dat het leven wezenlijk onzeker, onveilig en onbetrouwbaar is. En dat je je daar mee moet verzoenen.
 
De titel, Zolang er leven is, vul je, overtuigd door de zekerheden van het cliché, automatisch aan. Waarop dan het motto van het boek volgt: "En de hoop is een krijtwit kind, dat lacht tegen de rover, die het slacht." (Gerrit Achterberg). Een wrangheid die je niet meer kwijtraakt, ook al lijken de personages na verloop van tijd opnieuw enigszins vat te krijgen op hun levens.
 
Renate Dorrestein kan karakters uittekenen die in hun soms onbegrijpelijke motivaties en dolgedraaide levens overtuigend en levensecht zijn; de zwakheid van een man die zich als een god laat aanbidden, de kwetsbaarheid van een onleefbare puber, het onvermogen van volwassen mensen om overstelpt door hun eigen zorgen, de zorgen van een kind te zien. Ze schrijft met metier, brengt elke situatie tot leven en houdt je aandacht ononderbroken vast. 
 
Gretig als altijd ben ik aan de nieuwe Dorrestein begonnen, maar het was dit keer wat teleurstellend. Nadat de karakters vorm hebben gekregen, het thema in zijn volle omvang duidelijk is geworden, kabbelt het verhaal nog geruime tijd enigszins doelloos verder, om te eindigen op een punt waar je zelf al veel eerder aangekomen was. Niets is zeker in het leven, ook niet dat Renate Dorrestein met elk boek dezelfde hoge score haalt. Maar je mag wel hopen op een betere opvolger, daar geeft de kwaliteit van haar oeuvre alle reden toe.
 
Renate Dorrestein: Zolang er leven is, Querido, Amsterdam 2017, 319 p. ISBN 9789021406824. Distributie L&M Books
 
Oorspronkelijk verschenen in De Leeswolf 

deze pagina printen of opslaan