Vertaald proza

Toni Morrison: Thuis

door Jen de Groeve

Beschrijf het maar, als je weet hoe
 
Ze hadden niet op die plek mogen zijn, maar de twee kinderen negeerden de angstaanjagende waarschuwingen en de bordjes met een doodskop erop om naar de kudde paarden te gaan kijken, waar twee hengsten elkaar voor het leiderschap bekampten. ‘Ze waren zo mooi. Zo onstuimig. En ze stonden daar als mannen.’ Een eindje daar vandaan zijn ze er getuige van hoe een lijk wordt gedumpt. Er stak een zwarte voet uit de kuil, de gezichten van de mannen met de spaden konden ze niet zien. ‘[D]e paarden, een mannenvoet en een trillende Ycidra onder mijn arm’, dat zijn de zaken die Franks gedachten zo’n vijftien jaar later nog altijd beheersen.
 
Hij heet Frank Money. Er is geen enkel verband tussen zijn naam en zijn lot. We treffen hem aan in de ziekenboeg van de gevangenis, vastgebonden op een bed. Hij houdt zich doodstil, want als ze denken dat hij nog steeds onder de invloed van morfine is, laten ze de volgende injectie misschien achterwege. Dan heeft hij een kans om zich van zijn boeien te ontdoen en in de nacht te ontsnappen. Zo gebeurt het en Frank Money zoekt zijn toevlucht in een nabijgelegen kerkje. Dominee Locke vangt hem op en rust hem zo goed en zo kwaad als het gaat uit voor zijn reis naar Lotus, Georgia. Dat is zijn thuisbasis.
 
Hij had niet gedacht dat hij ooit nog zou naar terugkeren naar dat godvergeten gat, maar hij heeft geen keuze. Het gaat niet goed met zijn zus Ycidra, kortweg Cee. Ze is het slachtoffer geworden van ene dokter Beau, met interesse in de eugenetica, die medische experimenten op haar heeft uitgevoerd. Als hij geen haast maakt, redt ze het misschien niet. Zij is de eerste voor wie hij ooit verantwoordelijkheid opnam en de herinnering aan dat voorval uit hun kindertijd, waarin hij haar van angst bevende lichaam met het zijne beschermde, houdt hij voor ogen als een fundament in zijn lamentabele leven. Hij was haar beschermer. Vanaf het moment dat hij Georgia verliet om te gaan vechten in Korea, ging het stijl bergaf met haar. Maar zonder Cee is ook hij niets. Het beeld dat hij heimelijk van zichzelf heeft, ‘ligt diep in haar begraven: het beeld van iemand die sterk en goed is’.
 
Het verhaal van deze diep geschonden levens ligt ingebed in de geschiedenis die Toni Morrison in elk van haar boeken telkens opnieuw beschrijft: die van de identiteitsvraag van de zwarte Amerikaan en bij uitbreiding van de dwalende mens, die greep tracht te krijgen op zichzelf. Dat verhaal komt — Morrisons stijl getrouw — in flarden: snippers uit de Amerikaanse geschiedenis, een persoonlijke herinnering, een onafgemaakte tijding. Een bekend motief in de Amerikaanse literatuur is dat van de identiteit die ontleend wordt aan de grond waarop men leeft. Voor de zwarte Amerikaan was dat altijd al een hoogst onbestendig iets: ineens konden mannen ‘met of zonder insigne maar steevast met een wapen’ je dwingen te vertrekken, anders… Dat ‘anders’ was sterven, zoals een oude man uit Franks kindertijd. Hij weigerde te gaan en werd opgeknoopt aan de magnoliaboom in zijn eigen tuin, de oudste van het district.
 
‘Thuis’, wat kan dat betekenen voor mensen die slechts de speelbal zijn van anderen, die willekeurig uit hun huizen verdreven worden en neerstrijken op een plaats waar niets van hen is en niets de moeite waard om voor te leven? En wat een thuiskomst is het voor de zwarte soldaat uit Korea, die in de oorlog een mogelijkheid zag om aan de maatschappelijke onvrijheid van zijn land te ontsnappen — in het leger was de segregatie afgeschaft — en die, terug op Amerikaanse bodem, bij elke stap die hij zet, met een diepgeworteld apartheidsstreven geconfronteerd wordt? Morrison plaatst de zwarte man zonder zelfbeschikking in een krachtig visueel contrast met de steigerende hengsten — ‘ze verhieven zich als mannen’ — uit de openingsscène. Het ontzag van de kinderen bij dat geweldige en gewelddadige tafereel botst heftig met de verschrikking en de angst als ze even later zien hoe het lijk van een zwarte man begraven wordt. Zien ze de afloop van een lynchpartij? Pas op het einde van het boek kun je het verband leggen tussen deze scène en het verhaal van de weddenschap die door blanke mannen was opgezet. Ze waren uitgekeken op hondengevechten en dus dwongen ze voor hun verder vermaak een zwarte vader en een zoon om tot de dood met elkaar te vechten. De ‘overwinnaar’ was vrij om te gaan.
 
De jonge Frank heeft echter het beeld van de viriele hengsten onthouden, de begrafenis was hij vergeten. De strijd van trotse, vrije wezens die in hun eigen recht staan, wordt in het hele boek verbonden met een geïdealiseerd manbeeld. Daar en toen voelde Frank zich de beschermer van zijn kleine zus; sterk en goed, de man die hij wil zijn. Maar kracht en mannelijkheid dienen zich uiterst ambivalent aan. De schoonheid en de vrijheid van de paarden gaan gepaard met beenhard geweld en het recht van de sterkste — en het is bovendien zeer tijdelijk allemaal, want tijdens de schaarste in de Tweede Wereldoorlog wordt de kudde geslacht. En geweld brengt geweld voort; de slagen die de zwarte man die hij op de trein ontmoet, incasseert van een blanke, krijgen waarschijnlijk een vervolg in huiselijk geweld — of is dat slechts een interpretatie van de verteller? Frank gelooft het althans niet. Ondraaglijk was de confrontatie met zichzelf, toen een klein Koreaans meisje zichzelf aanbood in ruil voor eten. Ze was zo heftig dat hij het kind in het gezicht schoot. En dan heb je nog die mysterieuze verschijning in zoot suit. Is het een schim, of een van Franks wanen? Frank heeft alleszins geen hoge pet op van de mannelijkheid van zoot suiters, maar elders in de tekst wordt zeer terloops de link gelegd met de zoot suit riots uit 1943, waardoor opnieuw de problematiek van de segregatie en de groeiende opstand van de kleurlingen wordt aangeraakt. Het is in die context van de opkomende burgerrechtenbeweging in de jaren vijftig en zestig, en het verzet tegen de rassenscheiding dat Franks verhaal gesitueerd is.
 
Op het einde van het boek geeft Frank het slachtoffer van de blanke lynchpartij een herbegrafenis, rechtopstaand onder een magnoliaboom — ‘doorkliefd, onthoofd, schijnbaar dood’, maar de wortels boden weerstand — symbolisch zijn eigenwaarde terug. De symboliek laat aan duidelijkheid niets te wensen over en daarbovenop komt nog de slotzin met Cee’s bevestiging: ‘Het is goed, broer. We zijn thuis.’ Het is wel een thuiskomst in een huis dat het hunne niet is, in een land waar hun politieke leiders in de komende jaren zullen opstaan, worden neergelegd, en opnieuw zullen opstaan.
 
Dit slot, dat wanneer je het niet in die context leest, op een onversneden happy end lijkt, geeft de lezer in het licht van Franks persoonlijke geschiedenis en die van een volk, op zijn minst een wrevelig gevoel. Het is echter vooral de structuur van het boek die maakt dat je het niet bij de simpele constatatie laat, dat de schrijfster wel voor een erg gemakkelijke formule heeft gekozen. De hoofdmoot van Thuis is verteld in de hij-vorm en die hoofdstukken wisselen systematisch af met het veel beknoptere ik-verhaal van Frank. Franks verhaal voedt en bevraagt het vertelde en laat er geen twijfel over bestaan dat het verhaal van de auctoriale verteller incompleet, soms onjuist en ook onmachtig is om te beschrijven waar het werkelijk om gaat. De ik weerspreekt de verteller regelmatig en daagt hem uit: ‘Beschrijf dat maar, als je weet hoe.’ Het boek opent en sluit af met een passage van Frank. De ik bepaalt begin en einde, en de persoonlijke, individuele stem is in de korte tussenkomsten de krachtigste. Het hij-verhaal interpreteert en structureert en leidt de lezer naar een ‘bevredigende’ afronding. Net dat maakt dat er in Thuis zoveel voor Morrison atypische passages te lezen zijn. Het verhaal van deze anonieme verteller is bij momenten onverwacht schraal, en op het einde jaagt hij de personages voort in een overhaaste loutering. De lezer schiet hij te hulp met verklaringen en conclusies. 
 
Toni Morrison, zoals we haar kennen, verklaart niets. Verklaring schept alleen maar afstand en elke individuele conclusie is voorbarig, want je kunt geschiedenis alleen maar trachten te vatten door ze vanuit verschillende perspectieven te beschrijven. De structuur van Thuis, met een individuele en een weinig overtuigende anonieme stem, is al bij al een lastig iets voor de lezer, temeer omdat Morrison weinig bindweefsel aanbrengt in de uiterst gefragmenteerde geschiedenis. Het is in haar werk, zo lijkt het, hoe langer hoe meer aan de lezer om er zelf coherentie in te zoeken.
 
Toni Morrison: Thuis, De Bezige Bij Amsterdam, 2012, 157 p. ISBN 9789023475743. Vert. van: Home door Nicolette Hoekmeijer. Distributie Standaard Uitgeverij
 
Oorspronkelijk verschenen in De Leeswolf 

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 10, DECEMBER 2024

Dius

Stefan Hertmans

Kruisende lijnen

Junichiro Tanizaki

Memoires van een kip. Een Palestijnse fabel

Ishaq Musa Al-Husseini

We moeten ‘misschien’ blijven denken

Esther Jansma

Wij van de Ripetta

Thomas Lieske

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 10, DECEMBER 2024

De wens, of Het ware verhaal van Titi en Tony

Tereza Horvathova , Michaela Kukovicova (ill.)

Het is rood en rond…

Jan Jutte

Ludas en Bontje

Jan Paul Schutten, Sanne te Loo (ill.)

Wie heeft Steef opgegeten?

Susannah Lloyd, Kate Hindley (ill.)

Wij, ervoor en erna

Jenny Valentine

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri