De Britse schrijver Max Porter (1981) is geboren en getogen in High Wycombe (Buckinghamshire). Hij
studeerde kunstgeschiedenis, radical performance art,
psychoanalyse en feminisme aan het Londense Courtauld Institute (MA). Daarna werkte hij als boekhandelaar,
redacteur en uitgever. Sinds 2012 is hij als editorial director actief
bij Granta en Portobello Books.
Porter verhuisde recent van Londen naar Bath. Zijn gezin
met drie kinderen is de hoeksteen van zijn bestaan, en hij tracht zoveel
mogelijk tijd met hen door te brengen. Zelf groeide hij en zijn broer op met
hun moeder, een fotografe, hun stiefvader en zijn kinderen. Hun biologische Welshe,
kunstzinnig ontspoorde vader, was een afwezige maar toch dominante figuur,
die een sterke impact had op de zesjarige Porter.
De ervaringen die met zijn vaders vroegtijdige overlijden gepaard gingen vormen de basis
van zijn debuutroman Grief Is the Thing with Feathers (2015, Verdriet is het ding met veren). Porters schrijverschap heeft zijn wortels in zijn creatieve
jeugd. Een schetsboek op vakantie was de normaalste zaak binnen het gezin en
tot vandaag maakt Porter schetsen en aantekeningen om zijn romans te voeden. Na
het succes van zijn debuut, bekroond
met de Dylan Thomas Prize 2016, volgde de roman Lanny (2019, Lanny).
Het proza van Porter is erg poëtisch en experimenteel (‘I love slang, I love hip-hop. I love the proper use of language’),
gegoten in een vorm die als microfictie kan omschreven worden. Zelf bestempelt
hij in een interview zijn debuut al een ‘multi-voice fable’, ‘a short book
which moves between prose, poetry, play script, fairytale and essay’.
Typografie en bladspiegel worden gebruikt om extra vormelijke accenten te
leggen binnen zijn werk.
‘This
choice of form was very indulgent. I was looking to turn myself on. It’s a way of
writing that excites me. And, not being someone who can dedicate long hours of
focussed concentration, great big smooth swathes of crafted prose were never an
option. It was small blocks that could be tuned and tweaked and rearranged in
snatches of time’. (ica.art)
Porters
manier van schrijven wordt ook bepaald door zijn job als redacteur en uitgever:
‘I didn’t want any crossover with what I’m doing in the day or what anyone else
is doing. I read so many conventional novels and non-fiction in my day job so I
seek out children’s books and poetry and plays, always looking for that
electric shock jolt of great things in hybrid forms’. (The Bookseller)
De emoties rond het overlijden van Porters biologische vader
worden in Verdriet is het ding met veren overgedragen naar het fictieve overlijden van een
moeder, die haar man en twee jonge zonen achterlaat. Het verscheurde gezin
krijgt Kraai op bezoek, de verpersoonlijking van hun verdriet. Deze
gigantische vogel (geïllustreerd door Eleanor Crow) figureert als babysitter, raadgever, psycholoog, plaaggeest
en uiteindelijk vriend. (Lees verder onder illustratie)
De vaderfiguur is niet toevallig een academicus
gespecialiseerd in het werk van de dichter Ted Hughes. Porter is een grote fan
van Hughes en zijn bundel Crow in het bijzonder. Het is een
van zijn bekendste dichtbundels, geschreven na de dood van zijn echtgenote
Sylvia Plath. Hughes bleef achter met twee jonge kinderen, zodat zowel
thematisch als biografisch de deur geopend wordt naar vergelijkingen, zij het
zonder noodzakelijke voorkennis:
‘I would hate to exclude a reader who hadn’t read Crow … it’s
not Hughes’ crow, it’s my crow and it’s about the obsession of the father with
the crow. There are in-jokes in there about Hughes and Faber but they’re only a
device, I’d hate for people to feel they wouldn’t get it. I hope that by using
Hughes I haven’t limited it in any way but it was so seductive to me, I
couldn’t resist.’ (The Bookseller)
Porters tweede roman speelt zich af in een plattelandsdorp op pendelafstand van
Londen. Lanny verhuist met zijn ouders naar het dorp en integreert zich in de
gemeenschap. Hij valt op door zijn vrolijke, poëtische geest en dwaalt graag
door de aanpalende bossen. Hij krijgt tekenles van een bekende kunstenaar op
leeftijd en bouwt zich een schrijn in het bos met vondsten uit de natuur.
Maar dan ontwaakt Dead Papa Toothwort / Dode Papa Scheurwortel, een oude
bosgeest (genius loci) die uiteenlopende gedaanten aanneemt en het verleden,
heden en toekomst van de gemeenschap in zich laat samenvloeien. Hij luistert
naar de stemmen uit het dorp en ontwaart het unieke geluid van Lanny. Hij wil
Lanny voor zich opeisen. De jongen verdwijnt schijnbaar in een parallelle
wereld, wat het verhaal een magisch-realistische insteek geeft.
Toothwort of Schubwortel is een leeuwenbekachtige parasitaire plant van het
geslacht Lathraea (afgeleid uit het Griekse λαθραιος, dat ‘verborgen’ betekent). Het suggereert dat de bosgeest
vegeteert op zijn omgeving, een verborgen leven leidt en onderdeel is van een
netwerk dat met de omgeving communiceert (zie illustratie onderaan). De
vertaler koos echter voor Scheurwortel of Smeerwortel (Symphytum) een
ruwbladige plant met rode, paarse, blauwe, vuilgele of witte bloemen. Een
giftige medicinale plant voor wonden en botbreuken. (Lees verder onder illustratie)
Het is de magisch-realistische link met Engelse mythe en folklore die het
poëtische boek zijn kracht geeft. Zelfs de taal wordt extra leven ingeblazen
door regelmatig typografisch in natuurlijke golfpatronen over de bladspiegel te
kronkelen. Centraal staat de moeilijke verhouding tussen natuur en mens, met
aan de ene kant Toothwort en Lanny, en aan de andere kant de dorpsbewoners. De
natuur heeft de dominante cyclus die in wezen eindeloos doorgaat zonder zich
veel van verdwijningen, financiële crisissen of een Brexit aan te trekken.
Voor de samenleving ontpopt zich de zoveelste verdwijningszaak van een kind
(een uitgesproken populair thema in fictie en film). Een onopgelost mysterie
dat het dorp in de ban houdt, terwijl anderzijds het leven onvermijdelijk
verder gaat. De indirecte maatschappijkritiek op het huidige politieke klimaat,
de Londense City en de tabloid pers doen het magisch-realistische verhaal
verwateren. Vraag is of de drang van Porter om een maatschappelijk statement te
maken, het verhaal gaandeweg ondermijnt.
Met een vader die in de Londense City werkt en een moeder die misdaadromans
schrijft, kan de uitkomst van Lanny’s verdwijning alleen ontnuchterend en
alledaags zijn. Alsof er in onze maatschappij geen plaats meer is voor magische
oerkrachten. Toch lijkt het erop dat mythische geesten als Kraai en Tootworth
het vernieuwende oeuvre van Porter gaan bepalen. Niet als een gimmick op zich,
maar als een natuurlijk klankbord van de crisismomenten en emoties waarmee de
mens te maken krijgt.
In The Death of Francis Bacon (2021, De dood van Francis Bacon) wordt het sterfbed van deze Iers-Britse kunstenaar (1909-1992) het ultieme crisismoment dat Max Porter tracht te capteren. De iconische schilder vindt in Porter een grote bewonderaar, die in acht scenes de laatste acht levensdagen van Bacon opvoert. Alles speelt zich af in een Madrileense ziekenhuiskamer, waar de stervende verpleegd wordt door zuster Mercedes.
Elke scene krijgt de vorm van een kunstwerk waarin steeds verschillende personages als Ceasar, Mussolini en Carravagio het sterfbed bezoeken. Conversatie en hallucinatie gaan naadloos in elkaar over in een experimentele, ondoorgrondelijke en gefragmenteerde stijl die de kunst van Bacon reflecteert. Zuster Mercedes fungeert als een soort klankbord die de stervende zalft, maar ook confronteert met de kritiek uit de kunstwereld (John Berger). (Lees verder onder illustratie)
Na deze eerder obscure publicatie voor ingewijden in leven en werk van Bacon, volgt de pas verschenen vierde roman van Porter. Shy (2023, Shy) is een korte ontwikkelingsroman, waarin we de gelijknamige vijftienjarige getroebleerde tiener gedurende enkele uren in zijn jonge leven volgen. Hij werd door zijn ouders uit handen gegeven nadat hij het huis van vrienden vernielde en een jongen met een mes aanviel. Zo komt hij terecht in het tehuis Laatste Kans 'voor moeilijk opvoedbare jongemannen'.
Uiteindelijk ontsnapt Shy uit het tehuis en trekt door het omliggend platteland met een rugzak vol stenen. Het tijdskader is de muziekcultuur van het midden van de jaren negentig. Shy kan met zijn koptelefoon volledig opgaan in Drum-'n-bass, maar de wereld daarbuiten is kil en afstandelijk. Zijn boze hoofd wordt overspoeld door herinneringen en stemmen van onder meer ouders en opvoeders. Een kakofonie die weerspiegeld wordt door Porters polyfonische stijl, waarbij verschillende invalshoeken aan bod komen.
Shy kan gezien worden als een stilistisch-poëtische aanklacht tegen het gebrek aan inzicht in neurodiversiteit bij opvoeders en psychologen in de jaren negentig tot vandaag de dag. Binnen het oeuvre van Porter kan het misschien ook gelezen worden als een los(staand) vervolg op Lanny. Of hoe de onschuldige verwondering over de wereld van een vermist kind over de jaren kan omslaan in een alles verterende woede...
'Porter has already developed a body of work distinguished by its concision, poetic facility of language and polyphony, in novels that also pack a devastating emotional punch. [...] Shy is an act of humanity and grace, heightened by its distinctive form and artistry.' (Telegraph.co.uk)
Max Porter: Shy, De Bezige Bij, Amsterdam, 2023, 127 p. ISBN 97894031103250208. Vertaling van Shy door Saskia van der Lingen. Distributie Standaard Uitgeverij
Max Porter: De dood van Francis Bacon, De Bezige Bij, Amsterdam, 2021, 78 p. ISBN 9789403137414. Vertaling van The Death of Francis Bacon door Saskia van der Lingen. Distributie Standaard Uitgeverij
Max Porter: Lanny, De Bezige Bij, Amsterdam, 2019, 215 p. ISBN 9789403150208.
Vertaling van Lanny door Saskia van der Lingen. Distributie Standaard
Uitgeverij
Max Porter: Verdriet is het ding met veren, De Bezige Bij, Amsterdam, 2019, 122
p. ISBN 9789403150208. Vertaling van Grief Is the Thing with Feathers door
Saskia van der Lingen. Distributie Standaard Uitgeverij
Toothwort / Schubwortel (Wikipedia)
deze pagina printen of opslaan