Nederlands proza

BOEKEN NR. 9, OKTOBER 2020

Michael Kestemont: De witte weduwe

door Lisanne Vroomen

In 2019 debuteerde Michael Kestemont met De zwarte koning, een spannende roman over de zoektocht naar het verloren paneel van de Rechtvaardige rechters van Van Eyck. Met De witte weduwe gaat Kestemont in dezelfde stijl en met hetzelfde hoofdpersonage voort.

De witte weduwe is een queeste waarin Anna Vleminckx, universitair docent klassieke talen, centraal staat. Deze keer begint die zoektocht met een mysterieuze inbraak bij DIVA, het diamantmuseum in Antwerpen. Een vitrine met een kostbare ring wordt geopend, maar er wordt niets gestolen. Sterker nog, er wordt juist iets achtergelaten: een origami-zwaantje met een Latijnse spreuk. Anna wordt door een onbekend persoon op de inbraak gewezen en ziet meteen dat hier een interessante puzzeltocht is uitgezet, net als bij haar vorige avontuur in De zwarte koning.  

De verhaallijn over Anna wordt afgewisseld met twee andere verhaallijnen. Eén ervan gaat over de Mexicaanse keizerin Charlotte, zus van koning Leopold II (1840-1927). Geteisterd door krankzinnigheid brengt zij haar dagen door in kasteel Bouchout waar zij waakt over een oud manuscript. De andere verhaallijn gaat over de uitgeefster Elize Vanginderdeuren, die in contact komt met een mysterieuze man die een boek uit wil geven over meesterdieverij.  
 
Kestemont weet deze drie verhaallijnen op ingenieuze wijze bij elkaar te brengen, waarbij Anna door het oplossen van raadsels steeds meer te weten komt over de andere twee verhaallijnen. Het blijft daarbij lang onduidelijk wie haar deze raadsels aanreikt en wat zijn motieven zijn. Waarom wil de zender dat zij een nog te plegen kunstroof van te voren ontmaskert? Dat leidt tot een spannende apotheose waarin niet meer duidelijk is of Anna nu zelf aan zet is of een pion is in het spel van een ander. Hierdoor is ook niet duidelijk wie het spel nog meer speelt en wie Anna dus niet kan vertrouwen. Op deze manier weet Kestemont de spanning in zijn roman goed op te bouwen.
 
De structuur met een queeste op basis van raadsels en afwisseling tussen verhaallijnen in het nu en in het verleden gebruikte Kestemont ook voor zijn debuut. Hiermee bouwt hij een plot gebaseerd op het principe van de MacGuffin: een element dat een plot in gang zet en grotendeels stuurt, maar dat niet verder gedefinieerd wordt. Dit maakt het avontuur van de hoofdpersoon belangrijker, dan datgene waar dat avontuur naar leidt. De MacGuffin is doordacht in het boek verwerkt. Anna zoekt iets, maar weet niet wat. Als ze deze MacGuffin eindelijk gevonden heeft, blijkt dit een schatkaart voor de bekendste MacGuffin ooit, waardoor er meteen een opzet wordt gegeven voor een mogelijk vervolg op het boek. Ik wacht in spanning af.
 
Kestemont verweeft feit en fictie kunstig in zijn boek. Hij heeft duidelijk kennis van de materie, maar ook het lef om van de werkelijkheid af te wijken. Het boek bevat daarnaast herkenbare elementen voor de lezers van De zwarte koning zoals de origami-figuren en ondergrondse tunnels, maar ook herkenbare elementen voor vakgenoten in zowel de letterkunde als de ICT. Al deze elementen zijn vindingrijk met elkaar verweven. Die herkenbare elementen kunnen soms uit een onverwachte hoek komen: zo herkende ik in een hallucinatie van keizerin Charlotte een visioen van de middeleeuwse schrijfster Hadewijch.
 
Pluspunt aan dit boek, ten opzichte van de voorganger is dat Anna nu beter uitgewerkt is. In De zwarte koning stelt zij vragen die je niet verwacht van een universitair docent. Deze vragen zorgen ervoor dat andere personages haar uitleg geven en zodoende krijgt ook de lezer de nodige achtergrondinformatie. In De witte weduwe is Anna juist degene die anderen informatie kan verschaffen, wat haar hier geloofwaardiger maakt.
 
Michael Kestemont: De witte weduwe, Lannoo, Tielt 2020, 352 p. ISBN 9789401467872 

deze pagina printen of opslaan