Na het plotse overlijden van zijn vrouw Lara neemt Pietro Paladini
elke dag plaats op het bankje voor de school van zijn dochter. Niets lijkt hem
nog te deren. Toevallige voorbijgangers en buurtbewoners wekken echter langzaam
zijn interesse, waarna Pietro ieder een verhaal toedicht. Die onbetrokkenheid
was het uitgangspunt voor Kalme chaos
(2011), Sandro Veronesi’s lijvige roman die Italiës meest prestigieuze
literaire prijzen wegkaapte en die drie jaar na de oorspronkelijke publicatie
verfilmd werd met Nanni Moretti in de hoofdrol (2008). In de ogen van het
publiek groeide de rouwende Pietro uit tot een getormenteerde, maar sympathieke
antiheld. Met de ondertussen ook bekroonde sequel, Zeldzame aarden (2015), stelt Veronesi (1959) dat beeld aardig bij.
In het vervolgverhaal mag Pietro dan zijn leven weer volledig
onder controle hebben, al snel laat hij zich belazeren door een vrouw wier auto
hij in beslag moet nemen om dan te ontdekken dat de zaak waarvoor hij werkt
betrokken is bij illegale activiteiten. Uit vrees voor een mogelijke vervolging
slaat Pietro op de vlucht en na wat omwegen belandt hij aan bij Chantal, de
voormalige partner van zijn overleden vader. Dat zijn vader ooit een relatie
begon met de verpleegster van de door kanker getroffen echtgenote, is Pietro
nog steeds een raadsel, maar vreemd genoeg vindt hij wel steun bij Chantal. Ze
brengt hem opnieuw in contact met zijn broer Carlo, die op zijn beurt
voortvluchtig is. Na Chantal klopt Pietro aan bij zijn dochter, Claudia, met
wie de relatie flink vertroebeld is. In een confronterend gesprek vertelt
Claudia dat ze hun toekomst volledig anders had ingeschat. Ze vindt D.,
Pietro’s nieuwe vriendin, en haar kinderen niet bij hem passen, een onverzoenbaarheid
die Pietro lange tijd bewust verdrongen heeft. Het gesprek met zijn dochter
brengt Pietro dan weer bij Marta, zijn schoonzus, met wie hij Lara ooit
bedroog. Zij alleen slaagt erin hem diep te doen graven in zijn verdorven ziel
en hem ten volle te doen beseffen om wie hij echt geeft.
Na Kalme chaos is Zeldzame aarden is dus opnieuw het
verhaal van een identiteitscrisis, waarin toevallige ontmoetingen, eindeloze
uitweidingen en ogenschijnlijk onbelangrijke details zich ongeordend lijken op
te stapelen. De meanderende, maar tegelijk meeslepende vertelling grijpt je
echt naar de keel wanneer Pietro de familierelaties probeert te ontrafelen, in
het bijzonder in de passages over zijn dochter en overleden moeder. De lezer
verliest zich dan ook graag in het labyrint van Pietro’s gedachtegang, die een
verrassend strak einde kent. Hierin verweeft Veronesi fictie en realiteit, een
handelsmerk dat Italiës toonaangevende auteur in het nawoord van de roman
verduidelijkt. In interviews bekende hij dan weer dat die verwevenheid veel
verder reikt: zo staat Pietro immers symbool voor het onzichtbare Italië waarin
illegaliteit de norm is geworden. Die maatschappijkritische ondertoon
verschuilt zich nagenoeg achter het verhaal van Pietro’s zoektocht naar
zichzelf, die op de cover van de vertaling passend wordt uitvergroot. In een
fotoschildering van Teun Hocks staart een man verward naar zijn gigantische
voetafdruk. Als lezer vraag je dan ook af of er een einde aan ’s mans
ontreddering komt...
Bekroond met de Europese Literatuurprijs 2016, tevens toegekend aan de vertaler Rob Gerritsen.
Amsterdam : Prometheus, 2015, 366 p. Oorspr. titel: Terre rare. Vervolg op
Kalme chaos (dl. 1). ISBN 9789044628388
deze pagina printen of opslaan