Er zijn zo van die literaire personages waarvan je niet goed weet
of je ze wel of niet in het echt zou willen ontmoeten. Personages die je
aantrekken en afstoten, waar je verliefd op bent, maar die je ook bang maken.
Je weet dat ze je schoonheid zullen geven, en ook een beetje instantaan geluk.
Maar ook dat de relatie een queeste zal blijven, altijd onvoltooid, en dat ze
je hart zullen breken, ongewild misschien maar onvermijdelijk evenzeer. Larissa
is zo'n personage. Mooi en meedogenloos. Ze speelt de hoofdrol in Hotel zonder sterren, de tweede roman
van Lara Taveirne. Taveirne debuteerde in 2014 met De kinderen van Calais en werd er onlangs voor bekroond met de
Debuutprijs 2015.
In Hotel zonder sterren vertelt
ze het verhaal van een liefde die te heftig lijkt om waar te kunnen zijn.
Larissa en Andreas besluiten een punt achter hun relatie te zetten en zoeken de
liefde elders. Elk een relatie later komen ze terug nader tot elkaar. Tien jaar
en elk een huwelijk hebben ze nodig gehad om in te zien dat het zonder elkaar
niet ging, of dat het in elk geval niet beter was. Maar gaat het dan
uiteindelijk wel mét elkaar? Larissa boekt een kamer in het fabelachtige
Bussaco Palace Hotel: het moment van de waarheid is aangebroken. Maar ook op de
mooiste plek ter wereld en ook als de tijd stilstaat, laat de waarheid zich
niet dicteren.
Taveirne heeft niet veel woorden nodig om haar beelden te scheppen, en nochtans
is het juist daarvan dat haar roman het moet hebben: de rijke beeldtaal, de
sfeerschepping. Een universum waarin weemoed, treurigheid en troost elkaar
versterken. Larissa komt eruit tevoorschijn als een vrouw die vecht tegen de
wereld, mooi maar eenzaam, bemind door velen maar niet in staat om daar ook
echt geluk uit te puren:
‘De
ondoordringbaarheid van de dingen, dat was wat haar woedend maakte. Waarom
telefoons uitgevonden waren als er niet altijd opgenomen werd en waarom de
liefde je met kinderen opzadelde en zelf het hazenpad koos.’
Onbarmhartig en meedogenloos is
haar wereldbeeld, veel illusies kent ze niet. Het personage Larissa doet
meermaals denken aan Het ongrijpbare
meisje van Mario Vargas Llosa, ook al zo'n personage dat je nooit zal
vergeten en waarvan de lezer zich eeuwig zal blijven afvragen of hij haar nu
wel, of juist niet in het echt had willen ontmoeten.
Hoe onuitputtelijk kan een literair thema zijn? Lara Taveirne bewijst
met Hotel zonder sterren in elk geval
dat we de bodem van het liefdesthema nog niet hebben gezien. Alleen al daarom
dwingt ze respect af, en kijken we uit naar meer.
Amsterdam : Prometheus, 2015, 242 p.
ISBN 9789044628340
deze pagina printen of opslaan