Nature Writing
BOEKEN NR. 8, SEPTEMBER 2019
Juliet Blaxland: The Easternmost House
door Kris van Zeghbroeck
‘I live in a house on a
windblown clifftop at the easternmost edge of what used to be the easternmost
parish of England. The church fell into the sea in 1666, and this house –
itself called the Easternmost House – has probably only three summers left
before it too is lost to coastal erosion.’
Met de klimaatsverandering dreigt ook de stijging van de zeespiegel en de
erosie van de kusten sterker. In Oost-Engeland komt de afkalving van de zachte
kliffen in een stroomversnelling. De overheid is niet (meer) van plan om de
erosie tegen te gaan met dure infrastructuurwerken in dunbevolkte gebieden.
Huiseigenaars draaien op voor de kosten om hun onverkoopbare huis af te breken
voor het door de zee verzwolgen wordt.
Jeugdauteur en -illustrator Juliet Blaxland huurt The Easternmost House (het
meest oostelijk gelegen huis) in het gehucht Easton Bavents (Suffolk) van een
plaatselijke boer. Die titel werd geërfd van het vorige meest oostelijke
gelegen huis dat door erosie van de kliffen moest afgebroken worden. Zolang dat
huis er nog stond, vormde het een psychologische buffer tegen de dreigende afkalving.
Nu staat haar huis in de vuurlinie en wordt de race tegen de klok
onvermijdelijk.
‘Everyone has a cliff coming towards them, in the sense of our time being
finite. The difference is that we can see ours, pegged out in front of us, so
we can say, “When the cliff will be here, we will be about this age.”’
Blaxlands huis stond in 2015 nog vijftig passen van de klifrand verwijderd. In
2018 nog slechts vijfentwintig en tegen 2021 zal het huis waarschijnlijk
afgebroken moeten worden. Herinneringen en verleden zijn gedoemd te vervagen
naarmate ze hun ijkpunt verliezen. Vandaar de nood om met foto's het
veranderende landschap te documenteren.
Blaxland groeide op met een passie voor de natuur in een afgelegen deel van
Suffolk en beschrijft in The Eastermost House (2018) het
boeiende natuurlijke leven aan de Engelse Oostkust. Twaalf hoofdstukken voor
twaalf maanden en vier seizoenen waarin de natuur zich zowel van haar meest
idyllische als haar meest verwoestende kant laat zien. Eindeloze wandelingen
met haar getijgerde (brindle) windhond Chuffy en eenzame natuurobservaties
vanachter het raam sturen de gedachten.
De klifrand wordt een metafoor voor het nakende einde, voor de
klimaatverandering, maar ook voor de wilde natuur die zich in natuurlijke cycli
voortbeweegt en elders opbouwt wat ze hier ondermijnt. Een natuur die
bedrieglijk kan zijn in zijn rustgevende, oogstrelende en haast mediterrane
momenten om dan weer koud, meedogenloos en vernietigend uit te halen.
Juliet Blaxland: The Easternmost House, Sandstone Press 2018, 244 p. :
ill. ISBN 9781912240548
deze pagina printen of opslaan