Voor een thriller is De angstverzamelaar, het
debuut van Jasper DeWitt, een behoorlijk dun boek. Met zijn 221 bladzijden valt
er geen tijd te verliezen en de auteur dropt de lezer dan ook meteen in het
verhaal. Dit is opgezet aan de hand van blogposts die door een jonge psychiater
werden gepost op een inmiddels verdwenen forum van een geneeskundige website.
De gebeurtenissen spelen zich af in de periode van 13 maart tot 1 mei 2008,
wanneer de pas afgestudeerde psychiater Parker aan de slag gaat in een
psychiatrische overheidsinstelling in Connecticut, New England.
Parker wil dicht bij
zijn doctorerende vriendin Jocelyn zijn en neemt daarom de weinig glorieuze baan
in de naar personeel en financiële middelen snakkende instelling aan. De
diagnoses gaan er van drugsmisbruik, depressiviteit, angststoornissen,
psychoses en schizofrenie tot eetstoornissen. ‘Overheidsinstellingen zijn
verplicht iedereen te helpen die zich aan de poort aanmeldt, en in de meeste
gevallen gaat het om mensen die helemaal door de molen zijn gegaan, die ten
einde raad zijn en geen financiële armslag meer hebben.’
‘Maar in elke kliniek […] is er
altijd wel iemand te vinden die veel gekker is dan de rest. Ik heb het over
mensen met wie zelfs de psychiaters niets meer kunnen beginnen, mensen om wie
iedereen – ook de meest ervaren krachten – met een grote boog heen loopt.’ Dat
is in Connecticut ‘Joe’ die sinds zijn kindertijd in de instelling verblijft en
enkel contact heeft met enkele verpleegkundigen, die zijn bed verschonen en
zijn eten en medicatie brengen. Niemand durft lang in Joe’s buurt te blijven,
hij heeft immers al enkele kamergenoten en behandelende psychiaters letterlijk
tot waanzin gedreven. Uiteraard wekt dit Parkers nieuwsgierigheid en met het fiat
van de directie van de instelling wordt hij de nieuwe psychiater van de
mysterieuze Joe.
Het is voor de lezer lang gissen wat er precies aan de hand is in de
instelling. Mankeert Joe helemaal niets en is zijn opname een doofpotoperatie
zoals Parker denkt? Heeft Parker de genen van zijn moeder die aan paranoïde
schizofrenie leed? Is Joe bezeten door iets kwaadaardigs? Of is hij toch een
sociopaat, die iedereen rond zijn vinger windt? Langzaamaan legt DeWitt het
mysterie bloot en na enkele plottwists in het tweede deel vallen de puzzelstukjes
langzaam in elkaar.
Het boek is geschreven in de ik-vorm en Parker vertelt aan de lezers op
het forum zijn verhaal. Af en toe richt hij ook rechtstreeks het woord tot die
lezers, maar eigenlijk zijn de hoofdstukken te lang om door te gaan als echte
blogposts. Blogposts van meer dan twintig bladzijden houden de aandacht van de
virtuele lezer niet vast. Het zijn zulke kleine details die van De
angstverzamelaar geen topper maken. DeWitt schrijft wel vlot en De
angstverzamelaar leest ook erg goed weg. Toch blijf je op het einde een
beetje op je honger. Dit boek kan niet helemaal beklijven.
Jasper DeWitt: De angstverzamelaar, Luitingh-Sijthoff,
Amsterdam 2021, 221 p. ISBN 9789024589807. Vertaling van The Patient door Jan Mellema. Distributie: VBK België
deze pagina printen of opslaan