Peuters en kleuters
Alice Hoogstadt: Monsterboek
door Coosje Van der Pol
Alice Hoogstadt is voor haar Monsterboek bekroond met De Gouden Penseel 2015. Uit het juryrapport: 'Monsterboek van Alice Hoogstad is een boek dat niet zozeer een verhaal vertelt, maar dat een optische ontwikkeling laat zien. Dit breed opgevatte, royale boek zonder woorden gaat vooral over kijken.'
3+ - In ware Wimmelbuch-stijl
maakte Alice Hoogstad een prentenboek op groot formaat waarvan de
tekeningen wemelen van de details. Monsterboek bevat ontelbare voorstellingen uit het
dagelijkse leven in een kleine stad. Hoewel, dagelijks? Er loopt wel een oranje
monster door de smalle straatjes.
In de stad gebeurt van alles. Mensen maken hun
huizen schoon en wassen de auto. Vaders fietsen met hun kind achterop en
moeders wandelen achter de kinderwagen. Een schilder staat op een trap en een
hond zit op een muur. Grappig is dat de verhoudingen niet kloppen. Een fietser
is net zo groot als een huis en de wandelwagen reikt gemakkelijk tot aan de
eerste verdieping van een gebouw. Op de openingsbladzijden werd deze
wonderlijke wereld door Hoogstad
volledig in zwart-wit getekend, op één uitzondering na: een meisje trekt met
krijt een oranje lijn door de straten. De lijn eindigt in een hartje op een
muur. De hond gaat er met de lijn met het hartje vandoor terwijl het meisje een
kleurig monster tekent op de weg. Het monster komt tot leven en wandelt door de
stad en het meisje tekent alweer een nieuw monster. Steeds meer monsters
verschijnen op deze manier in het straatbeeld en vullen de zwart-witte stad met
hun vrolijke kleuren. De monsters worden bovendien steeds groter en torenen
hoog boven de huizen uit. Wanneer ook andere kinderen beginnen te kleuren en
zelfs de monsters aan het tekenen slaan, is de hele stad gevuld met kleur. De
kinderen en de monsters vermaken zich uitstekend, maar de volwassenen gaan met
borstels aan de gang om de straten weer zwart-wit te maken. Wanneer er dan nog
een zware regenbui op de stad valt, is het meeste krijt verdwenen. Hoewel, in
een klein hoekje begint er toch weer wat kleur te verschijnen.
Hoogstad toont in dit boek haar talent voor
ongebruikelijke perspectieven en oog voor details. Veel aandacht is besteed aan
de patronen van muren en daken. Hoogstad tekende ontelbare stenen en pannen. De
duidelijke zwarte lijnen zorgen ervoor dat elk detail goed te onderscheiden is.
Dat het geheel niet te druk oogt, komt door het grotendeels ontbreken van
kleur. Op het moment dat de stad volledig gekleurd is echter, spat de drukte
van de bladzijden af. Dit contrast heeft een opmerkelijk sterk effect. Geen
wonder dat de mensen hun oude, rustige stad terugwillen.
Het kleurwerk van de kinderen en de monsters
werkt aanstekelijk. Lezers kunnen in de verleiding komen de
zwart-wittekeningen, die doen denken aan kleurplaten, zelf te gaan inkleuren.
Hoe verlokkelijk dat idee ook mag zijn, het verhaal verliest dan wel zijn
effect. Lezen zonder kleurkrijt in de buurt dus.
Rotterdam
: Lemniscaat, 2014, [28] p. : ill. ISBN 9789047706199
Oorspronkelijk verschenen in De Leeswelp 2014
deze pagina printen of opslaan