Peuters en kleuters

JEUGDBOEKEN NR. 5, NOVEMBER 2015

Valeria Docampo (ill.): Assepoester

door Jen de Groeve

4+ - Er was eens een man, die na de dood van zijn vrouw hertrouwde met een trotse, wrede vrouw met twee dochters die naar haar aarden. Ze zijn een gesel voor de dochter van de man, die mooi, lief en goed was, en een mikpunt voor pesterijen van haar stiefmoeder en haar twee onknappe dochters. Dan kondigt het paleis aan dat de prins een bal geeft… Niet nodig om verder te vertellen, Charles Perraults sprookje van Assepoester is genoegzaam bekend. Jota Chabel en Edward Van de Vendel vertaalden dit prentenboek uit het Italiaans, waarvan de blikvanger duidelijk de prenten zijn. Valeria Docampo’s figuratie en stijl leunen sterk aan bij het werk van Rebecca Dautremer, zachte kleurtonen en een wat gemaniëreerde retrostijl bepalen de sfeer.

In de prent op de eerste bladzijde tekent Docampo de situatie zonder veel vertoon ten voeten uit: aan de muur hangt een portret van de familie, dat wil zeggen: van de vader, zijn nieuwe vrouw en haar dochters. Assepoester staat niet op de foto maar is in de kamer met een bezem in de weer. Klaar en duidelijk dat ze niet bij de familie hoort. De vader, die in het verhaal eigenlijk helemaal niet aan bod komt, zit terneergeslagen op een stoel, zijn vrouw achter hem torent dominant boven hem uit. Docampo maakt hier een ironische omkering van de oude familieportretten waarop de pater familias als de trotse behoeder van zijn kroost afgebeeld wordt. Docampo brengt in de volgende prenten de stiefzussen en Assepoester afwisselend op de voorgrond. Aanvankelijk is Assepoester het kleine, trieste figuurtje dat er voor hen niet toe doet, maar wanneer de toverfee op de proppen komt, veranderen de verhoudingen stilaan. Door de wisseling van figuren op voor- en achtergrond brengt Docampo de evolutie in de verhoudingen in beeld, om op het einde, wanneer Assepoester haar stiefzussen hun akelige gedrag vergeeft, de drie zusterlijk naast elkaar af te beelden.  
 
Docampo weet zeer goed hoe ze een bladzijde tot leven moet brengen en meer dan de personages zijn het de scènes die tot de verbeelding spreken. Zo tovert in een wervelende dynamiek de goede fee een koets uit een pompoen en zes lakeien uit hagedissen, zet ze vervolgens strak in formatie terwijl Assepoesters feestjurk als een openbloeiende roos de overliggende bladzijde vult. De afwisseling in het lijnenspel en perspectief is boeiend, Docampo’s zachte, genuanceerde kleurgebruik streelt het oog.  
 
Het valt op hoe royaal Docampo de bladzijden vult met figuren in deinende gewaden en monumentale kapsels. Het is niet zonder reden, ze heeft  dat spektakel wel nodig om de aandacht vast te houden, want haar personages hebben in se weinig karakter. Het zijn popperige figuurtjes met weinig zeggende gezichten en geëxalteerde houdingen. Hun close ups beklijven dan ook niet. Wél de knap in scène gezette vlucht van Assepoester van het bal, die in haar kleurrijke gewaden ijlings het donkere bos inschiet. Ze doet in haar feestelijke tooi denken aan een prachtig, exotisch insect.
 
Achterin het boek krijg je een inkijkje in Valeria Docampo’s werkproces. Je ziet hoe een prent ontstaat uit een ruwe schets en hoe ze in verschillende stadia van inkt, potlood en kleur haar uiteindelijke vorm krijgt. Met begeleidende tekstjes, die regelmatig op verhalende details in de prenten wijzen.  
 
Wielsbeke : De Eenhoorn, 2015, [48] p. : ill. Oorspr. titel: Cenerentola. ISBN 9789462910423 

deze pagina printen of opslaan