4+ - Harry beleeft het spannendste avontuur van zijn leven.
Op uitnodiging van vlinder Vera verlaat de mollige huiskat zijn knusse
zolderkamer voor de stad. Vol enthousiasme springt Harry over daken en
muurtjes, totdat hij de vlinder uit het oog verliest en op eigen houtje verder
moet. De paniek slaat toe; alleen Vera kent de weg naar huis.
Huiskat Harry heeft het hoofdzakelijk aan zijn eigen
stunteligheid te danken dat hij het spoor bijster raakt. In vergelijking met Wij samen op stap (2013), waarin Leo
Timmers een konijntje en zijn moeder uit winkelen stuurt, is de stad waarin
Harry verdwaalt een sobere ruimte. De huiskat botst weliswaar op verwarrende
verkeersborden, maar wordt steevast tegen een witte achtergrond gepositioneerd.
Het explosieve kleurgebruik waarmee hij zijn stempel drukte, beperkt Timmers
hier tot een minimum. De cover getuigt reeds van ingetogen tinten, maar vooral
het paartje tuffende dennengroene auto’s is mijlenver verwijderd van de blitse
wagens uit Boem! (2011). Timmers heeft een goede
reden voor deze ommezwaai. Met behulp van een sober kleurenpalet verlevendigt
hij Harry’s aandoenlijke troosteloosheid.
Daarnaast zorgt Timmers opnieuw voor een
bewonderenswaardige diepte in zijn acrylprenten. De glimmende, geschubde daken
en Harry’s vacht zou je zo willen aanraken. Naar het einde toe nemen levendige
kleuren en personages alsnog de overhand. Olijke zwerfkatten fleuren het
verhaal op, maar Harry’s ontmoeting met een oranje vlinderzwerm in het
stadspark markeert een uitgekiende visuele apotheose. In een blogpost voor jeugdliteratuur.org legt
Timmers uit hoe hij deze compositie in elkaar puzzelde en vervolgens iedere
vlinder handmatig schilderde. Het is een huzarenstukje dat werkelijk alle lof
verdient.
Goede prentenboeken herken je
aan een spitsvondige wisselwerking tussen tekst en beeld. Timmers’ eenvoudige
zinnetjes zijn op zich weinig verrassend, maar in combinatie met de
illustraties ontstaat een humoristisch verhaal. Vooral Harry’s inspectie van
andermans woningen steunt op die tekst-beeldrelatie. In snedige zinnen of zelfs
trefwoorden vermeldt Timmers dat de huiskat respectievelijk kleine, hoge en
lage huizen aantreft. De illustraties maken de verschillende woningtypen
concreet en zijn gelaagder dan op het eerste gezicht lijkt. Het lage huis van
de duizendpoot bijvoorbeeld is bij nader inzien een ‘stapelhuis’. Erboven woont
een gebeeldhouwde leeuw, waarop zich nog een dikkige duif genesteld heeft.
Dergelijk ironische spelletjes geven het verhaal meer
diepgang. Wanneer Harry zijn vriendje net is kwijtgeraakt, staat er: ‘Ik ben
mijn huis kwijt, denkt Harry. Voor altijd.’ In de illustratie eronder likt de
huiskat vol zelfmedelijden van een plasje water, waarbij een huisjesslak boven
hem uittorent. Hij draagt zijn huis tenminste altijd bij zich. Enkele huizen
later zijn het nota bene enkele zwerfkatten die Harry helpen zijn thuis terug
te vinden. Met huiskat Harry is een nieuwe, poezelige antiheld geboren. Zijn
expressieve snoetje en waterige oogjes doen ieders hart smelten. Harry
onderneemt een dommige poging om vlinder Vera achterna te vliegen, maar zoals
Dikkie Dik komt ook deze volslanke kater op zijn pootjes terecht.
Leo Timmers: Een huis voor Harry, Querido 2017, [48] p. :
ill. ISBN 9789045121284. Distributie: WPG Uitgevers
deze pagina printen of opslaan