6+ - Een goede keus van de uitgever om dit nieuwe boek van de net
90 jaar geworden Dolf Verroen klein te houden. Het wordt zo een extra intiem
werkje, waar je fijn ingezogen wordt, mede door de interessante illustraties
van Charlotte Dematons en de fraaie boekverzorging van Nanja Toebak.
Thomas logeert bij
oma en opa. Dat gebeurt vaak genoeg, zijn vader en moeder gaan regelmatig een
weekend, in dit geval een hele week, op stap. Dan sterft opa zomaar ineens.
Thomas deelt dit bijna terloops mee, in zin twee van het boek, terwijl we ze op
de eerste illustratie, voordat de tekst begint, nog zo knus samen zagen! Hij
gaat, hoewel oma dat liever niet wil, bij opa’s bed kijken hoe hij erbij ligt.
Maar naar de crematie wil hij niet.
Hij herinnert zich de verhalen van opa, meestal dromen, hij
praat er ook over met zijn vriendje Omar. Op een gegeven moment is hij opa
kwijt, een ijzersterk stuk in het boek, een echt dieptepunt. Hoe zag opa er weer
uit? Wat maakten zijn handen? Welke spelletjes speelden ze? Op de grauwe, grof
geveegde, groengrijze illustratie, waar de tekst helemaal in staat, zien we
Thomas op de keukenvloer zitten, dicht bij opa’s stoel. Alsof hij schuilt voor
de elementen.
Verder
is het verhaal niet zo spectaculair. Enkele elementen kennen we al uit Verroens
boeken uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw: de originele en/of
aanwezige opa en oma, de niet altijd attente ouders, de politiek correcte
multiculturaliteit. Veel aandacht wordt gegeven aan opa’s dromen, maar of hij
die ter plekke verzint?... Hoe dan ook, ook Thomas vertelt ons een droom,
waarin hij opa teruggevonden heeft. Zo kan hij hem met een gerust hart loslaten
en uitzwaaien. Geen slechte oplossing, maar een beetje obligaat is die wel.
Die dromen
worden heel apart in beeld gebracht door Dematons. Ze gebruikt er veel kleur
bij, maar opa, soms ook het object of het gebouw waarin hij zich bevindt, heeft
een contour van dunne, witte verflijntjes, of potloodlijntjes tegen een witte,
dromerige achtergrond. De beginprent is geschilderd in warme kleuren. We zien
opa en Thomas elk aan een kant van de keukentafel voor het raam. Gezelligheid
troef. Thomas met pet op, opa met sjaal om, in dezelfde kleur, oranjerood. Dat
rood kleurt op in de tegen het zwartwit aanleunende groenige illustraties waar
we Thomas bij opa’s doodsbed zien, bij de lijkwagen en pratend met Omar. De ene
keer licht de pet op, de andere keer de sjaal. Op het schutblad achterin, een
prachtig blauwe nacht met sterrenhemel, staat Thomas met zijn pet op, maar nu
ook met opa’s sjaal om.
Dematons varieert ook
met het perspectief. Het vogelperspectief gebruikt ze, heel treffend, als opa
op bed ligt en als hij uit huis gereden wordt. Als Thomas eenzaam op zijn bed
zit, tekent ze hem van achteren, met heel veel lege ruimte erboven. Alles bij
elkaar een toonbeeld van zorgvuldig, begeleidend én uitbreidend illustreren.
Een mooie, nieuwe samenwerking dus, dit boekje, van Dolf
Verroen en Charlotte Dematons na Oorlog
en vriendschap (2016). Dematons krijgt hier wel de mogelijkheid veel meer
van haar kunnen te tonen dan in dat boekenweekgeschenk. En natuurlijk
fantastisch dat Verroen nog altijd gemotiveerd is om met nieuw werk te komen.
Dolf Verroen, Charlotte Dematons: Droomopa, Leopold,
Amsterdam 2018, 31 p. : ill. ISBN 9789025876524.
Distributie Standaard Uitgeverij
deze pagina printen of opslaan