Vanaf zes jaar
JEUGDBOEKEN NR. 9, NOVEMBER 2024
Katherine Applegate, Gennifer Choldenko, Wallace West (ill.): Hondenstad
door Henk van Viegen
6+ - Altijd
leuk: dierenleed en dierenvreugd. Zakdoekjes klaar! -- Als je ervan houdt…
In de opvang
Hondenstad zitten gewone honden en robothonden door elkaar. Waarom daar ook
robothonden zitten, is meteen een fikse aanslag op de geloofwaardigheid. Netjes
inleveren bij het e-afval of het repaircafé, zou je zeggen. Maar goed, de jonge
lezer zal er waarschijnlijk wel in mee kunnen gaan. En, wie zal het zeggen:
robothonden gaan natuurlijk steeds meer kunnen en steeds meer lijken op levende
exemplaren.
Hoofdpersonage
Kans heeft aanvankelijk in elk geval een hoop moeite met beleid 2.0 van Directie,
dat voorziet in dit nieuwe aanbod. Een robothond is een vette concurrent als
het gaat om het bemachtigen van een nieuw baasje. Die poept niet, zeurt niet,
blaft niet, maakt je vloerkleed niet kapot, kwijlt niet op je schoenen enz. De
enige robot met een naam, door Directie IJzerkop gedoopt, doet helemaal zijn
best niet voor een nieuw baasje, integendeel. Hij wil gewoon ontsnappen en
terug naar zijn fantastische kosthuis. Maar hij heeft daar de hulp van Kans en haar
vriend Muis voor nodig. Die doen dat, In ruil voor hulp van IJzerkop bij het
vinden van een nieuwe thuis voor de oude Geraldine. Anders zou deze lieve sint-bernard
bovenaan de Lijst (voor de hondenhemel) komen.
Een en ander lukt. Kans heeft
namelijk veel bewegingsvrijheid. Dit komt doordat zij maar drie pootjes (goed
voor een zielige terugblik) heeft, maar vooral doordat ze geluk schijnt te
brengen bij het kaartspel van Directie. Vraag me niet hoe dat zit, wellicht is
het een oefening in literaire competentie voor de jonge lezer. Even pittig is
een lang fragment over Leesmaatjes, waarbij kinderen de honden komen voorlezen
en een zekere Quinn tevredengesteld dient te worden.
Zo op de helft van het boek start de ontsnapping. Dan
krijgen we een ouderwets avontuur van een groepje van drie op queeste, bestaand
uit verschillende types met eigen kwaliteiten. Je kent de tekenfilmpjes wel. Er
komen in dit geval veel vaak slecht gemotiveerde open of net gesloten deuren en
idem autoachterkleppen langs.
Ik zal niet te veel
verklappen, maar IJzerkop krijgt te maken met een daverende desillusie. Maar
ja, hij is feitelijk een stuk speelgoed, hè, vul ik dan maar even in. Wel mag IJzerkop
een briefje aanleveren met zo’n lekker Amerikaanse moraal erop: ‘Je hart is een
spier. Die wordt sterker als je hem veel gebruikt.’ Het laatste hoofdstuk heet
dan ook Drie vrienden. Op totaal niet-spannende wijze is er wel oud én nieuw geluk
weggelegd voor Kans. Daar was natuurlijk altijd kans op. Deze ‘grap’ komt een
aantal keer langs, steeds met commentaar.
Om de een of andere reden (waarschijnlijk met het oog op
lekker lezen) is het verhaal opgeknipt in 131 hoofdstukjes. Met een grote letter,
aardig wat illustraties en een kekke regelafstand komen we tot maar liefst 352
pagina’s. Die illustraties, in zwartwit, zijn vriendelijk en toegankelijk, met
veel ruimte voor vertedering. Zie het effectieve voorplat. Met soms ineens iets
wat je een interessante, artistieke oplossing kunt noemen.
in de VS verscheen al een tweede
Dogtown-boek: Mouse and His Dog. Daarin is de ik-figuur Muis. Ik zal
zeer waarschijnlijk opnieuw geen zakdoekjes nodig hebben.
Katherine Applegate, Gennifer Choldenko, Wallace West: Hondenstad,
Querido, Amsterdam 2024, 349 p.: ill. ISBN 9789045130323. Vertaling door
Annelies Jorna van Dogtown.
Distributie L&M Books
deze pagina printen of opslaan