Peuters en kleuters
JEUGDBOEKEN NR. 1, JANUARI 2020
Ryan T. Higgins: Wij eten hier geen klasgenootjes
door Loes Reichenfeld
4+ - Hoe moeilijk het is om met een reptielenbrein je
impulsen te bedwingen merkt Tirza Rex, een klein Tyrannosaurusje. Op haar
eerste schooldag merkt ze tot haar grote verbazing dat haar klasgenootjes
kinderen zijn: ‘Dus Tirza at ze allemaal op. Want kinderen zijn heerlijk.’ Ze
spuugt ze weliswaar uit, op bevel van de juf, maar ze blijft op ze loeren.
Verdrietig komt ze thuis omdat ze geen vriendjes heeft gemaakt. Papa legt uit
dat kinderen van binnen net als zij zijn: ‘Maar dan wat lekkerder’. Pas als
Walter de goudvis een hapje uit Tirza neemt, begrijpt Tirza deze opmerking.
Tirza is een
aandoenlijk getekend Tyrannosaurusje met een extra groot hoofd en grote
sprekende ogen. Ze draagt een roze tuinbroek die om haar heen slobbert. Ook de
kinderen zijn vertekend weergegeven met grote hoofden en kleine lijfjes. Door
de duidelijke expressie in hun gezichten leef je helemaal met zowel Tirza als de
kinderen mee. De beelden zorgen bovendien voor vaart in het verhaal door de variatie
in grootte met pagina’s waarop meerdere scènes te zien zijn, afgewisseld met spreadvullende
illustraties, waar je langer bij stil staat.
Doordat de achtergronden wit of in
één kleurstelling zijn, ligt het accent van het kijken op de personages en hun
acties en emoties. Maar hoe langer je kijkt, hoe meer grappige details je in de
achtergronden ziet, zoals de tekeningen aan de muur in de kamer van Tirza met
portretten van ‘papa’, ‘mama’ en ‘Tirza’. Ze laten zien dat Tirza niet zo’n goed
zelfbeeld heeft. Jammer dat de namen op de kastjes in de klas niet aangepast
zijn aan de Nederlandse vertaling, waardoor het grapje van het lege en daarna
volle kastje met ‘Penelope’ (de oorspronkelijke naam van Tirza) erboven niet
overkomt.
In
een juiste synergie vullen tekst en beeld elkaar aan. Zo zie je bij de tekst
‘Dit was NIET echt een goed begin. Toch wilde Tirza er heel graag een fijne
eerste schooldag van maken’ in het beeld waarom dat niet lukt. De kinderen
liggen voor haar op het vloerkleed, woedend en druipend van het slijm, nadat ze
door Tirza zijn uitgespuugd. Een boze juf ernaast en Tirza staat erbij met een
verontschuldigende blik en opgetrokken schouders waarmee ze laat zien dat dit
niet de bedoeling was. Hoe ze vervolgens daarna haar best doet om vriendjes te
maken is hilarisch om te zien. Ze staat onderaan de glijbaan met haar bek open
om de kindjes op te vangen, maakt een schilderij waarop ze een kindje opeet en
wijst op haar bord als Kasper een plekje zoekt bij het middageten. Ze snapt
maar niet waarom ze geen vriendjes krijgt.
Een heerlijk humoristisch prentenboek
dat zowel een spiegel voorhoudt (hoe moeilijk het is om je te verplaatsen in
een ander) als een venster op de wereld is, met een grote diversiteit aan
kinderen in de klas.
Ryan T. Higgins: Wij eten hier geen klasgenootjes, Gottmer, Haarlem 2019,
40 p.: ill. ISBN 9789025771249.
Vertaling van We don’t eat our classmates door J.H. Gever. Distributie L&M
Books
deze pagina printen of opslaan