Vanaf negen jaar

JEUGDBOEKEN NR. 8, SEPTEMBER 2020

Marco Kunst: Het verlangen van de prins

door Henk van Viegen

Marco Kunst is een van onze weinige schrijvers in het fantastische genre. Deze keer bezorgt zijn rijke (en soms grillige) fantasie ons een toversprookje, vol magie van dwingende dromen, sturende gedachtestromen en hypnose. Het sprookje mag dan niet ‘van alle tijden’ zijn, het bestrijkt wel enige eeuwen. De start ligt eind 17de eeuw, het verhaalheden is ongeveer nu (met bij voorbeeld een laptop die al minstens tien jaar oud is).   

Holland vaart (nog) op de Oost. Een tot op het bot verwende prins op een eiland daar, ene Adi, ziet een prachtige driemaster en besluit dat hij er zo eentje wil hebben. De kapitein van het schip, Troos de Zeeuw, laat zijn kinderen achter en gaat naar Holland om net zo’n schip te laten bouwen en het daarna naar de prins te varen. Helaas vergeet hij de locatie. Nu is hij al zo’n 350 jaar onderweg, hij kan door een vloek van de prins het schip niet af, wat ook geldt voor ieder ander bemanningslid dat een keer van de prins gedroomd heeft. De prins stuurt nu en dan ernstig rotweer op de boot af, maar nooit zo erg dat het vergaat. Kennelijk wil hij het schip nog altijd bezitten.
 
Maar daar begint het boek niet mee. Het begin is eerder 19de-eeuws van sfeer. De verteller is heerlijk ouderwets aanwezig (‘…we weten allemaal dat…’). Een ‘mager, donker jongetje met kort kroeshaar’ wordt door een visserman afgeleverd bij een weeshuis in Nederland, huize Landvast. Wie het is, is onduidelijk. Hij heeft een houten miniatuurdriemastertje om z’n nek, dat is alles. Lode wordt zijn naam. Een somber gebouw is het tehuis, met een zure, strenge meester, en idem ‘vader’ en ‘moeder’. Het eten is er, zoals dat hoort, niet te vreten.  
 
Op een dag komt er een fijne keukenhulp, zo’n helper hoort ook in het weeshuisgenre. Het is de Indonesische oma Walyu, vertelster van verhalen en dromen. Lode en zij herkennen elkaar, vooral op één punt: de herinnering aan de dood van (de) ouders, die te maken heeft met de over de wereldzeeën reizende woede van een ongeduldige prins. Als zij moet vertrekken, besluit Lode (hij is dan tien jaar) te vluchten. In de haven komt hij terecht op een schip dat een kopie-in-het-groot is van het houten driemastertje dat hij om zijn hals heeft, het boegbeeld is dat van de prins uit zijn dromen. Het schip heet Het verlangen van de prins.
 
Meteen die eerste nacht droomt Lode over de prins, waarmee de vloek ook voor hem geldt. Enkele bemanningsleden, ‘de grijzen’, hebben de moed opgegeven, maar een paar andere waaronder het altijd wel aanwezige dappere meisje, Tulp, zijn vast van plan het schip naar de prins te brengen om zo de vloek te verbreken. Dan blijkt Lode via hypnose door een van de aangemonsterden zich de naam van het eiland te herinneren, die had hij namelijk gehoord van oma Walyu.  
 
Werd Marco Kunst op grond van zijn eerste en derde boek, Gewist en De sleuteldrager, in de traditie van Tonke Dragt gezet, met dit boek zit hij meer in de lijn van Paul Biegel. In verschillende opzichten doet dit boek bij voorbeeld denken aan diens De kleine kapitein. Op de punten van de grillige fantasie, de reis over zee, de rijmpjes/liedjes, circusgasten als personages, de betoverende rol van de muziek (de trompet van de kapitein wordt hier bespeeld door de jongen-zonder-benen Tyman) en de zoektocht naar een eiland. Een klein eerbetoon lijkt me dit, Kunst kiest verder een heel ander pad.  
 
Het geslaagde experiment dat Kunst in dit boek doet, draait om dromen, hypnose en gedachtestromen. Walyu herkent de droom van Lode, en hij die van haar, de prins kan de dromen van de schepelingen lezen en Lode kan dankzij twee hypnosesessies een beeld krijgen van de prins. Hij komt zelfs te weten wat het aandeel van Adi was bij het verongelukken van zijn ouders. Maar onze hoofdpersoon is mild: de prins kreeg vanaf zijn geboorte meteen wat hij wenste en is dus door zijn ouders zo grondig verpest dat zijn latere gedrag volkomen verklaarbaar is.
 
En zo wordt Adi op dit punt eigenlijk ook een soort hoofdpersoon, hij krijgt de kans tot inkeer te komen. Langzaam zien we hem veranderen van een woesteling, tot iemand die twijfels en spijt krijgt en troost vindt in de muziek. We krijgen deze verandering handig te zien in hoofdstukjes die geschreven zijn vanuit Adi, met een tekening van zijn eiland erboven. Maar hij blijft op afstand. Bij de held Lode ligt dat meer op verhaalniveau, met hem leven we echter echt mee. Op het geëigende moment ziet hij het helemaal niet meer zitten, hij daalt zelfs letterlijk af in het diepste onderste van het schip, vol verdriet.
 
Zonder daar ook maar enige nadruk op te leggen, integendeel eigenlijk, nam Marco Kunst een Afrikaanse jongen als hoofdpersoon. Zijn kroeshaar wordt al snel even genoemd en getoond, maar we zien hem pas heel laat in het boek voluit op een illustratie, relaxt leunend op de reling naast Tulp. Even terloops stipt Kunst de oude relatie Nederland-Indonesië aan. Ook op andere punten is hij in vorm. De moraal is niet te zwaar, het slot niet overdreven happy. Zo laat de schrijver gelukkig het cliché van een ontluikende liefde tussen dit meisje, Tulp, en Lode liggen. De liedjes kun je zo meezingen. De taal is prettig, maar het zijn vooral enkele scènes die de show stelen. Een juweeltje is bij voorbeeld eentje vrij snel in het begin, waar de visserman Lode bij de ‘moeder’ brengt.  
 
Van zijn vorige geslaagde boek, De Waterwack van Natterlande nam Kunst de illustratrice Marieke Nelissen mee. Een erg goeie keus voor een tijdloos sprookje. Kleine, terugkerende tekeningen boven de hoofdstukken zorgen voor helderheid: het driemastertje, het schip op een golf (misschien een tikje te bekend beeld), en het eiland. Op paginavullende illustraties zet Nelissen fraai enkele personages neer. Op de drie illustraties over twee pagina’s toont ze haar ware kracht. Een reusachtige, boze, witte walvis met het schip er nietig tegen. En, mijn favoriet, rechts het schip in zinderende hitte in windstilte op het water, op de linker pagina alleen de doodstille, groene zee. Op de derde, in het slot, zien we Lode en anderen in zijn groot getekende Indonesische huis, nietig in de verte ligt het eiland van Adi. Geslaagd is verder een woedewolk van de prins. De wolk is een hersenpan en onderaan tackelen tentakels het schip.  
 
Een fijne roman. Lekker kloek boek ook.
 
Marco Kunst, Marieke Nelissen: Het verlangen van de prins, Gottmer, Haarlem 2020, 239 p. : ill. . ISBN 9789025772840. Distributie L&M Books 

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 10, DECEMBER 2024

Dius

Stefan Hertmans

Kruisende lijnen

Junichiro Tanizaki

Memoires van een kip. Een Palestijnse fabel

Ishaq Musa Al-Husseini

We moeten ‘misschien’ blijven denken

Esther Jansma

Wij van de Ripetta

Thomas Lieske

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 10, DECEMBER 2024

De wens, of Het ware verhaal van Titi en Tony

Tereza Horvathova , Michaela Kukovicova (ill.)

Het is rood en rond…

Jan Jutte

Ludas en Bontje

Jan Paul Schutten, Sanne te Loo (ill.)

Wie heeft Steef opgegeten?

Susannah Lloyd, Kate Hindley (ill.)

Wij, ervoor en erna

Jenny Valentine

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri