6+ - Meneer Stein maakt marionetten. Hij is erg goed in zijn
vak, want wanneer hij een popje maakt dat verliefd is, schiet het meteen in
vuur en vlam, en het brandt op van zodra het hart beroerd wordt. Dan maakt hij
een hond die blaft en bijt als een echte. Meneer Stein moet hem in stukken
breken om opnieuw rust te krijgen. Hij maakt een vogel en die vliegt zo goed
dat hij nooit meer terugkeert. Meneer Stein heeft dus geen deugd van zijn creaties.
Ze gaan een eigen leven leiden en beantwoorden niet meer aan de verwachtingen.
Meneer
Stein zou beter moeten weten na al deze ervaringen, maar hij vat het idee op om
het evenbeeld van zichzelf te scheppen. Een meneer Stein van hout, zou als een
broer voor hem zijn. Als een vadertje Geppetto, maar met de ambities van dokter Frankenstein gaat hij
aan het werk. Maar nog voor zijn marionet af is, valt hij in slaap. 's Nachts
komt de pop tot leven nog voor meneer Stein hem naar wens heeft afgewerkt. Hij
is ontevreden en verwerpt zijn creatie. Die besluit ten slotte eenzaam en
bedroefd op weg te gaan, gekleed in enkel wat lorren en een sjaal. Hij noemt
zichzelf Sentimento. Op zoek naar vriendschap jaagt Sentimento de mensen vooral
angst aan en hij vlucht verder. Eenzaam dwalend, ontmoet hij een meisje, Selma,
dat vriendschap sluit en hem laat delen in haar geheimen. Hoopvol gestemd zoekt
hij verder naar warmte en vriendschap, maar moet opnieuw voor de door angst
verblinde mensen op de vlucht. Hij rent zo hard voor zijn leven dat hij stukje
bij beetje uit elkaar valt. Zijn sjaal waait weg en Selma vangt hem op. Ze zal
het voortaan nooit meer koud hebben.
Het was een idee van
illustrator Rébecca Dautremer om de gothic novel van Mary Wollstonecraft
Shelley, Het monster van
Frankenstein, te bewerken. Carl Norac heeft er met meneer Stein als
marionettenmaker een streepje Pinokkio ingebracht, en het meisje Selma zorgt
voor een lichter verteerbaar slot, maar voor het overige vergaat het Sentimento
nogal als Frankensteins creatie.
Rébecca
Dautremer speelt subtiel met de notie van Sentimento als 'monster' en vat zijn
wezenlijke eenzaamheid totaal in die hulpeloze, gefragmenteerde figuur. Ze
schildert hem reusachtig uit, hij vult buitenproportioneel de bladzijden en is
doorgaans slechts gedeeltelijk zichtbaar. Soms is hij overweldigend, soms is
hij slechts een schim, maar hij is vooral meelijwekkend met zijn afwijkende,
niet volgens de normen van de gemeenschap gepolijste uiterlijk. Je ziet
Sentimento opvallend vaak op de rug, hij wendt zich van je af, wil onzichtbaar
zijn, terwijl hij tegelijk hopeloos verlangt aanvaard te worden zoals hij is.
De prenten hebben een groots en theatraal effect.
Dautremer werkt met grote vlakken, grote ruimten waarin het gebeuren zich in de
verte afspeelt. Ze wisselt snel van perspectief, laat op een overzichtsbeeld
telkens een close-up volgen. Troosteloze, grauwe sneeuwlandschappen laten zo
een enkel innig tafereeltje zien en een warm en huiselijk beeld krijgt een
direct vervolg in een dodelijke vlucht door de ijzige nacht. Beweeglijke
prenten waarin de opvallende tinten van rood en helder blauw afsteken tegen het
vale wit en grijs van een noordelijke, ongastvrije setting. Dautremer schildert
gedetailleerd en precieus met een sprookjesachtige, melancholische toets.
Spijtig dat de tekstschrijver zoveel heeft laten
liggen. De stijl is vlak en bloedeloos, en nergens zit er enige nuance in de
karakters of hun handelingen. Een ambivalente relatie bij uitstek als die
tussen meneer Stein en zijn 'mislukte' evenbeeld bezit geen enkele diepte. Waar
Rébecca Dautremer de essentie van Sentimento's verlatenheid oproept in
zorgvuldig afgewogen composities, dramatische scènes creëert met een mooi
uitgebalanceerd sentiment, brengt Carl Norac een uitgespeld verhaal waarin
niets meer te ontdekken noch in te voelen valt.
Leuven : Davidsfonds/Infodok 2005, [36] p. : ill. Vert. van Sentimento. ISBN
90-5908-175-7
© 2023 | MappaLibri