Over de nieuwe lichting Nederlandse schrijvers wordt wel eens gezegd
dat het een überhippe club is die voornamelijk zwelgt in haar vele gebreken.
Gebrek aan ideeën, gebrek aan durf, gebrek aan noodzaak. Gebrek ook aan
vermogen om voorbij de eigen navel te kijken, wetende dat die navel niet verder
reikt dan de Amsterdamse grachtengordel met haar hippe koffietentjes en andere
eenentwintigste-eeuwse concepten.
Ook Jamal Ouairachi kreeg dat verwijt weleens te horen,
maar met Een honger moet zelfs de
grootste scepticus zich toch afgevraagd hebben of hij wel gelijk had. Want ja,
dit is een groots boek, en niet alleen omdat het met veel branie geschreven is.
Ouariachi kaart wel degelijk morele thema's aan en hij gaat daarbij geen
moeilijkheid uit de weg.
Hij voert twee hoofdpersonages ten tonele. Aurélie
Lindeboom en Alexander Laszlo. Ze lijken elkaars tegenpolen. Aurélie is een
jonge moeder, maakt volop carrière in de mediawereld en ademt alles wat deze
generatie ademt: alles moet snel gaan, perfect zijn, er goed uit zien, de lat
ligt hoog. Dat is tenminste zo voor wat haarzelf en haar onmiddellijke omgeving
aangaat. Betrokkenheid bij de wereld daarbuiten is iets dat met het nodige
cynisme via de sociale media getoond wordt, maar niet iets om het jezelf echt
lastig mee te maken.
Daar
staat Alexander Laszlo schijnbaar diametraal tegenover. De voormalige econoom
ruilde zijn baan in voor een job in de ontwikkelingshulp. Hij is overtuigd van
de maakbaarheid van de wereld en haar bewoners, en zet een groots maar door
velen als compleet gesjeesd bestempeld plan op waarbij Ethiopische
adoptiekinderen niet gewoon gered worden, maar klaargestoomd om hun geboorteland
er bovenop te helpen. Het levert Laszlo veel aanzien en respect op, maar de
held valt gruwelijk van zijn voetstuk nadat hij veroordeeld wordt voor het
seksueel misbruik van een van zijn eigen adoptiekinderen.
Om zijn blazoen op te poetsen en
een en ander te verduidelijken, wil Laszlo zijn memoires publiceren, en dus
neemt hij een journalist onder de arm. En dat is hoe Aurélie en Alexander
samenkomen - niet voor het eerst, trouwens, want gaandeweg wordt duidelijk dat
ze een verleden delen dat Aurélie eigenlijk liever afgesloten had gehouden. Van
weldoener tot duivel, zal het boek dat Aurélie over Alexander schrijft heten,
en waaruit de lezer van Een honger
verschillende hoofdstukken te lezen krijgt - Laszlo's ideeën over pedofilie,
bijvoorbeeld, zijn behoorlijk ongemakkelijke en onconventionele, maar
intellectueel uitdagende redeneringen, net als de manier waarop hij over
ontwikkelingshulp denkt en spreekt.
Een honger blinkt op vele manieren tegelijk uit. Ouariachi is een
rasverteller en neemt zijn lezers vanaf de eerste pagina mee, om ze pas
zeshonderd pagina's later verbouwereerd weer los te laten. Ondanks heel wat
uitweidingen, verveelt de roman nooit. Zowel Aurélie als Alexander zijn
personages om nooit meer te vergeten en ze wekken allebei empathie op - ondanks
de feiten, in het geval van Laszlo. Maar bovenal is Een honger een moedig boek, waarin de politiek correcte kijk op
thema's als pedofilie en ontwikkelingshulp geproblematiseerd wordt.
Amsterdam : Querido 2016, 588 p. ISBN 9789021456799
© 2024 | MappaLibri