3+ - Je moet het maar durven, zo’n woord als ventje in de titel.
Het allitereert natuurlijk wel lekker met vriendje, maar ademt ook
ouderwetsheid uit. Van Lieshout doet dit soort dingen rustig, vertrouwend op
zijn naam wellicht. Zet er ook nog de gerenommeerde Schuberts naast, en je bent
er gerust op dat hier (toch) iets goeds gaat gebeuren.
Ventje heeft niet echt een
vriendje. Na een te kleine (slak) en een vastzittende (beeld van Degas)
kandidaat komt hij thuis met een heuse reus. Moeder vindt het maar niks, hij
moet van haar de deur uit. Ventje probeert hem toch stiekem te houden. Dan
blijkt reus al een vriend te hebben, Ventje moet afscheid nemen. Natuurlijk
vindt hij wel een vriendje, zelfs meer dan één…
Zo’n verhaaltje spreekt in
allerlei opzichten aan. We hebben een zoektocht, het kind leert zijn/haar
kennis over groot en klein aan te scherpen, er zijn het stout zijn en het
conflictje met de autoriteit. De kleine held is een stoer mannetje met
vanzelfsprekende durf en ondeugendheid.
De rijmpjes van Van Lieshout
zijn niet heel sterk, op een paar na. We krijgen bij voorbeeld het gemakkelijke
en al door anderen gebruikte ‘lieve vriendje kwijt / ik mis hem al een hele
tijd’. Maar heel erg is dat waarschijnlijk niet voor de kleine lezers. Het
verhaal zit goed in elkaar, Van Lieshout keet graag een beetje en de tekenaars
volgen hem, zoals op een pagina met allerlei verstopmogelijkheden. Ook een reus
die zich vermomt als grasmat, is geen enkel probleem.
Maar de Schuberts kiezen er op
een paar plaatsen ook voor hun eigen verhaal te vertellen. Zoals gebruikelijk
overheerst bij hen het verhalend realisme met hier en daar een twist. Hier
verrassen ze wel een paar keer, bijvoorbeeld met een intrigerende,
interculturele skyline op de bovenste helft van een dubbelpagina. Graag maken
ze knipoogjes naar de kunstgeschiedenis. Met een, door hen eerder toegepast, personage
tussen de bomen en een prent waarop Ventje te midden van bekende beelden een
bloem aanbiedt aan het meisje van Degas; achter hem een Tinguely en een Niki de
Saint Phalle. De olifant daar weer achter is kennelijk zo belangrijk dat hij
ook op de titelpagina mag.
Als vormgever is Van Lieshout op dreef, met onder andere
fraaie, rustige schutbladen, in het grijswit van de trui van de reus. Een goede
keus, zo wedijveren ze niet met de kleuren van de speciaal gemaakte illustratie
van het integraalomslag (een slimme variant op een tekening in het boek): gele
letters, die van de titel groter dan die van de makers, die van vriendje groter
dan van Ventje, met twee woorden in het oranje van de haren van de reus. Ventje
kijkt je aan en steelt meteen je hart.
Rotterdam: Lemniscaat 2016, [32]
p. ill. ISBN 9789047707400
© 2023 | MappaLibri