Ik denk

9+ - Het is bijna drie jaar geleden dat het monumentale portrettenboek Ik wou van Ingrid Godon, met teksten van Toon Tellegen verscheen. In De Leeswelp stond de recensie onder het kopje ‘eminent’. Want dat is het, een boek van een grote klasse, zoals je ze maar zeer uitzonderlijk ziet. En wat ook mooi is: het bleek een bestseller te zijn. Uitgeverij Lannoo zag dus brood in een opvolger en dat is Ik denk geworden. Godon benadrukt in het gesprek dat Karin Kustermans met haar had, dat ze geen ‘vervolg’ wilde maken op de portrettengalerij uit Ik wou, die is voor haar afgerond.
 
Hoewel, ze kan aan de mensen niet voorbij en er staan dan ook heel wat portretten in. Van de vrouw bijvoorbeeld, vrijwel geheel gevangen in grijstinten, met een hoofd vol malende gedachten omdat ze denkt dat ze iets niet weet, wat ieder ander wel weet. Of dat intense beeld van het stugge meisje met borende blik, stevig in de schoenen zij het een tikje uit balans, handen op de rug, dat heel beslist wéét en tegelijk twijfelt (‘Ik denk dat ik gelukkig ben…’).
 
Godon munt uit in de karakterisering van mensen, het was de fort van Ik wou, en de karakterprenten zijn ook mijn favorieten in dit boek. Maar denken is zoeken en Godon laat dat zien. Haar beelden zijn vrijer, ze heeft geëxperimenteerd met technieken, meer schetsen opgenomen, snelle krabbels en probeersels om een pose, een beweging, een gevoel vast te leggen. Met soms onverwacht felle effecten, zoals de over elkaar schuivende rode vlakken waartegen ze een bokser afbeeldt. En even verder heb je dan de fragiele figuur van een jongen, op de rug gezien, onvolledig bovendien, want zijn hoofd en bovenlichaam ontbreken. De tekst ernaast gaat als volgt: ‘Ik dacht, toen ik een jaar of tien was, dat mijn vader mij niet zou herkennen als hij mij op straat tegenkwam. Hij had wel wat anders aan zijn hoofd dan mij. […]’
 
Wat maakt eigenlijk dat Toon Tellegens teksten en de tekeningen van Ingrid Godon zo goed bij elkaar aansluiten, terwijl Tellegen de tekeningen niet gezien heeft, en Godon ook niet wist wat hij zou schrijven? Met hetgeen waar ze beiden zo sterk in zijn, wellicht: het vatten van menselijke broosheid. En niet geloven in het eerste gezicht. ‘Nadenken is een soort van ordenen’, schrijft Bart Moeyaert in zijn voorwoord, dingen een plek geven. En soms duurt het een tijd voor die plek gevonden is. Daarvoor is het nodig dat je ‘verder kijkt dan wat je ziet, tussen de regels leest wat er staat’. Godon en Tellegen, ze vormen een voortreffelijk team.
 
Toon Tellegen, Ingrid Godon (ill.): Ik denk, Lannoo, Tielt 2014, 90 p. ill. ISBN 9789401415323
 
Oorspronkelijk verschenen in De Leeswelp 2014 

© 2024 | MappaLibri