De krijtman

De krijtman, het debuut van de Britse C.J. Tudor, was de inzet van een heuse biedingsstrijd tussen uitgeverijen. De vertaalrechten zijn aan een veertigtal landen verpatst en de grotendeels positieve reviews stromen intussen binnen. Het boek wordt nu al een van de beste thrillerdebuten van 2018 genoemd. En toch maakte zich na het lezen van De krijtman vooral teleurstelling van me meester. Dit is niet het nagelbijtende meesterwerk waarop ik had gehoopt en ik zat nergens echt helemaal in het verhaal. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, of is de hype rond De krijtman wel wat te groot.
 
De twaalfjarige Eddie Munster is in 1986 getuige van een verschrikkelijk ongeluk op de plaatselijke kermis. Wegens een gebrek aan onderhoud komt een wagentje los waardoor de inzittenden uit een draaiende attractie worden gekatapulteerd. Een schoolgenootje zijgt neer naast Eddies voeten, bebloed en op de rand van de dood. Eddies instinct zegt om te vluchten maar hij krijgt instructies van een man met een krijtwitte huid en haar. Samen sleuren ze het meisje erdoor waarop de mysterieuze man, door Eddies vrienden ‘De krijtman’ genoemd, pas weer opduikt aan het begin van het nieuwe schooljaar als de nieuwe leerkracht Engels.
 
De verschijning van de krijtman inspireert Eddie en zijn vrienden Metal Micky, Fat Gav, Hoppo en Nicky tot een geheime codetaal waarin ze met krijt boodschappen aan elkaar overbrengen. Maar iemand krijgt weet van hun berichten en leidt hen naar een lijk van een jong meisje. Tenminste, delen van een lijk want het hoofd van het slachtoffer wordt nooit gevonden. Dertig jaar later vindt Eddie plots opnieuw krijttekeningen en is het duidelijk dat het verleden hem nog steeds achtervolgt.
 
Tudor kiest ervoor om het verhaal volledig te vertellen door de ogen van Eddie Munster. In 1986 is hij een onzekere twaalfjarige die alles doet om erbij te horen, maar wordt gepest door de oudere broer van een van zijn beste vrienden. In 2016 is Eddie eenzaam en leeft hij samen met zijn veel jongere huisgenoot Chloe. Beide Eddies willen goed doen maar nemen vanuit de beste bedoelingen verkeerde beslissingen. Eddie is een interessant personage, maar jammer is dat Tudor niet meer inzoomt op de evolutie van Eddie tussen 1986 en 2016. Wat meer diepgang in haar protagonist had best gemogen.
 
Tudor schrijft zelden een woord te veel en Eddie is een scherpe, soms cynische observator die de vaart in het verhaal houdt. In het laatste deel komt het verhaal in een stroomversnelling waarin je je aandacht bij de plot moet houden. Dan ontspoort het plots en het einde is chaotisch en verwarrend. Tudor vergeet sommige puzzelstukjes in te passen en de ontknoping voelt gekunsteld aan. Het beste thrillerdebuut van 2018 hoeft De krijtman van mij niet te worden, voor de best vormgegeven cover van het jaar is het wel een kanshebber.
 
C.J. Tudor: De krijtman, Bruna, Amsterdam 2018, 326 p. ISBN 9789400509054. Vertaling van The chalk man door Edzard Krol. Distributie: Standaard Uitgeverij 

© 2024 | MappaLibri