6+ - Het prentenboek
opent zonder woorden, met een paar nachtelijke taferelen, waarbij vanuit een
donker, ondoorzichtig bos ingezoomd wordt op het leven in het geboomte in mooi
nachtblauw en wazig groen. De tekst volgt, bij het beeld van de maan,
weerspiegeld in het water:
‘De nacht was helder. In het midden van
de
vijver dreef een melkwitte maan. Geen
rimpel golfde over het
water. Geen tak of
grassprietje bewoog. Het was bladstil.’
En dan gebeurt er
wat. Takken kraken en iets plonst in het water. Kleine uil schaamt zich diep
voor zijn val en wil het liefst van al verdwijnen. Maar als zoon van Wijze Uil
gaat dat niet zomaar. Hij moet zijn taak op zich nemen en de ‘maanvis’ vangen
want ‘de groep heeft een nieuwe leider nodig.’ Bij zijn tweede poging plonsde
hij ‘als een dolgedraaide tol […] in het water.’ De spot van de andere uilen is
niet van de lucht: ‘Vuil! Vuil!’, ‘Buil! Buil!’. Kleine uil denkt dat het hem
nooit zal lukken en wil het bos verlaten, maar een sterke wind blaast hem
terug. Hij ziet de maanvis en grijpt zijn kans. Nu juicht het uilenparlement voor
hun nieuwe leider: ‘Volle muil! Volle muil!’.
De boodschap mag duidelijk zijn: schep moed en geef niet
op, je kunt meer dan je denkt. Zelfs de weerspiegeling van de maan in het water
vangen. Op zich een beeld met heel wat mogelijkheden, maar Mariën werkt het
nogal prozaïsch en geforceerd uit. Als hij de ‘maanvis’ gevangen heeft, zwelt
de buik van uiltje op en zweeft hij vanzelf naar omhoog. Staat dat voor zwellen
van trots? Boven jezelf uitstijgen? Wat meer finesse in taalgebruik en
beeldspraak was de tekst – en de titel -- zeker ten goede gekomen.
De prenten van Merlijne Marell zijn van een heel andere
klasse. De kleuren blauw en gedempt groen overheersen,
waarin af en toe fel geel oplicht. Eén bladzijde baadt in geel licht als uiltje
vanuit het vuile water opkijkt naar de maan. Een gedurfd contrast, maar het
klopt. Ook de compositie is sober en markant, de close ups van de uilen zijn
magnifiek uitgewerkt en een mooi staal van Marells technisch kunnen. Bladeren
in het boek laat een mooie ritmiek in de opeenvolging van beelden zien.
Het sterkst is Marell
in de beelden die voldoende zelfstandigheid vertonen ten opzichte van de tekst.
Uiltje die ontmoedigd de kop laat hangen wanneer hij uitgejouwd wordt door de
anderen, is te veel op directe herkenning van een menselijk gevoel gericht en
overtuigt niet. Haar eenvoudige compositie daarentegen van Kleine Uil die opstijgt
tegen het licht van de volle maan (zie onder), heeft een veel grotere
authenticiteit en is zowel inhoudelijk als grafisch stukken interessanter.
Deze jonge Nederlandse illustratrice debuteerde
indrukwekkend in 2015 met Schobbejacques en de 7 geiten, een prentenboek waarvoor ze ook zelf de tekst schreef en de vormgeving
voor haar rekening nam. Ze kreeg er in 2016 een Vlag en
wimpel voor van de penseeljury,
werd in datzelfde jaar bekroond met de White Raven, een aanbeveling van de
Internationale Jugendbibliothek in München, en Schobbejacques en de 7 geiten werd geselecteerd als het best
verzorgde boek van 2015.
Bij uitgeverij Loopvis, die haar
uitgaven met veel zorg op de markt brengt, is zij aan het goede adres. Bij
Volle muil horen 6 ex librissen en
vijf prentjes waarmee je de cover naar eigen smaak kunt aanpassen.
Tom Mariën, Merlijne Marell
(ill.): Volle muil, Loopvis, Groningen 2018, 48 p. ill. ISBN 9789492206480. Distributie
Agora
© 2024 | MappaLibri