Louise laat niet los

8+ - Bruno, Arthur en Louise, onze drie superhelden die al vervend de wereld verbeteren, zijn terug. De jongens speelden eerder beurtelings de hoofdrol in Bruno wordt een superheld (Zilveren Griffel 2015) en Arthur wordt beroemd. Nu toont Louise wat ze waard is. De steenrijke, mysterieuze Tom Haan zal van de gemeente het stukje land kopen waarop het clubhuis van de drie vrienden staat om er een kippenboerderij te bouwen. Het drietal wil absoluut voorkomen dat hun hut afgebroken wordt en Louise lanceert het ene idee na het andere. Het gesprek met de burgemeester levert niets op: Hij houdt het been stijf. De petitie tegen de kippenboerderij die ze daarna op touw zet, wil haast niemand tekenen.  
 
Uiteindelijk besluit Louise dan maar een taartverloting te houden op de wintermarkt om met die opbrengst het stukje land zelf te kopen. Eenmaal in hun kraampje beseft het drietal al snel dat dit plan evenmin een haalbare kaart is. Maar het lot steekt een handje toe. Mevrouw Wang, het vroegere kindermeisje van de burgemeester, onthult tijdens de markt toevallig aan Louise dat Tom Haan in feite de tweelingbroer is van de burgemeester. Met deze nieuwe informatie stapt Louise kordaat het podium op en beschuldigt de burgemeester publiekelijk van ‘belangenverstrengeling’. Een vrouwelijke minister, die op de markt uit pure nieuwsgierigheid toevallig een kijkje komt nemen, steunt Louise volmondig in haar aanklacht. De burgemeester moet aftreden en de kippenboerderij is definitief van de baan.
 
Een heldhaftig meisje bereikt door haar onuitputtelijke inzet een haast onmogelijk doel. Kinderen zullen blijven genieten van een dergelijk heldenverhaal, al is het weinig origineel. De toevalligheden in de ontknoping komen wat geforceerd over. Alles schuift nét iets te mooi in elkaar om geloofwaardig te zijn.
 
Op humoristische wijze schetst Håkon Øvreås doorheen het verhaal enkele opvallende gezinsdynamieken. Aanvankelijk vindt Louises mama open communicatie en overleg erg belangrijk. Regelmatig maakt ze tijd om een aantal dingen uit te leggen aan Louise en haar tienerzus Gaby, precies op hun niveau. Dankzij haar uitleg kunnen jonge lezers, samen met Louise, de belangenverstrengeling waarin de burgemeester verwikkeld is, zo helder doorzien. Papa is mama’s tegenpool. Hij houdt niet zo van praten en lost problemen liever alleen op. Wanneer hij werkloos wordt, beslist hij, zonder overleg, een baan aan te nemen in het uiterste noorden van Noorwegen. Hij is de verhuisdozen al aan het inpakken. Na het aftreden van de burgemeester geeft mama haar echtgenoot fijntjes een koekje van eigen deeg. Ze deelt haar gezin mee dat zij, omdat ze op de gemeente werkt en de wetten grondig kent, de nieuwe burgemeester wil worden. Geen erg geloofwaardig plan, maar de verhuis wordt in elk geval afgeblazen. Overleggen is voor mama nu evenmin aan de orde.
 
Het doen en laten van de nieuwe dominee en zijn dochter Eline geeft het verhaal een ondeugend tintje. Wanneer de vorige dominee en zijn eeuwig treiterende zoon verhuizen, verven onze superhelden ’s nachts de verhuisdozen van het tweetal, om de pestkop nog een laatste lesje te leren. Per vergissing bekladden ze de verhuisdozen van de nieuwe dominee, die al in de garage opgestapeld stonden. Jammer, want hij blijkt een joviale kerel, die Louises petitie wèl onmiddellijk ondertekent. Bovendien bezorgt zijn zwoel saxofoonoptreden op de wintermarkt, of misschien is het eerder zijn lang rondzwierend haar, een aantal vrouwen knikkende knieën. De aanvankelijk stugge Eline blijkt ook een speels kantje te hebben. Al snel heeft ze de identiteit van de mysterieuze ververs achterhaald en kaatst de bal terug. De verhuisdozen in Louises garage zijn plots geel geverfd met daarbij volgend briefje: ‘Nu staan we gelijk! Groetjes van Geline.’ Een speelse knipoog naar een vierde deel in deze serie, nu met vier vervende superhelden?
 
De typische tekeningen van Øyvind Torseter, die het Gulden Palet won in 2016, zijn haast op elke bladzijde terug te vinden. Ze maken dit boek ook aantrekkelijk voor kinderen die moeizaam tot lezen komen. Zijn fijne lijntekeningen doen een beetje denken aan striptekeningen of cartoons. Soms zijn ze blanco gelaten terwijl ze op andere plaatsen grotendeels ingekleurd zijn in enkele zachte kleuren. Ondanks zijn vooral humoristische tekenstijl, weet Torseter bepaalde passages teder, haast ontroerend, in beeld te brengen. Zo lezen we hoe Louise en Gaby de slaap niet kunnen vatten na het nieuws over papa’s ontslag. De illustratie toont Louise en Gaby naast elkaar op een stoel aan tafel. Allebei hebben ze hetzelfde oranjerode haar. Allebei zitten ze op dezelfde manier opgekruld, hun knieën gebogen en hun voeten op de stoel. De nachtelijke kamer verspreidt een pastelgroen licht. Als op commando kijken beide meisjes met een sombere, vermoeide blik opzij naar de opengaande deur. Vanuit de grijze duisternis zien we, nog net binnen de bladrand, het hoofd van mama verschijnen. Haar haren zijn in de war en de kringen onder haar ogen zijn duidelijk zichtbaar. In een oogopslag is duidelijk hoe zwaar zorgen om de toekomst op een gezin kunnen wegen.
 
Håkon Øvreås & Øyvind Torseter: Louise laat niet los, Querido, Amsterdam 2019, 200 p. : ill. ISBN 9789045122861. Vertaling van Blåse door Edward van de Vendel. Distributie L&M Books

© 2024 | MappaLibri