The Easternmost House

‘I live in a house on a windblown clifftop at the easternmost edge of what used to be the easternmost parish of England. The church fell into the sea in 1666, and this house – itself called the Easternmost House – has probably only three summers left before it too is lost to coastal erosion.’

Met de klimaatsverandering dreigt ook de stijging van de zeespiegel en de erosie van de kusten sterker. In Oost-Engeland komt de afkalving van de zachte kliffen in een stroomversnelling. De overheid is niet (meer) van plan om de erosie tegen te gaan met dure infrastructuurwerken in dunbevolkte gebieden. Huiseigenaars draaien op voor de kosten om hun onverkoopbare huis af te breken voor het door de zee verzwolgen wordt.

Jeugdauteur en -illustrator Juliet Blaxland huurt The Easternmost House (het meest oostelijk gelegen huis) in het gehucht Easton Bavents (Suffolk) van een plaatselijke boer. Die titel werd geërfd van het vorige meest oostelijke gelegen huis dat door erosie van de kliffen moest afgebroken worden. Zolang dat huis er nog stond, vormde het een psychologische buffer tegen de dreigende afkalving. Nu staat haar huis in de vuurlinie en wordt de race tegen de klok onvermijdelijk.

‘Everyone has a cliff coming towards them, in the sense of our time being finite. The difference is that we can see ours, pegged out in front of us, so we can say, “When the cliff will be here, we will be about this age.”’ Blaxlands huis stond in 2015 nog vijftig passen van de klifrand verwijderd. In 2018 nog slechts vijfentwintig en tegen 2021 zal het huis waarschijnlijk afgebroken moeten worden. Herinneringen en verleden zijn gedoemd te vervagen naarmate ze hun ijkpunt verliezen. Vandaar de nood om met foto's het veranderende landschap te documenteren.

Blaxland groeide op met een passie voor de natuur in een afgelegen deel van Suffolk en beschrijft in The Eastermost House (2018) het boeiende natuurlijke leven aan de Engelse Oostkust. Twaalf hoofdstukken voor twaalf maanden en vier seizoenen waarin de natuur zich zowel van haar meest idyllische als haar meest verwoestende kant laat zien. Eindeloze wandelingen met haar getijgerde (brindle) windhond Chuffy en eenzame natuurobservaties vanachter het raam sturen de gedachten.

De klifrand wordt een metafoor voor het nakende einde, voor de klimaatverandering, maar ook voor de wilde natuur die zich in natuurlijke cycli voortbeweegt en elders opbouwt wat ze hier ondermijnt. Een natuur die bedrieglijk kan zijn in zijn rustgevende, oogstrelende en haast mediterrane momenten om dan weer koud, meedogenloos en vernietigend uit te halen.

Juliet Blaxland: The Easternmost House, Sandstone Press 2018, 244 p. : ill. ISBN 9781912240548





© 2024 | MappaLibri