Op een afgesloten locatie zijn diverse
personages samengebracht en onder hen is er één moordenaar… Sinds Agatha
Christies Tien kleine negertjes (vanaf 2004 getiteld En toen waren er
nog maar…) weten we dat dat een spannende thriller kan opleveren. Christies
eenvoudige, maar geniale concept is al vele malen met minder of meer succes gekopieerd
en af en toe is er ook een auteur die iets nieuws kan toevoegen aan het gegeven.
Zo iemand is de Britse Lucy Foley. Haar thrillerdebuut, De jachtpartij, is
spannend van de eerste tot de laatste bladzijde. Foley, werkzaam als
redacteur bij een uitgeverij, is de superlatieven op de kaft waard.
Negen studievrienden
en hun partners trekken voor de eindejaarsfeesten van 2018 samen op weekend.
Het zijn dertigers op het hoogtepunt van hun kunnen, die elkaar tijdens het
jaar niet zoveel zien omwille van hun drukke carrières. Zo zijn er de
bloedmooie Miranda en haar man Julien, het kersverse ouderpaar Samira en Giles,
het homokoppel Nick en Bo, muurbloempje Emma en haar man Mark, en ten slotte
Katie, de enige zonder partner. Ze nemen hun intrek in een prachtige lodge in
de Schotse Highlands, ver weg van de bewoonde wereld. De enigen in de buurt
zijn jachtopziener Doug, receptioniste Heather en een IJslands koppel dat een
van de andere vakantiehuisjes betrekt.
De eerste avond verloopt in een
gemoedelijke sfeer, de alcohol vloeit rijkelijk en oude verhalen uit de
studententijd worden bovengehaald. De volgende dag staat een jachtpartij onder
leiding van Doug op het programma en daar beginnen de eerste barstjes in hun
vriendschap duidelijk te worden. Dit culmineert in het avondfeest voor oudjaar waar
de alcohol geheimen aan het licht brengt en diepe breuken in hun onderlinge
relaties slaat. De volgende morgen wordt er op het terrein een lijk gevonden.
Doordat de gasten letterlijk ingesneeuwd zijn, moet de dader iemand van hen
zijn.
Lucy
Foley heeft ervoor gekozen om het verhaal vanuit verschillende personages te
vertellen. Zo komen Katie, Emma, Miranda, Doug en Heather aan het woord. In het
begin kan dit een beetje verwarrend zijn, maar eens je in het verhaal zit,
besef je dat Foley de juiste keuze heeft gemaakt. Door telkens door de ogen van
iemand anders te kijken, krijg je steeds een andere kijk op de gebeurtenissen.
En dat er geheimen zijn voor elkaar wordt al heel snel duidelijk, maar Foley
weet ze zo lang mogelijk bedekt te houden. Doug en Heather komen op 1 januari
aan het woord, de andere personages in flashbacks de twee dagen daarvoor. Zo
weet je dat er iemand vermoord is, maar je weet niet wie. Je leert Emma,
Miranda en Katie kennen, terwijl een van hen best wel eens het slachtoffer of de
dader kan zijn.
Knap hoe Foley de spanningsboog
bijna continu strak weet te houden door de verdenking steeds op een ander
personage te leggen. Ze probeert de lezer voortdurend op het verkeerde been te
zetten en slaagt daar meermaals in. Subtiel laat de schrijfster hier en daar
enkele hints vallen zodat de lezer actief kan meespeuren, maar de ontknoping is
verrassend en past perfect binnen het verhaal. Gecombineerd met Foleys vlotte
schrijfstijl en korte hoofdstukjes is De jachtpartij een boek dat je
heel moeilijk kan wegleggen. Dit is een knap debuut en het smaakt naar meer.
Lucy Foley: De jachtpartij, De Boekerij,
Amsterdam 2019, 351 p. Vertaling van The Hunting Party door Ans van der Graaff. ISBN 9789022588376. Distributie Lannoo
© 2025 | MappaLibri