Aicha en de verloren taal

9+ - ‘Heel lang geleden, toen de aarde pasgeboren was, spraken alle wezens op deze planeet dezelfde taal.’ Deze beginzin heeft wel wat en dat kan ook gezegd worden van de kern van het verhaal.  

Na 999 jaren veranderde er iets in de hoofden van de mensen waardoor ze de taal van dieren en bomen niet meer konden begrijpen. Maar om de 99 jaar wordt er toch nog een kind geboren dat dit wel kan. De astrodjinns hebben de taak om dit bijzondere kind te ontdekken. Dit jaar vinden ze het kind in de Lage Landen. Aicha zal ze heten. Haar grootouders komen uit Marokko, waar ook haar beschermdjinn Milouda vandaan komt. Die moet over haar waken en haar helpen als ze in nood is. Ze wordt immers belaagd door boosaardige djinns onder leiding van Marzouk, die van plan is alle mensen als slaven aan de djinns te onderwerpen. Hij wordt bijgestaan door zijn zoon Manie, die hoopt in de gunst van zijn vader te komen door Aicha gevangen te nemen. Aicha wordt dan weer geholpen door de goede djinns en door de dieren, haar vrienden Rocco Klauw en Ali Mus op kop.
 
De magische wereld met djinns en pratende dieren heeft potentieel, alleen komt dat in dit verhaal onvoldoende tot zijn recht. De eerste bladzijden bevatten meteen al zoveel gegevens over mensen, dieren, planten, God, duivel djins enzovoort dat het moeilijk is om in het verhaal te komen. Ook verder springt de plot wel erg vaak van de hak op de tak en worden problematische situaties al te gemakkelijk en snel opgelost, wat de spanning er op de duur uit haalt. Nochtans is die spanning er bij momenten wél en wordt die af en toe goed afgewisseld met grappige situaties, vooral in de speelse woordenwisselingen tussen Rocco Klauw en Ali Mus. Maar al te vaak stoot je op fragmenten waarvan je je kunt afvragen wat de functie ervan is in het verhaal of die te goedbedoeld overkomen, zoals in de passage waarin Aicha in een wip vechtende honden en katten ertoe kan bewegen mekaar te omhelzen, of die waarin haar vader plotseling wil dat zijn dochter gaat sporten of nog het plotse bezoek van de mierenkoningin en haar leger die de boodschap brengt dat Aicha de wereld voorgoed kan veranderen. Het verhaal eindigt ook erg bruusk, je kunt zelfs bezwaarlijk spreken over een open einde, wat niet motiveert om nog meer over Aicha’s avonturen te willen lezen. Een strengere redactie had hier toch wel een en ander aan kunnen verhelpen.
 
Een betere redactie had ook de taal en de stijl sterker kunnen maken. Vaak halen de korte, gelijklopende zinnen het ritme uit de tekst. De tekst mist ook suggestiviteit door een overdaad aan adjectieven van een ‘woeste’ baard en een ‘vieze’ blik over Aicha die ‘kordaat’ roept tot de ‘gemene’ lach die op de gezichten van de slechteriken verschijnt. Nogal wat dialogen klinken houterig. Nochtans kun je bij momenten fraaie, soepele zinnen lezen of sprankels van talige creativiteit zoals in het fragment met de bekvechtende kippen Connie en Billie.
 
Wat het verhaal echter nog het meeste onderuit haalt, is de zwakke typering van het hoofdpersonage Aicha, die een vlak karakter blijft. Ze evolueert niet, de dingen lijken haar vooral te overkomen en haar gevoelens grijpen je als lezer niet aan, ofwel omdat ze te veel geëxpliciteerd worden ofwel omdat ze oppervlakkig blijven. Vooral op dit vlak heeft de auteur nog een hele weg te gaan. Komt daarbij dat ook alle nevenpersonages vlak of zelfs stereotiep blijven, met ingoede en barslechte djinns, de mislukkeling Manie met zijn dictatoriale vader én de dieren in het verhaal.
 
Aicha en de verloren taal houdt een belofte in door de magische mix van sprookjesachtige elementen uit verschillende culturen met grappige en spannende passages, maar jammer genoeg loop je als lezer wat verloren in de springerige plot, met zwak uitgewerkte personages en een stijl die (nog) onvoldoende sprankelt.
 
Fikry El Azzouzi, Trui Chielens: Aicha en de verloren taal, Querido, Amsterdam 2022, 129 p. : ill. ISBN 9789045126265. Distributie L&M Books

© 2024 | MappaLibri