Vanaf negen jaar

JEUGDBOEKEN NR. 8, OKTOBER 2023

Marlies Slegers, Jeska Verstegen (ill.): We moeten je iets vertellen

door Katrien Maris

10+ - In Briefjes voor Pelle (Luitingh-Sijthoff 2020) toonde Marlies Slegers al hoe ze de wirwar van emoties die in jongeren leeft in de juiste woorden weet te vangen. We moeten je iets vertellen geeft een intieme inkijk in de complexe gevoelswereld van de dertienjarige Hazel, die behoorlijk wat op haar bordje krijgt. De beginnende puberteit maakt haar onzeker, wat door haar schisis alleen maar erger wordt. En dan is er nog die jongen van school op wie ze stiekem een oogje had en die beweert dat ze niet kan zoenen. Op een dag vertellen haar ouders dat ze gaan scheiden. Een donderslag bij heldere hemel. De geplande gezinsvakantie in Italië wordt geannuleerd en de gezinsleden brengen los van elkaar hun zomer door om alles even te laten bezinken. Ze ‘zijn verspreid als pluisjes van een paardenbloem […] Ieder in een eigen windrichting.’  

Tegen haar zin wordt Hazel naar oma gestuurd op het eiland. De lezer voelt haar boosheid. Ze vreest immers voor een saaie zomer en is vooral boos op papa, want hij drong het meest aan op een scheiding. Maar op de veerboot naar het eiland ontmoet ze Kean, die zijn neef Raaf vergezelt. Raaf heeft autisme, maar voor Kean maakt dit niets uit. ‘Hij is gewoon net wat anders. Of eigenlijk: hij is vooral zichzelf.’ De vonk tussen Kean en Hazel springt onmiddellijk over. Op het eiland treft Hazel een verwarde oma aan in een verwaarloosd huis en tot Hazels verbazing heeft ze de oude, blinde hond Vincent onder haar hoede genomen.
 
Het wordt een broeierig warme zomer waarin zowel Hazel als Kean steeds meer durven toegeven aan hun gevoelens voor elkaar en oma mentaal steeds verder aftakelt. Kean is een zachte, dromerige jongen, die van filosofie en poëzie houdt. Hij geeft Hazel het mooiste compliment dat ze kan krijgen: ‘En dat van die hazenlip… Jij bent echt niet minder mooi daardoor. Het geeft jouw gezicht iets… eigens.’ Oma’s dementie treedt steeds duidelijker op de voorgrond, maar Slegers weeft hier vleugjes van haar levenswijsheid doorheen. In het bijzondere gezelschap van oma, de hond Vincent, Kean en Raaf gaat Hazel steeds beter beseffen hoe belangrijk het is dat elk individu zichzelf kan en mag zijn. De grote uitdaging is verder durven kijken dan de rigide normen die onze maatschappij oplegt.  
 
Tegen deze achtergrond vindt Hazel een stapel ongeopende brieven in het Frans die aan haar vader gericht zijn. Gaandeweg ontdekt ze dat deze van papa’s eerste grote liefde, een jongen, afkomstig zijn. Uit afkeuring hield opa ze destijds achter. Mama, ondertussen op de hoogte van papa’s geheim, vraagt Hazel aan de telefoon de brieven aan papa te bezorgen. Daarmee leert ze haar dochter een prachtige maar aartsmoeilijke les over de liefde: ‘Soms is iets of iemand loslaten het liefste wat je kunt doen.’
 
Aan het einde van het boek maakt het verhaal een behoorlijke sprong in de tijd. Je krijgt een inkijk in Hazels leven één jaar na haar vakantie op het eiland. Oma is intussen overleden, Hazels ouders zijn effectief – en voorbeeldig –gescheiden. De samenhorigheid van het gezin blijft prioritair voor hen, mama lijkt de nieuwe situatie volledig geaccepteerd te hebben en ze geniet met volle teugen. Papa heeft in een handomdraai zijn jeugdliefde in Frankrijk opgespoord en ze pikken de draad van hun relatie zomaar weer op. Jammer dat Slegers zo krampachtig naar een rooskleurig einde toe werkt na een voorts genuanceerde verhaalopbouw.
 
Marlies Slegers, Jeska Verstegen: We moeten je iets vertellen, Luitingh-Sijthoff, Amsterdam 2023, 232 p. : ill. ISBN 9789021031798. Distributie VBK België

deze pagina printen of opslaan