Vertaald proza

BOEKEN NR. 10, NOVEMBER 2017

Leïla Slimani: Een zachte hand

door Tom Rummens

De 25-jarige Frans-Marokkaanse schrijfster Leïla Slimani gooit hoge ogen in Frankrijk en dat heeft ze te danken aan Een zachte hand, een roman die de lezer alleen verstomd en verbijsterd achter kan laten. Ze won er niet alleen de prestigieuze Prix Goncourt me, maar ook de harten van vele duizenden lezers, in Frankrijk en wereldwijd.
 
Terecht, want zelden slaagt literatuur erin zo compromisloos efficiënt te zijn – en efficiëntie mag dan wel een ziekte van onze tijd zijn, maar in dit geval is het woord wel degelijk bedoeld als compliment. In nauwelijks honderdtachtig pagina’s slaagt Slimani erin om onomkeerbaar onder het vel van elke lezer te kruipen. Zonder een woord te veel te gebruiken slaagt ze erin om toch heel gedetailleerd een morele schets van de hedendaagse westerse samenleving te schetsen, zonder daarbij de nuance uit de weg te gaan.
 
Myriam en Paul zijn een koppel dat probeert aan te sluiten bij de Parijse bourgeoisie. Echt heel breed hebben ze het niet, maar ambitieus zijn ze wel. Ze hebben twee kinderen, Paul heeft een carrière als muziekproducent en Myriam wil haar rechtenstudies verzilveren en als advocate aan de slag gaan. Er moet, kortom, een nanny komen.
 
Die vinden ze in Louise, een niet meer zo jonge vrouw die alle verwachtingen overtreft. Ze zorgt uitstekend voor de kinderen, neemt gaandeweg zowat het hele huishouden over, kookt voortreffelijk. Paul en Myriam zijn door het dolle heen met hun oppas, die zich gaandeweg steeds meer onmisbaar maakt. Hun vrienden zijn stikjaloers, en dat wordt er niet beter op als ze uitgenodigd worden op de vrijdagse diners waarbij Louise haar kookkunsten botviert.  
 
Maar wie is Louise eigenlijk? Dat weet het koppel niet. In hun blijdschap en ambitie om steeds hogerop te klimmen in de ratrace van hun carrières, hebben ze geen tijd voor écht contact met de vrouw die zich zo onmisbaar heeft gemaakt. En die vrouw heeft haar problemen. Een overleden echtgenoot, een dochter die compleet van haar vervreemd raakte. Er zijn signalen, waaronder een belastingbrief die bij het koppel terechtkomt en duidelijk maakt dat Louise schulden heeft geërfd. Verder dan irritatie raken Paul en Myriam niet. Voor empathie ontbreekt het hen aan tijd. Het zal hun zuur opbreken, want op een donkere dag komen ze thuis en treffen ze een drama aan. Louise heeft de kinderen vermoord.
 
De manier waarop Slimani dit verhaal vertelt, is geniaal, en dat heeft alles te maken met de manier waarop ze haar informatie op de lezer loslaat. De plot vertelt ze helemaal aan het begin. Het is een beproefd procedé, maar Slimani past het perfect toe. De lezer weet meer dan de personages. Doordat het tragische einde gekend is, wordt elk detail een leesbaar signaal. Terwijl voor de lezer de puzzel van meet af aan glashelder is, komt de dood van hun kinderen voor Paul en Myriam compleet rauw op hun dak gevallen. Zij zien alleen de idylle.
 
Leïla Slimani: Een zachte hand, Nieuw Amsterdam, Amsterdam 2017, 191 p. ISBN 9789046822197. Vertaling van Chanson douce door Gertrud Maes. Distributie: Pelckmans

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 3, MAART 2024

Binnen in de aarde is een berg

Hester Knibbe

De zomers

Ronya Othmann

Het mensenschip

Autran Dourado

Onze James. De vrouwen van Ensor

Jan Bultheel, Eric Min (nawoord)

Woestijnpassages

Emmelien Kramer

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2024

Een toren van tijgers

Lizette de Koning, Gareth Lucas (ill.)

Eenbeen

Thijs Goverde

Roofvogels. De mooiste en machtigste dieren in de lucht

Walter De Raedt, Joris De Raedt (ill.)

Salto

Arndís Thórarinsdóttir, Linde Faas (ill.)

Springlevend

Saskia de Bodt

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri