Kent u ‘m nog, de man van De bank? (De Eenhoorn, 2014) De man die op een bank in het park
naar de wereld kijkt en wacht? In De wereld
heeft hij nog niets aan zijn dagelijkse routine veranderd. Elke dag na kantoor,
loopt hij het park in en gaat op zijn vaste plek zitten. Op een dag, die net zo
was verlopen als alle andere dagen, verandert er iets. Wanneer de avond valt,
wordt de man op de bank overmand door slaap. Wanneer hij weer wakker wordt, is
de wereld anders. ‘Kom’, riep iemand. Hij staat op en breekt met zijn dagelijkse
leven. Hij loopt de stad in, ‘verloren en vastberaden’, want de wereld, hoe
beangstigend vreemd ook, roept.
De man neemt de trein, naar een hem toevallig aangereikt
bestemming. Hij ontmoet er een kleine onopvallende man – als het ware een
evenbeeld van zichzelf –, en het meisje Haja en haar oom, beiden op de vlucht
naar een beter leven. Terwijl de trein om een onbekende reden lange tijd
stilstaat, vervoegt nog een vrouw, Marjan, het gezelschap en vertelt Haja haar
verhaal. Haar oom verdwijnt, laat een briefje achter: ‘Sorry’.
Op hun eindbestemming lopen de man, de kleine man die hij dan
maar ‘vriend’ noemt, Marjan en Haja naar het strand. Ze worden omringd door een
menigte mensen, die eensgezind allemaal dezelfde richting uitgaan. De kleine
man verdwijnt in zee. Twee walvissen komen uit het water, met op hun rug
‘wrakken van schepen, verdronken zeelieden en verdwenen steden’.
De man van de bank,
getekend door eenzaamheid en onbenoemd verlangen, onderneemt een bijzondere
reis vol ontmoetingen, vele vluchtig zij het nooit onbetekenend, uit enkele
ontstaan sterke banden. Het is een verhaal over vele vormen van eenzaamheid, over
grenzeloos verlangen, vluchten en thuis komen. Want in die eenzame, kwetsbare
figuren gaat kracht schuil. De man van de bank heeft zijn leven in beweging
gezet en het daarmee voor hem en anderen een positieve, hoopvolle wending
gegeven.
Verrept schrijft sober en poëtisch,
en laat voor de lezer alle ruimte om het verhaal op elk punt verder te denken.
Zijn compagnon de route voor De wereld was
opnieuw Ingrid Godon, die haar gelijke niet heeft in het uitbeelden van
emoties. In zware gekleurde lijnen geeft ze de personages veelal enkel in
contourlijnen weer, slechts zeer gedeeltelijk en schijnbaar achteloos
ingekleurd, soms over en door elkaar heen getekend. Warrige mensenkluwens en in
zichzelf gesloten, stille figuren vullen rijkelijk de bladzijden. IJzersterk is
het beeld van het meisje Haja, die met afgewende blik het harde verhaal van haar
vlucht overzee vertelt. Star en gesloten, en uiterst kwetsbaar. Het vatten van menselijke broosheid
is de grote sterkte van Godon. Met een ‘alleszeggende eenvoud’, zoals Mirjam
Noorduijn haar werk typeert in de titel van haar artikel voor Ons Erfdeel (2017, nr. 2)
Paul Verrept is van
vele markten thuis. Hij is schrijver, illustrator, grafisch vormgever en
uitgever van theaterteksten, en het best bekend in de wereld van het theater en
het kinderboek. Deze auteur laat zich dus niet in één categorie vatten. Verrept
is een minimalist en tracht in tekst, beeld en ontwerp tot de essentie door te
dringen. Boeken van hem die in kinderboekenfondsen zijn opgenomen, nemen door
hun talige finesse en volwassen benadering van thema’s – ik denk bijvoorbeeld
aan Mist of Kleine
Pieter deed open – een op zijn minst aparte plaats in het kinderboekenaanbod
in en zouden niet misstaan in een poëziefonds.
Recent zijn nog twee nieuwe boeken van hem verschenen: de
novelle Het verloren voorwerp bij
uitgeverij Larrios, en de poëziebundel Mijn
lichaam van u met foto’s van Kathleen Vinck (Amerika).
De wereld wordt op de planken gebracht door Theater Stap in een
voorstelling voor allen vanaf 8 jaar. Het boek zal in de eerste plaats jongeren
en volwassen lezers aanspreken. Knappe, sobere vormgeving, zoals we ze van
Verrept gewoon zijn.
Paul Verrept, Ingrid Godon: De wereld, De Eenhoorn, Wielsbeke 2017, 77 p.
: ill. ISBN 9789462912601
deze pagina printen of opslaan