Na De laatste
donkere dagen, waarin hij van de uitvinding van de gloeilamp een
spannende thriller maakte, is De laatste stem de tweede misdaadroman van
de Amerikaan Graham Moore. Met beide ouders advocaat is het waarschijnlijk niet
toevallig dat Moores boek zich voornamelijk in de rechtbank afspeelt. Moore
laat met De laatste stem een frisse wind waaien in het genre van de legal
thriller, in de jaren 1990 met John Grisham een razendpopulair genre. De
laatste stem is spannend, origineel en boeiend tot de laatste bladzijde en
werd door de ‘Thrillergids’ van Vrij Nederland terecht genomineerd als
een van de beste thrillers van 2020.
Wanneer de vijftienjarige blanke
studente Jessica Silver vermist raakt, is haar Afro-Amerikaanse leraar Bobby
Nick de voornaamste verdachte. Pikante sms-berichten wijzen op een onethische
relatie tussen de twee en Nicks alibi is niet waterdicht. Bovendien is Silver
de dochter van een steenrijk zakenman die er alles voor over heeft om een
schuldige voor de verdwijning van zijn dochter aan te wijzen. De zaak komt voor
de rechtbank waar een jury van twaalf burgers over de schuldvraag moet
beslissen. Na een maandenlang zenuwslopend proces acht de jury tot ieders grote
verbazing Nick niet schuldig aan moord. Jurylid Maya Seale wist haar
medejuryleden ervan te overtuigen om onschuldig te stemmen.
Tien jaar later wil een
Netflixdocumentaire de spraakmakende zaak vanonder het stof halen. Ondertussen
is Seale zelf advocate en wordt ze door de producenten van de serie benaderd om
een reünie te houden met de toenmalige jury. Seale is niet erg happig, maar
zwicht toch. Ze wil dit hoofdstuk eindelijk kunnen afsluiten. Maar tijdens de
eerste avond wordt Nick Leonard, een van de juryleden, dood aangetroffen in
Seales hotelkamer. Net als Nick indertijd heeft ook Seale geen waterdicht alibi
en ze wordt gearresteerd op verdenking van moord. Seale en haar advocaten
beginnen het privéleven van de juryleden uit te spitten en ontdekken dat de
meeste van hen iets te verbergen hebben. En waarschijnlijk verbergt er een van
hen ook een moord.
De laatste stem wisselt naadloos tussen heden en verleden. Elk van
de juryleden komt aan het woord in het verleden, waardoor dit telkens een ander
licht werpt op de gebeurtenissen in het heden. De omschakeling tussen toen en
nu verloopt uitermate vlot en de plot voelt nooit gekunsteld aan. Het boek is
zeer filmisch opgebouwd, maar dit is niet verwonderlijk als je weet dat Moore
een Oscarbeeldje voor beste scenario voor The Imitation Game op zijn
schouw heeft staan.
Hoofdpersonage Maya Seale is een vrouw die van aanpakken weet. Ze wordt
gedreven door een sterk rechtvaardigheidsgevoel en haar intuïtie, die haar
vertellen dat Nick onschuldig is. Ook al slaat de twijfel soms toe, Seale laat
zich niet zomaar van haar stuk brengen. Het is met dezelfde ingesteldheid dat
ze ook op zoek gaat naar de echte moordenaar van Leonard om zichzelf vrij te
pleiten. Doordat Moore Seale ook kwetsbaar maakt, maakt dit het personage ook
sympathieker en toegankelijker.
De laatste stem is een boeiende rechtbankthriller
met een zorgvuldig uitgewerkte plot en boeiende personages. In een moeite biedt
hij de lezer ook een interessant blik achter de schermen van het Amerikaanse
rechtsmodel.
Graham Moore: De laatste stem, Luitingh Sijthoff, Amsterdam 2020, 302 p. ISBN
9789024589302. Vertaling van The Holdout door Karin Pijl. Distributie: VBK
België
deze pagina printen of opslaan