9+ - In Elena Ferrantes derde boek, De verborgen dochter (2006), observeert
een min of meer ontaarde moeder van volwassen kinderen tijdens haar vakantie
elke dag op het strand een jonge, Napolitaanse vrouw (Nina) en haar kind
(Elena/Linù, net als in de zeer succesvolle Napolitaanse romans). Ze komt met
hen in contact. Op een dag neemt ze de pop van het kind mee, het kind is
ontroostbaar.
Deze pop is nu het hoofdpersonage in het
kinderboek Een nacht op het strand.
De schrijfster is een megasucces, de fans zullen ook dit boek, qua thematiek
volbloed Ferrante, zeker willen lezen. Dat in dit boek wordt verteld vanuit de
pop, is na de roman niet onverwacht: hoofdpersonage, moeder en kind behandelen
de pop als een mens. Het kind, hier met de naam Mati, is met vijf jaar ruim een
jaar ouder dan in de roman. De pop heet hier Celina. Deze keer wordt de pop
niet gestolen, maar achtergelaten. De pop denkt dat dat komt doordat Mati meer
houdt van haar nieuwe Poes, Minù, ook wel genoemd Donkere Dier.
De verborgen dochter is
een tamelijk harde roman, dit kinderboek mag er wat dat betreft ook wezen. Het
is een wreed en beangstigend sprookje. Er zijn niet veel kinder(prenten)boeken
met zoveel dreiging en angst. Voorlezers zullen mee griezelen met het kind. Wel
zorgt Ferrante voor een happy end, overigens laconiek en zonder sentiment. Ook
met een sneer naar alle moeders, die weten wat een nacht op het strand inhoudt
en het kind er desondanks achterlaten.
Het verhaal
biedt een mooie mengeling van de reële elementen vloed en eb, het aansteken van
strandvuil, het aanharken van de achtergelaten rotzooi, de wind en de
wonderlijke, enge en de bezielde elementen en voorwerpen van het sprookje.
Zoals daar zijn: monster (Grote Hark), schurk (de Wrede Badmeester van
Zonsondergang), Vuur, Water, Storm, Metalen Dop, Paardje, Vishaak. De Wrede
Badmeester uit zich graag in boosaardige rijmpjes. Die doen soms wat pijn qua
willen rijmen, maar ik weet niet hoe hoogstaand het Italiaans hier is.
De redding van de pop is een ware (her)geboorte, met navelstreng
en al en het woord mama in de mond geklemd. De poezenvijand is poezenvriend
geworden, die Celina met vriendelijke tanden uit de lucht grijpt en door het
dennenbos (zo mooi beschreven in De
verborgen dochter) naar het huis van de huilende Mati brengt.
De eerste tekening, nog voor de eerste tekstpagina’s, is een
vooruitwijzing naar het happy end: de pop zit in alle vredigheid op de rug van
de poes. Het is de opdrachtpagina van de auteur. Helemaal aan het eind zit een
vriendelijke opdrachtpagina van de illustratrice. Daartussenin bieden de twaalf
fraaie full page-illustraties erg veel dreiging en weinig verlichting. Ook de
laatste tekening, met daarop de hereniging van ‘moeder’ en ‘kind’, biedt
nauwelijks troost. Het is het dochter- en moederschap van Ferrantes romans
gevat in één beeld: verdrietig, onvoorspelbaar, melancholiek.
Elena
Ferrante: Een nacht op het strand, Wereldbibliotheek, Amsterdam 2017, 38 p. :
ill. ISBN 9789028427075. Vertaling van La spiaggia di notte door Marieke van
Laake. Distributie Elkedag Boeken
deze pagina printen of opslaan