Vanaf zes jaar
JEUGDBOEKEN NR. 7, JULI 2019
Håkon Øvreås, Øyvind Torseter: Louise laat niet los
door Katrien Maris
8+ - Bruno, Arthur en Louise, onze drie superhelden die al vervend de wereld
verbeteren, zijn terug. De jongens speelden eerder beurtelings de hoofdrol in Bruno wordt een superheld (Zilveren
Griffel 2015) en Arthur wordt beroemd. Nu toont
Louise wat ze waard is. De steenrijke, mysterieuze Tom Haan zal van de gemeente
het stukje land kopen waarop het clubhuis van de drie vrienden staat om er een
kippenboerderij te bouwen. Het drietal wil absoluut voorkomen dat hun hut
afgebroken wordt en Louise lanceert het ene idee na het andere. Het gesprek met
de burgemeester levert niets op: Hij houdt het been stijf. De petitie tegen de
kippenboerderij die ze daarna op touw zet, wil haast niemand tekenen.
Uiteindelijk besluit Louise dan maar een taartverloting te
houden op de wintermarkt om met die opbrengst het stukje land zelf te kopen.
Eenmaal in hun kraampje beseft het drietal al snel dat dit plan evenmin een
haalbare kaart is. Maar het lot steekt een handje toe. Mevrouw Wang, het
vroegere kindermeisje van de burgemeester, onthult tijdens de markt toevallig
aan Louise dat Tom Haan in feite de tweelingbroer is van de burgemeester. Met
deze nieuwe informatie stapt Louise kordaat het podium op en beschuldigt de burgemeester
publiekelijk van ‘belangenverstrengeling’. Een vrouwelijke minister, die op de
markt uit pure nieuwsgierigheid toevallig een kijkje komt nemen, steunt Louise
volmondig in haar aanklacht. De burgemeester moet aftreden en de kippenboerderij
is definitief van de baan.
Een heldhaftig meisje bereikt door haar onuitputtelijke
inzet een haast onmogelijk doel. Kinderen zullen blijven genieten van een dergelijk
heldenverhaal, al is het weinig origineel. De toevalligheden in de ontknoping
komen wat geforceerd over. Alles schuift nét iets te mooi in elkaar om
geloofwaardig te zijn.
Op humoristische wijze schetst Håkon Øvreås doorheen het
verhaal enkele opvallende gezinsdynamieken. Aanvankelijk vindt Louises mama open
communicatie en overleg erg belangrijk. Regelmatig maakt ze tijd om een aantal
dingen uit te leggen aan Louise en haar tienerzus Gaby, precies op hun niveau. Dankzij
haar uitleg kunnen jonge lezers, samen met Louise, de belangenverstrengeling waarin
de burgemeester verwikkeld is, zo helder doorzien. Papa is mama’s tegenpool.
Hij houdt niet zo van praten en lost problemen liever alleen op. Wanneer hij
werkloos wordt, beslist hij, zonder overleg, een baan aan te nemen in het
uiterste noorden van Noorwegen. Hij is de verhuisdozen al aan het inpakken. Na
het aftreden van de burgemeester geeft mama haar echtgenoot fijntjes een koekje
van eigen deeg. Ze deelt haar gezin mee dat zij, omdat ze op de gemeente werkt
en de wetten grondig kent, de nieuwe burgemeester wil worden. Geen erg
geloofwaardig plan, maar de verhuis wordt in elk geval afgeblazen. Overleggen
is voor mama nu evenmin aan de orde.
Het doen en laten van de nieuwe
dominee en zijn dochter Eline geeft het verhaal een ondeugend tintje. Wanneer de
vorige dominee en zijn eeuwig treiterende zoon verhuizen, verven onze
superhelden ’s nachts de verhuisdozen van het tweetal, om de pestkop nog een
laatste lesje te leren. Per vergissing bekladden ze de verhuisdozen van de
nieuwe dominee, die al in de garage opgestapeld stonden. Jammer, want hij blijkt
een joviale kerel, die Louises petitie wèl onmiddellijk ondertekent. Bovendien
bezorgt zijn zwoel saxofoonoptreden op de wintermarkt, of misschien is het
eerder zijn lang rondzwierend haar, een aantal vrouwen knikkende knieën. De
aanvankelijk stugge Eline blijkt ook een speels kantje te hebben. Al snel heeft
ze de identiteit van de mysterieuze ververs achterhaald en kaatst de bal terug.
De verhuisdozen in Louises garage zijn plots geel geverfd met daarbij volgend
briefje: ‘Nu staan we gelijk! Groetjes van Geline.’ Een speelse knipoog naar een
vierde deel in deze serie, nu met vier vervende superhelden?
De typische tekeningen van
Øyvind Torseter, die het Gulden Palet won in 2016, zijn haast op elke bladzijde
terug te vinden. Ze maken dit boek ook aantrekkelijk voor kinderen die moeizaam
tot lezen komen. Zijn fijne lijntekeningen doen een beetje denken aan
striptekeningen of cartoons. Soms zijn ze blanco gelaten terwijl ze op andere
plaatsen grotendeels ingekleurd zijn in enkele zachte kleuren. Ondanks zijn vooral
humoristische tekenstijl, weet Torseter bepaalde passages teder, haast
ontroerend, in beeld te brengen. Zo lezen we hoe Louise en Gaby de slaap niet
kunnen vatten na het nieuws over papa’s ontslag. De illustratie toont Louise en
Gaby naast elkaar op een stoel aan tafel. Allebei hebben ze hetzelfde
oranjerode haar. Allebei zitten ze op dezelfde manier opgekruld, hun knieën gebogen
en hun voeten op de stoel. De nachtelijke kamer verspreidt een pastelgroen
licht. Als op commando kijken beide meisjes met een sombere, vermoeide blik opzij
naar de opengaande deur. Vanuit de grijze duisternis zien we, nog net binnen de
bladrand, het hoofd van mama verschijnen. Haar haren zijn in de war en de
kringen onder haar ogen zijn duidelijk zichtbaar. In een oogopslag is duidelijk
hoe zwaar zorgen om de toekomst op een gezin kunnen wegen.
Håkon Øvreås & Øyvind
Torseter: Louise laat niet los, Querido, Amsterdam 2019, 200 p. : ill. ISBN 9789045122861.
Vertaling van Blåse door Edward van de Vendel. Distributie L&M Books
deze pagina printen of opslaan