Vertaald proza

Ann-Marie MacDonald: Laten wij aanbidden

door Jen de Groeve

Nova Scotia, einde vorige eeuw. Het huwelijk van de Schot James Piper en de Libanese Materia Mahmoed neemt een ongelukkige start. Hij is 18 en komt bij de Mahmoeds aan huis als pianostemmer. Hij wordt blind verliefd op het nauwelijks 13-jarige meisje en ontvoert haar. Ze trouwen, maar Materia's vader bant zijn dochter uit zijn leven; ze krijgen een huis op een godvergeten plek op Cape Breton Island en het verbod ooit nog contact met de familie te zoeken. Het hart van mevrouw Mahmoed breekt want in de bodem van James theekopje had ze zijn toekomst gelezen: een groot huis, veel liefde, een beeldschoon meisje en iets dat haar onnoembare angst inboezemde.  

Het grote huis is met vader Mahmoeds geld alvast verwezenlijkt en de eerstgeborene, Kathleen, is een beeldschone dochter. Ze kan volmaakt toonvast zingen nog voor ze kan praten en James is stapelgek op haar. Er is een schitterende toekomst weggelegd voor hem en zijn dochter en ze wordt zijn enige levensdoel. James en Materia krijgen nog twee dochters, Mercedes, die doorbraaf en heel religieus wordt en Frances, die zich met de jaren als een vileinig, onhandelbaar meisje ontpopt. Kathleen, die in New York aan een carrière als operazangeres werkt, wordt na een alarmerende brief van een 'goedmenende' onbekende door James naar huis gehaald. Negen maanden later bevalt ze van een tweeling. Kathleen sterft in de bevalling, een keizersnede, door Materia met een keukenschaar uitgevoerd. Eén baby sterft, de andere, Lily, zal kreupel worden ten gevolge van polio. Frances, op dat moment nog een kleuter, heeft ongewild de hand in beide ongelukken. Materia, wier leven al sinds haar huwelijk een poel van angst, verdriet en dodelijke verlatenheid was, pleegt zelfmoord.
 
Dit lijkt al meer tragiek dan dragelijk, maar het zijn slechts de uiterlijke tekenen van iets dat veel dieper wortelt. Wat precies aan de oorsprong ligt van het onleefbare bestaan van de Pipers, wordt pas op het einde volledig duidelijk, maar doorheen 600 bladzijden wordt je vermoeden van een donker geheim stukje bij beetje bevestigd. Frances' kwaadaardige spelletjes met de onschuldige Lily blijken een manier te zijn om vat te krijgen op de gebeurtenissen en haar jeugd ondanks alles leefbaar te houden. Mercedes' schijnbaar naïeve kwezelarij is een verdedigingsmechanisme, dat de tragiek echter bestendigt en versterkt.
 
Laten wij aanbidden is een prachtige roman over een huiveringwekkende familiegeschiedenis. Het onvermogen om uit dit noodlottige leven uit te breken, is wurgend. Ann-Marie MacDonalds visuele, soms zacht lyrische, visionaire stijl laat je geen moment los, haar grauwe verhaal klauwt zich diep en bestendig vast. Schitterend.
 
Ann-Marie MacDonals: Laten wij aanbidden, Nijgh en Van Ditmar, Amsterdam 2015, 607 p. ISBN 9789038899282. Distributie L&M Books

deze pagina printen of opslaan