Vertaald proza

Sophie Mackintosh: The Water Cure

door Kris van Zeghbroeck

Sophie Mackintosh (1988) is geboren in South Wales en opgegroeid in Pembrokeshire. Ze komt uit een grote matrichaal geörienteerde Welshe familie, waar grootmoeder het voor het zeggen heeft. Ze studeerde aan de University of Warwick en had een voorliefde voor poëzie, voor ze fictie begon te schrijven.

Mackintosh is tweetalig Engels-Welsh en geeft zelf aan dat haar schrijfstijl beïnvloed is door de Welshe mythologie, Angela Carter en Shirley Jackson. Haar kortverhalen werden bekroond met de The White Review Short Story Prize 2016 (‘Grace’) en de Virago / Stylist Short Story Prize 2016 (‘The Running Ones’).

De verhalen verschenen onder meer in The Stinging Fly, The White Review, Five Dials, Stylist en Granta magazine. Mackintosh heeft als twintiger steeds schrijven en losse jobs gecombineerd tot het voorschot voor haar debuutroman, The Water Cure, toeliet om fulltime te schrijven. Met deze roman haalde ze de shortlist van de Booker Prize 2018.

Centraal staan drie zussen – Grace, Lia en Sky - die opgroeien op een verlaten eiland met hun ouders Mother en King. King bepaalt volledig hun wereldbeeld: de wereld buiten het eiland is gevaarlijk, geïnfecteerd met mannelijk gif. Hun kwetsbare lichamen zouden in de buitenwereld gekraakt worden door mannen.

Onder het mom van liefde onderwerpen de ouders hun kinderen aan pijnlijke rituelen om hun lichamen onder controle en veilig te houden. Zo worden ze ingenaaid in ‘fainting sacks’ en ‘drowning dresses’ en worden ze verplicht hun mond te maskeren.

Wanneer de vader verdwijnt, zet de moeder de patriarchale tradities verder, tot twee mannen en een jongen op het eiland aanspoelen. De moeder verdwijnt en de zussen moeten zelf het hoofd bieden aan een nieuwe realiteit, waarin ze elk hun eigen weg moeten zoeken. De hechte stem die in een aantal hoofdstukken hun gezamelijke visie vertolkt, raakt zo gaandeweg versnipperd.

Hoewel dystopisch van aard is deze roman met verwijzingen naar King Lear gegroeid uit een persoonlijk ongemak als vrouw met de hedendaagse ontwikkelingen binnen de door mannen gedomineerde maatschappij/wereld. De focus op de meisjes geeft de roman vanzelf een feministische impact, en maakt dat die binnen een opvallende trend van feministische distopysche romans geplaatst kan worden. Maar Mackintosch wil zich duidelijk binnen die trend onderscheiden:

‘Differently to other ‘dystopian’ novels, perhaps, it’s explored in a more abstract, a quieter way; I wanted to focus on the world of the sisters, their trauma and how it shaped them the centrality of the narrative, to approach with a magnifying glass rather than a telescope. To explore how overarching toxicity filters down into everything fractures even things as intrinsic as a family unit. Above all, I wanted the voiceless girls to have a voice. I wanted to turn powerlessness into power’. (themanbookerprize.com)

Sophie Mackintosh: The Water Cure, Hamish Hamilton, London, 2018, 248 p. ISBN 9780241334744

deze pagina printen of opslaan